
Παγίδα
- Saloon Huda
- Huda's Salon
- 2021
- Παλαιστίνη
- Αραβικά
- Θρίλερ, Κατασκοπική, Πολιτικό Θρίλερ
- 27 Οκτωβρίου 2022
Βηθλεέμ, Παλαιστίνη. Η Ριμ, μια νεαρή μητέρα παντρεμένη με έναν καταπιεστικό και ζηλιάρη άντρα, πηγαίνει στο κομμωτήριο της Ούντα για το καθιερωμένο ραντεβού και συζήτηση με τη φίλη της για τα προβλήματα της καθημερινότητας. Όμως, η συνηθισμένη αυτή συνάντηση παίρνει αναπάντεχη τροπή, όταν η Ούντα τη ναρκώνει και ενορχηστρώνει μια στημένη φωτογράφιση που εκθέτει την τιμή της Ριμ. Ο λόγος; Η Ούντα είναι πληροφοριοδότης των μυστικών υπηρεσιών κατοχής -και αν η Ριμ δεν θέλει να κυκλοφορήσουν οι επίμαχες φωτογραφίες, πρέπει να γίνει κι αυτή. Ενώ η Ριμ προσπαθεί να συνέλθει από το σοκ της εξέλιξης αυτής βλέποντας πανικόβλητη τη ζωή της να καταρρέει, η Ούντα θα κληθεί κι εκείνη να απαντήσει για τις πράξεις της -πράξεις που εκείνη ισχυρίζεται ότι ήρθαν μετά από τη δική της σκληρή αναμέτρηση με το σύστημα και την ανάγκη να μάθει κι εκείνη πια πώς να παίζει το παιχνίδι.
Σκηνοθεσία:
Hany Abu-Assad
Κύριοι Ρόλοι:
Maisa Abd Elhadi … Reem/Nadia
Ali Suliman … Hasan
Manal Awad … Huda
Jalal Masarwa … Yousef
Samer Bisharat … Said
Kamel El Basha … ο γιατρός
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Hany Abu-Assad
Παραγωγή: Hany Abu-Assad, Amira Diab, Shahinaz el Akkad, Mohamed Hefzy
Μουσική: Jeffrey van Rossum
Φωτογραφία: Ehab Assal, Peter Flinckenberg
Μοντάζ: Eyas Salman
Σκηνικά: Nael Kanj
Κοστούμια: Hamada Atallah
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Saloon Huda
- Ελληνικός Τίτλος: Παγίδα
- Διεθνής Τίτλος: Huda’s Salon
Παραλειπόμενα
- Σύμφωνα με τον δημιουργό, η ιστορία βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα που συνέβησαν περίπου 20 χρόνια πριν, με τις απαραίτητες όμως αλλαγές σε επιμέρους στοιχεία και χαρακτήρες.
- Για την παραγωγή συνεργάστηκαν εταιρίες από Αίγυπτο, Κατάρ και Ολλανδία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 24/10/2022
Παρότι λιγότερο θεαματικός από το Ομάρ, την ταινία κατατεθέν του Hany Abu-Assad, ο παλαιστίνιος δημιουργός μοιάζει μεν κάπου κουρασμένος, αλλά ταυτόχρονα πιο σοφός. Σαν να έχει ωριμάσει στον τρόπο που κοιτάει την κοινωνία της πονεμένης πατρίδας του, και ρίχνοντας τους τόνους της σκηνοθετικής του ευελιξίας, φαίνεται σαν να συμπονάει παρά να εμπνέεται από το δράμα των ηρώων του.
Η Παλαιστίνη του Abu-Assad δεν έχει θύματα και θύτες. Κατοικείται από καταραμένες οντότητες που απλά διαιωνίζουν την τοπική τραγωδία της κατοχής, έχοντας πέσει στην παγίδα πριν καν γεννηθούν. Οι επαναστάτες δεν διαφέρουν από τους κατακτητές ως προς τις μεθόδους τους, ενώ οι άμαχοι είτε συμμαχούν άθελα τους με τον εχθρό, είτε αλληλοσυγκρούονται ως έρμαια μιας θρησκευτικής κοινωνίας που στερεί βασικές ελευθερίες. Το ζήτημα που θέτει η ταινία είναι σαφές. Είτε παραμένεις στη σκιά των κατακτητών είτε απελευθερωθείς, λίγα αλλάζουν επί της ουσίας στην καθημερινότητα σου σε αυτό τον τόπο.
Ο δημιουργός δεν κρύβει το στρατόπεδο του, αδιαφορώντας ολότελα να οπτικοποιήσει την πλευρά των Ισραηλιτών. Αυτό που τον ενδιαφέρει είναι μονάχα να νουθετήσει τους συμπατριώτες του, και να κοινωνήσει διεθνώς το βάθος του σπαρακτικού τους προβλήματος. Θέτει τη θρησκεία και την παράδοση ως εσωτερική εξουσία κατοχής, και τους κανόνες που αυτά επιτάσσουν ως εγχειρίδιο για αυτό-σαμποτάζ. Ο Abu-Assad όμως πάει ακόμα ένα βήμα πιο πέρα, θέτοντας και την ίδια την ανθρώπινη φύση ως αρνητικό παράγοντα στην αναζήτηση ελευθερίας, με τη Manal Awad ως Χούντα να ανατρέπει όσα είχαμε ως τώρα ακούσει διαχρονικά περί αντιστασιακών. Είναι άραγε και οι «στρατιώτες του καλού» κομμάτια ενός παιχνιδιού εξουσίας, που άλλωστε γίνεται φανερό και όταν πετυχαίνουν οι στόχοι τους; Το είδαμε τόσες και τόσες επαναλαμβανόμενες φορές, αλλά ακόμα ζούμε με τον ρομαντισμό των δίκαιων όπλων…
Η Παγίδα κρύβει βέβαια μια «κινηματογραφική παγίδα». Ακόμα κι αν το θριλερικό στοιχείο δεν σε αφήσει λεπτό δίχως λόγο να κοιτάς επί της οθόνης, διατηρεί μια αίσθηση εύκολης κινηματογραφίας. Δεν εμπεριέχει τεχνική που θα διεγείρει το σινεφιλικό μάτι, αλλά ούτε κι έναν ρεαλισμό που θα σε σοκάρει, μια και η μυθοπλασία είναι που κυριαρχεί ολότελα. Είναι το υποκείμενο της που ασκεί την ισχυρότερη γοητεία, και όχι η εξαιρετικά ενδιαφέρουσα πλοκή της, που όμως κάποιος μπορεί ακόμα και να αμφισβητήσει ως μια πρακτική άλλων χρόνων. Δεν μένουν όμως αδιόρατες οι καθηλωτικές ερμηνείες, ειδικά των δύο γυναικών, ούτε το απύθμενο πηγάδι σκέψεων που πρέπει να αντλήσεις από εδώ και να τις αντιπαραβάλεις με τις γνώσεις σου.
Βαθμολογία: