Inside Llewyn Davis

• Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
• Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Inside Llewyn Davis

Ελληνικός Τίτλος: Inside Llewyn Davis

Κύριες Διακρίσεις

• Υποψήφιο για Όσκαρ φωτογραφίας και ήχου.
• Υποψήφιο για Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ταινίας (κωμωδία/μιούζικαλ), πρώτο αντρικό ρόλο (Oscar Isaac) στην ίδια κατηγορία, και τραγούδι (Please Mr. Kennedy).
• Υποψήφιο για Bafta σεναρίου, φωτογραφίας και ήχου.
• Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών. Μεγάλο βραβείο επιτροπής.

Παραλειπόμενα

• Η ταινία είναι επηρεασμένη από τη ζωή του τραγουδιστή Dave Van Ronk.
• Ο Joel Coen δήλωσε ότι η ταινία δεν έχει στην ουσία πλοκή. Κάποια στιγμή αυτό τους ανησύχησε, και για αυτό πέταξαν μέσα τη γάτα!
• Στην πραγματικότητα, ο Oscar Isaac δεν είναι καθόλου φίλος των γατιών. Κάποτε μάλιστα χρειάστηκε να κάνει ένεση μετά από δάγκωμα μίας.
• Για τον ρόλο του Λιούιν, πέρασαν από οντισιόν οι: Casey Affleck, Scott Avett, Michael Fassbender, Ryan Reynolds και Conor Oberst.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Πρώτη ταινία των αδελφών Coen δίχως τη μουσική συμβολή του Carter Burwell.
• Το πλούσιο φολκ σάουντρακ είναι σε παραγωγή T-Bone Burnett. Από τις νέες συνθέσεις ξεχώρισε το Please Mr. Kennedy, όπου το ακούμε από τους Justin Timberlake, Oscar Isaac και Adam Driver.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

• imdb
• Wikipedia
• Rotten Tomatoes

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 5/10/2018

Ποτέ οι Coen δεν ήταν τόσο καλοί, αλλά την ίδια ώρα και τόσο σιωπηλοί. Το «Inside Llewyn Davis» δεν είναι η ταινία με τις εντάσεις, δεν έχει δα βαρύ νοηματικό υπόβαθρο, αλλά συμπεριφέρεται σαν τον κεντρικό της ήρωα, σαν να είναι στον «αέρα». Και πώς γίνεται, που όλα συνωμοτούν αυτό να εισβάλει μέσα σου, να σε προσομοιάζει με το πεδίο, να αισθάνεσαι ότι περπατάς μέσα της. Έχει μια έντονη δόση ειλικρίνειας, τόσο αφοπλιστική που σε γοητεύει. Την ίδια πάλι ώρα, μπορεί να σε ρίξει στο δάπεδο, έτσι απλά επειδή ο ήρωας μας είναι μάστορας στις κακές επιλογές.

Όλα αυτά εκμηδενίζουν την έννοια του αμερικανού ονείρου, και μας ταξιδεύουν σε μια εποχή που η καλλιτεχνική δημιουργία αφορούσε πρωτίστως το πάθος, κι έπειτα… την πείνα. Κάποιοι το ζουν ακόμα σήμερα, αλλά γενικά η κοινωνία μας δεν θέλει να του δίνει σημασία, ή να στηρίξει μια ειλικρινή προσπάθεια έκφρασης, προτιμάει να μαθαίνει την πονεμένη ιστορία ενός πετυχημένου όταν αυτή έχει περάσει το στάδιο του πόνου. Οι Coen φυσικά δεν έχουν σκοπό να αποδώσουν ηρωισμό στον ήρωα τους, παρότι μοιάζει να συνηγορούν υπέρ του. Μπολιάζουν με σκοτάδι αλλά και χιούμορ τους κύκλους της ζωής του, τον ρίχνουν σε μια μικρή οδύσσεια ταλαιπωρίας, χαμένων ελπίδων κι ανούσιων κινήσεων. Ζούμε την ίδια ώρα ένα τέλος εποχής ανάλογο με αυτό του δικού μας ρεμπέτικου, όπου η παραδοσιακή μουσική της Αμερικής έδινε τη θέση της σε πιο μαζικά εμπορικές προτιμήσεις. Ταιριαστή με το σύγχρονο πάλι κλίμα, όπου φαίνεται να «κλειδώνεται» η ανεξάρτητη δημιουργία μέσα σε ιντερνετικές πλατφόρμες, αυστηρά για αυτούς που ενδιαφέρονται.

Και μέσα σε όλα, ένας γάτος που παρέχει στην ατμόσφαιρα τον ανθρωπισμό που εντέλει λείπει από τον άνθρωπο. Μια πονηρή παραπομπή στο Πρόγευμα στο Τίφανις, όπου κι εκεί ένας παρόμοιος γάτος ήταν η πιο ζεστή και τίμια συντροφιά ανάμεσα σε ένα πλήθος που πάντα θέλει κάτι για να δώσει πίσω κι αυτό. Ο ήρωας μας τρέφεται από την παρουσία του, αλλά και η κατάσταση του δεν είναι ικανή για πολύ συναισθηματισμό. Σε αυτό το έργο, ο συναισθηματισμός έρχεται ως πακέτο με το γέμισμα του στομαχιού…

Ούτε ταράζει τα νερά, ούτε στιγματίζει εύκολα τον θεατή, αλλά μπολιάζει μέσα σου από την αρχή ως το φινάλε, σαν μια χαμηλόφωνη παρέα που δεν θέλεις να αφήσεις. Οι Coen θυσίασαν την αποδοχή του ευρέος κοινού, κάτι που σπάνια το τολμούν, για να ανακαλύψουν αν μπορούν να κάνουν ένα φιλμ για το οποίο τουλάχιστον οι ίδιοι θα είναι περήφανοι ως τα γεράματα. Εντέλει, όντως το γέλιο δεν σημαίνει πάντα για αυτόν που το προσφέρει ευτυχία…

Βαθμολογία: