Το Νησί των Σκύλων (2018)

ΣΥΝΟΨΗ

Ιαπωνία, 20 χρόνια μετά. Όλοι οι κατοικίδιοι σκύλοι εξορίζονται από τη Μεγκασάκι Σίτι, την οποία διοικεί ο διεφθαρμένος δήμαρχος Κομπαγιάσι, σε ένα μεγάλο νησί που χρησιμοποιείται ως σκουπιδότοπος, λόγω της αναφοράς σπάνιας επιδημίας. Ο 12χρονος Ατάρι Κομπαγιάσι, όμως, δεν δέχεται την έλλειψη του Σποτς, του σκύλου του, και κατασκευάζει ένα αεροπλάνο μινιατούρα, με αποτέλεσμα να βρεθεί στο νησί των σκουπιδιών. Εκεί, με τη βοήθεια των νέων σκύλων φίλων του, ξεκινάει ένα επικό ταξίδι που θα αποφασίσει για την τύχη ολόκληρης της περιφέρειας.

Σκηνοθεσία:

Wes Anderson

Κύριοι Ρόλοι:

Koyu Rankin … Atari Kobayashi (φωνή)

Bryan Cranston … Chief (φωνή)

Edward Norton … Rex (φωνή)

Bob Balaban … King (φωνή)

Bill Murray … Boss (φωνή)

Jeff Goldblum … Duke (φωνή)

Kunichi Nomura … δήμαρχος Kenji Kobayashi (φωνή)

Greta Gerwig … Tracy Walker (φωνή)

Frances McDormand … Κα Nelson (φωνή)

Scarlett Johansson … Nutmeg (φωνή)

Harvey Keitel … Gondo (φωνή)

F. Murray Abraham … Jupiter (φωνή)

Yoko Ono … Yoko-ono (φωνή)

Tilda Swinton … η μάντισσα (φωνή)

Ken Watanabe … επικεφαλής χειρούργος (φωνή)

Fisher Stevens … Scrap (φωνή)

Liev Schreiber … Spots (φωνή)

Roman Coppola … Igor (φωνή)

Anjelica Huston … σιωπηλό κανίς (φωνή)

Courtney B. Vance … ο αφηγητής (φωνή)

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Wes Anderson

Στόρι: Wes Anderson, Roman Coppola, Jason Schwartzman, Kunichi Nomura

Παραγωγή: Wes Anderson, Jeremy Dawson, Steven Rales, Scott Rudin

Μουσική: Alexandre Desplat

Φωτογραφία: Tristan Oliver

Μοντάζ: Edward Bursch, Ralph Foster

Σκηνικά: Paul Harrod, Adam Stockhausen

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Isle of Dogs
Ελληνικός Τίτλος: Το Νησί των Σκύλων

Κύριες Διακρίσεις

Υποψήφιο για Όσκαρ καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής.
Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής.
Υποψήφιο για Bafta καλύτερης ταινίας κινουμένων σχεδίων και μουσικής.
Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου. Βραβείο σκηνοθεσίας.

Παραλειπόμενα

Τεχνική: Stop-motion animation
Η ιδέα για την ταινία ήρθε στον Wes Anderson όταν κατά τον σχεδιασμό του Ο Απίθανος Κύριος Φοξ (η προηγούμενη stop-motion του) είδε μια πινακίδα σε δρόμο του Λονδίνου που κατεύθυνε στη χερσόνησο Isle of Dogs.
Επηρεασμένο από το σινεμά του Akira Kurosawa, αυτό του Hayao Miyazaki, τα stop-motion εορταστικά καρτούν της Rankin/Bass Productions, το The Plague Dogs (1982) και τα 101 Σκυλιά της Δαλματίας (1961).
20.000 πρόσωπα και 1.105 σκυλιά σχεδιάστηκαν και φτιάχτηκαν από μια ομάδα 12 κατασκευαστών, που όπως αναφέρεται εργάζονταν 6 ημέρες τη βδομάδα. Χρειάστηκαν ακόμα 2.000 κούκλες για τους περιφερειακούς χαρακτήρες. Οι βασικοί ήρωες έκαναν έναν μέσο όρο 2 ή 3 μήνες ο καθένας για να ολοκληρωθούν.
Η ταινία άνοιξε το 68ο φεστιβάλ Βερολίνου.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Πέρα από τα αυθεντικά μουσικά θέματα, υπάρχουν στο σάουντρακ και ιαπωνικά τραγούδια, δύο από τα οποία προέρχονται από κλασικές ταινίες του Akira Kurosawa.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 17/2/2019

