Joe: Μια Δυνατή Φιλία

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 10/6/2014

Δεν ανήκω σε αυτούς που αρέσκονται να παρακολουθούν «βαριά», καταθλιπτικά ψυχοδράματα. Δεν μπορούσα, όμως, να αντισταθώ σε μια ταινία που οι φήμες ήθελαν τον Nicolas Cage να δίνει μια ουσιαστική κι αληθινή ερμηνεία, μετά από σχεδόν 15-20 χρόνια. Μα σε πόση σαβούρα έχει παίξει αυτός ο άνθρωπος; Μικρές αναλαμπές ανά διαστήματα υπήρχαν, αλλά δεν αρκούσαν για να ανέβει ξανά στα μάτια των περισσότερων κινηματογραφόφιλων. Με το Joe, λοιπόν, καταφέρνει να μας δείξει πόσο ταλαντούχος ηθοποιός εξακολουθεί να είναι, αλλά και πόσο λάθος (καλλιτεχνικά, πάντα) χειρίστηκε την καριέρα του όλα αυτά τα χρόνια.

Βαθιά, υπόγεια και ανθρώπινη η ερμηνεία του Cage, μακριά από όλες αυτές τις καρικατούρες με τις αστείες κομμώσεις που έχει υποδυθεί τα τελευταία χρόνια, σε μαγνητίζει από την αρχή του φιλμ και μέχρι το τέλος του σε έχει κερδίσει ολοκληρωτικά. Κορυφαία στιγμή του Cage στο φιλμ είναι ένας εσωτερικός μονόλογος, ο οποίος γίνεται περίπου στα μισά της διάρκειας και είναι καθηλωτικός. Οι σκέψεις του Τζο δένουν απόλυτα με τις σκοτεινές, μίζερες σκηνές που περνάνε από μπροστά μας, βουτώντας κι εμάς μέσα στον αληθινό κόσμο του. Ο κόσμος αυτός δεν είναι μακριά από τον δικό μας κόσμο, τον κόσμο των αταίριαστων, των παρείσακτων. Ο Τζο δεν χωράει σε αυτόν τον κόσμο και δεν θέλει αυτόν τον κόσμο, αλλά δεν ξέρει ούτε πώς να τον αλλάξει, ούτε πώς να προσαρμοστεί.

Μπορεί η μεγάλη έκπληξη να έρχεται από τον Nicolas Cage, όμως το φιλμ έχει άλλες δύο αξιόλογες ερμηνείες. Αυτές του νεαρού Tye Sheridan και του Gary Poulter, ο οποίος υποδύεται τον πατέρα του νεαρού. Ο Tye Sheridan δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τη μεστή ερμηνεία του Cage, φανερώνοντας ένα απίστευτα ώριμο ταλέντο και ίσως έναν μελλοντικό μεγάλο ηθοποιό, αν το Χόλιγουντ δεν τον κάψει, όπως πολύ συχνά συμβαίνει με τα ταλέντα αυτών των ηλικιών. Ο Gary Poulter, απ` την άλλη, σε παραξενεύει με τη φυσικότητα με την οποία ερμηνεύει τον ρόλο του «χαμένου κορμιού». Άγνωστος μέχρι πριν από το Joe, ο Poulter κρύβει μια τραγική ιστορία. Άστεγος και αλκοολικός στην πραγματικότητα, έπεσε τυχαία πάνω στον σκηνοθέτη της ταινίας, David Gordon Green, ο οποίος του έδωσε άμεσα τον ρόλο, καθώς πολλές φορές βάζει ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας στην οποία εξελίσσεται η ταινία να παίξουν μικρούς ρόλους. Δύο μήνες μετά το τέλος των γυρισμάτων, ο Poulter βρέθηκε νεκρός μετά από μέθη, στους δρόμους του Όστιν.

Ο σκηνοθέτης, David Gordon Green, είναι μια παράξενη περίπτωση δημιουργού θεωρώ, έχοντας στη φιλμογραφία του από τη μία κωμωδίες γεμάτες ενέργεια (άλλες καλές, άλλες μέτριες) και απ` την άλλη αργά, άνευρα μα ταυτόχρονα εσωτερικά, βαθιά δράματα. Αφήνει πάντως ένα στίγμα στην ανεξάρτητη αμερικανική κινηματογραφική σκηνή, ιδιαίτερα με τις δύο τελευταίες ταινίες του (Γελαστός Πρίγκιπας, Joe). Αναμένουμε και το επερχόμενο Manglehorn, με τον Al Pacino, για να δούμε αν θα συνεχίσει στο ίδιο ύφος.

Το Joe δεν είναι μια δραματική ταινία που μπορούν να παρακολουθήσουν όλοι. Είναι αργή, είναι σκοτεινή, είναι καταθλιπτική και ομολογουμένως υπάρχουν σημεία που θα μπορούσαν να έχουν παραλειφθεί χωρίς να κοστίσουν στη συνολική εικόνα του φιλμ. Οι τρεις πρωταγωνιστές του όμως δίνουν ρεσιτάλ ερμηνειών, όχι κραυγαλέων (τύπου «δώστε μου μια υποψηφιότητα»), αλλά χαμηλότονων και ανθρωπίνων διαστάσεων. Μόνο και μόνο γι` αυτό αξίζει να δείτε το Joe, μέχρι το σκληρό αλλά και συμβολικό του φινάλε.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος

Έκδοση Κειμένου: 7/2/2015

Μια ευκαιρία, και για τον αρχικά ανεξάρτητο σκηνοθέτη Ντέιβιντ Γκόρντον Γκριν («All the Real Girls») και για τον ξεπεσμένο σε b-movies Νίκολας Κέιτζ, να επιστρέψουν στο επίπεδο τους. Ο ήρωας που υποδύεται ο Κέιτζ είναι ο άνθρωπος που έχει ζυγιάσει τη ζωή, αφού έχει καταστρέψει τη δική του. Αποφασίζει να προσπαθήσει για κάτι που θεωρεί άξιο, όχι βάσει ηθικών κανόνων αλλά βιωματικά. Απέναντι του έχει έναν έφηβο που καταλαβαίνει ότι μπορεί να εξελιχθεί σε «σωστό άντρα» με την πιο τίμια σημασία και σταδιακά θέλει να τον σώσει από την εκτροπή που ελλοχεύει. Μια εκτροπή που παράγει η άθλια ζωή ανάμεσα στην οικογένεια του. Δυνατό δράμα (λίγο ισχνό ή αδέξιο ως πλοκή), αποκαθαρμένο από μελό παγίδες, με εσωτερικές ερμηνείες όχι μόνο από τον Κέιτζ αλλά και από τον νεαρό Τάι Σέρινταν που εξελίσσεται σε πολλά υποσχόμενο ηθοποιό.

Βαθμολογία: