Η Τζέιν ζητά βοήθεια από το πρώην αγαπημένο της, Νταν Φροστ, όταν ο σύζυγος της, Μπιλ, επιστρέφει σπίτι γεμάτος σφαίρες. Ήταν μέλος της σκληρής συμμορίας της πόλης, αλλά στράφηκε εναντίον τους. Οι τρεις τους προσπαθούν να αντιμετωπίσουν τη συμμορία του άνδρα της και τον αρχηγό της, Κόλιν ΜακΚαν.
Σκηνοθεσία:
Gavin O’Connor
Κύριοι Ρόλοι:
Natalie Portman … Jane Hammond
Joel Edgerton … Dan Frost
Noah Emmerich … Bill ‘Ham’ Hammond
Rodrigo Santoro … Fitchum
Boyd Holbrook … Vic Owen
Ewan McGregor … John Bishop
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Brian Duffield, Anthony Tambakis, Joel Edgerton
Στόρι: Brian Duffield
Παραγωγή: Terry Dougas, Aleen Keshishian, Scott LaStaiti, Natalie Portman, Mary Regency Boies, Zack Schiller, Scott Steindorff
Μουσική: Marcello De Francisci, Lisa Gerrard
Φωτογραφία: Mandy Walker
Μοντάζ: Alan Cody
Σκηνικά: Tim Grimes, James F. Oberlander
Κοστούμια: Terry Anderson, Catherine George
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Jane Got a Gun
- Ελληνικός Τίτλος: Η Τζέιν Πήρε το Όπλο της
Παραλειπόμενα
- Τον ρόλο του Νταν Φροστ πήρε αρχικά ο Michael Fassbender, αλλά αποχώρησε μετά από αψιμαχία με τη σκηνοθέτιδα Lynne Ramsay. Τα γυρίσματα αναβλήθηκαν για μία βδομάδα, αλλά την ημέρα που ξεκινούσαν η σκηνοθέτιδα δεν φάνηκε και τελικά παραιτήθηκε. Μέσα σε μόλις 24 ώρες, ο Gavin O`Connor πήρε τη θέση της και τα γυρίσματα ξεκίνησαν. Η αποχώρηση της σκηνοθέτιδας έφερε κι αυτή του Jude Law, ο οποίος δήλωσε πως υπέγραψε λόγω αυτής. Το ίδιο έπραξε κι ο διάσημος διευθυντής φωτογραφίας Darius Khondji.
- Για τον ρόλο του Κόλιν ΜακΚαν, υποψήφιοι ήταν οι: Jake Gyllenhaal, Tobey Maguire και Jeff Bridges. Ο ρόλος πήγε στον Bradley Cooper, αλλά κι αυτός αποχώρησε λόγω φόρτου εργασίας.
- Μεγάλη εμπορική αποτυχία. Έβγαλε μόλις 3,8 εκατομμύρια δολάρια, με ένα κόστος των 25.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 11/2/2016
Αν δεν είχε τόσα και τόσα προβλήματα στην παραγωγή του, συνυπολογίζοντας και το γενικά αξιόλογο όνομα του σκηνοθέτη του (σκηνοθετών του…), ίσως το φιλμ να ήταν ένα ακαδημαϊκού τύπου οσκαρικό γουέστερν. Αλλά αυτό που βλέπουμε μοιάζει σαν αποτέλεσμα ενός «ας το κάνουμε απλά για να φύγει». Δεν εξηγείς αλλιώς την τόσο τυπική του πλοκή, την έλλειψη ανάλυσης χαρακτήρων και την ολικά ανούσια ύπαρξη του. Αλλά το άγγιγμα της αρχικής σκηνοθέτιδας, της Lynne Ramsay, υπάρχει εδώ κι εκεί, σαν δύο ταινίες στη συσκευασία της μίας. Μπορείς κάλλιστα να το δεις ως «κινηματογραφικός ντετέκτιβ» για να βρεις σε ποιον οφείλεται τι και ποιο θα μπορούσε να είναι το τελικό αποτέλεσμα υπό άλλες συνθήκες. Γιατί όλο αυτό βγήκε κακήν-κακώς στις αίθουσες και δεν το ανέβαλαν οριστικά όταν ξεκίνησαν τα προβλήματα; Μάλλον πρέπει να απευθυνθούμε στην εταιρία παραγωγής για να το μάθουμε.
Ας το δούμε όμως κι όπως έχει, αφού αυτό πληρώνουμε. Μέσα στην τυπικότητα του, είναι ακόμα ένα νεο-γουέστερν που παρακολουθείται. Δεν έχει ποιότητα, αλλά αξίζει ματιάς. Τεχνικά είναι στρωτό, ερμηνευτικά είναι συμπαθέστατο, εικονοκλαστικά είναι σε καλό επίπεδο. Η δράση, αν και ελάχιστα ικανοποιητική, είναι σε μετρημένα επίπεδα, αφήνοντας χώρο στους ήρωες να αναπτυχτούν, αν και παραμένουν, παρά αυτή την ευκαιρία, στην επιφάνεια. Αρκετά τα κλισέ σημάδια ολόγυρα, αλλά με την υποψία πως αυτός που τα έγραψε ήθελε να πει περισσότερα από μια ακόμα ιστορία πόνου. Η Natalie Portman είναι αυτή που σημαδεύει την ψυχή του φιλμ, αλλά όχι την ταυτότητα του, σε μια ερμηνεία που παρότι ρηχή, ικανοποιεί τους φίλους της. Σίγουρα, μιλώντας για ένα υβρίδιο, δεν είναι από τα φιλμ που μπορείς να προτείνεις. Αλλά, παραδόξως, δεν είναι και για πέταμα, κάνοντας πιο λυπηρό το γεγονός του «θα ήταν αλλιώς αν»…
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