Το έκανε και πάλι το θαύμα του ο Wes Anderson, σε μια ταινία που μοιάζει τόσο ως προσωπικό στοίχημα, όσο και ρίσκο. Κι αυτό επειδή βάζει σε πολύ δεύτερη μοίρα το χιούμορ που τον ανέδειξε, παρότι χρησιμοποιεί ένα κατεξοχήν είδος κωμωδίας, αυτό του κινουμένου σχεδίου. Ένα ρίσκο που έγκειται στο γεγονός ότι δεν θέλει να υποβιβάσει τη νοηματική του προς χάριν ενός πιο εμπορεύσιμου υλικού, παράγοντας έτσι μια ταινία σε παραδοσιακό ιαπωνικό ύφος, με όλη αυτή τη στρυφνάδα που ένας Δυτικός δύσκολα αποδέχεται. Είναι όμως αυτό, αλήθεια, το πλέον θεμιτό;

Ο τεξανός δημιουργός επιλέγει την Ιαπωνία ως πρότυπο μιας μετα-κοινωνίας διόλου τυχαία, μια και ήδη η σημερινή Ιαπωνία βρίσκεται σε ένα χείλος γκρεμού συνδυάζοντας έναν λαό υπό τυφλή υπακοή και ένα σύστημα που για χάρη της τεχνολογίας σαμποτάρει τόσο το οικολογικό περιβάλλον, όσο και το μέλλον της χώρας. Ως λαός που δύσκολα αποδέχεται στις τάξεις του τον ξένο, είναι κι ο ιδανικός για το στόρι που θέλει αυτή τη μετα-κοινωνία να μη βλέπει ότι η επίπλαστη ευτυχία της κρέμεται σε μία κλωστή, κι έχει επιλέξει προς εξορία τους αλλότριας μορφής «ιούς» της, στην προκειμένη τα σκυλιά, πιστεύοντας ότι έτσι δεν διακυβεύεται η ισορροπία της. Ένα αντιρατσιστικό μήνυμα που δεν απευθύνεται φυσικά μονάχα στους κάτοικους της χώρας του ανατέλλοντος ηλίου, αλλά σε ολόκληρο τον πλανήτη που ολοένα και στρέφεται προς την ξενοφοβία, κρύβοντας τα αληθινά προβλήματα του κάτω από το χαλάκι.

Το φιλμ είναι άρτιο βέβαια υπό πολλές απόψεις, πέρα από τη νοηματική του. Τόσο για το άψογο στις λεπτομέρειες του stop-motion, όσο και στην κατασκευή χαρακτήρων για να μας κάνει να μετέχουμε στην εξέλιξη της πλοκής. Υπάρχει όμως κι ένα πρόβλημα, κι έγκειται στη στρυφνάδα (μπορείτε να την αποκαλέστε και «σινεφιλική-στρυφνάδα») που προαναφέραμε. Παρότι το φιλμ έχει να δώσει σε όλες τις ηλικίες, δεν βρίσκει διαδρόμους να απευθυνθεί τόσο στις μικρότερες (εκεί όπου επιβάλλονταν να βρει διαύλους επικοινωνίας), όσο και σε ανθρώπους που δεν είναι έτοιμοι να αποδεχτούν με ευκολία το μήνυμα του. Είναι ένας συνδυασμός αθωότητας και βαθύ προβληματισμού που μένει στην ιστορία του κινουμένου σχεδίου ως διαμάντι, αλλά δεν βρίσκει την απήχηση εκεί κυρίως που θα έπρεπε. Πιο απλά, δύσκολα διαμορφώνει γνώμη, σε όσους δεν την έχουν ήδη διαμορφωμένη. Όλα αυτά, μάλιστα, σε μια εποχή που «βιαζόμαστε» να μεταστραφεί αυτή η ολοένα και πιο επικίνδυνη λανθασμένη άποψη που έχει μεγάλη μάζα για τα πράγματα, ώστε να περάσουμε σε μια φάση που θα επικρατεί η ψυχραιμία και η λογική. Εκεί ο Anderson ίσως θα έπρεπε να γίνει πιο ξεκάθαρος περί του πού απευθύνεται, και ίσως πιο πεσιμιστής σε σχέση με το απότομα φωτεινό του φινάλε. Γιατί ακόμα κι ο αείμνηστος Charlie Chaplin θα είχε αλλάξει προς το πιο αυστηρό το περίφημο φινάλε του Μεγάλου Δικτάτορα, αν γνώριζε την επόμενη από τότε ακριβώς χρονιά το πού θα όδευε ο πλανήτης.

Μη χάσετε, όπως και να έχει, τόσο την ευκαιρία να δείτε αυτή τη σπουδαία ταινία του Τεξανού, αλλά και μη την παρατήσετε από τον νου σας όταν τα φώτα ανοίξουν. Και τα δύο… επιβάλλονται.

Βαθμολογία: