1942 και το τρίτο ράιχ είναι στο απόγειο του. Η τσεχική αντίσταση στο Λονδίνο αποφασίζει την πλέον φιλόδοξη επιχείρηση κατά τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο: το «Ανθρωποειδές». Δύο νεαροί νεοσύλλεκτοι κοντά στα 30 τους, ο Γιόζεφ Γκάμπσικ και ο Γιάν Κούμπις, στέλνονται στην Πράγα για να δολοφονήσουν τον πλέον αδίστακτο ηγέτη των ναζί: τον Ράινχαρντ Χάιντρικ, επικεφαλής της γκεστάπο και αρχιτέκτονας της «τελικής λύσης».

Σκηνοθεσία:

Cedric Jimenez

Κύριοι Ρόλοι:

Jason Clarke … Reinhard Heydrich

Rosamund Pike … Lina Von Osten

Stephen Graham … Heinrich Himmler

Jack O’Connell … Jan Kubis

Jack Reynor … Jozef Gabcik

Mia Wasikowska … Anna Novak

Gilles Lellouche … Vaclav Moravek

Thomas M. Wright … Josef Valcik

Enzo Cilenti … Adolf Opalka

Geoff Bell … Heinrich Muller

Volker Bruch … Walter Schellenberg

Barry Atsma … Karl Hermann Frank

Noah Jupe … Ata Moravek

Celine Sallette … Marie Moravek

Vernon Dobtcheff … Emile Hacha

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: David Farr, Audrey Diwan, Cedric Jimenez

Παραγωγή: Daniel Crown, Alain Goldman, Alex Verbaere

Μουσική: Guillaume Roussel

Φωτογραφία: Laurent Tangy

Μοντάζ: Chris Dickens

Σκηνικά: Jean-Philippe Moreaux

Κοστούμια: Olivier Beriot

 

  • Κυριότερη Προβολή στην Ελλάδα: Διανομή στις αίθουσες.
  • Παγκόσμια Κριτική Αποδοχή (Μ.Ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: HHhH

Ελληνικός Τίτλος: Ο Στόχος

Διεθνής Τίτλος: The Man with the Iron Heart

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Και οι Δήμιοι Πεθαίνουν (1943)

Επιχείρηση Ανθρωποειδές (2016)

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα: HHhH του Laurent Binet.

Παραλειπόμενα

  • Η ταινία πραγματεύεται το ίδιο ιστορικό θέμα με το πολύ κοντινό χρονικά Επιχείρηση Ανθρωποειδές (2016). Μάλιστα, ήταν υπολογισμένη να βγει το 2016, αλλά για να αποφευχθεί η «κόντρα», καθυστέρησε έναν χρόνο.

Εξωτερικοί Σύνδεσμοι

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 19/12/2017

Η λεγόμενη «Επιχείρηση Ανθρωποειδές», η μοναδική επιτυχημένη απόπειρα δολοφονίας ναζί αξιωματικού κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου μέσω επίσημης επιχείρησης, έχει εμπνεύσει αρκετά φιλμ, με πιο πρόσφατο παράδειγμα το περσινό “Anthropoid” που ήταν και η αιτία που το “HHhH” παρότι είχε ολοκληρωθεί από το 2016 κυκλοφόρησε στους κινηματογράφους ένα χρόνο αργότερα για να μη συμπέσει με την ταινία του Sean Ellis. Πρόκειται αν μη τι άλλο για ένα συναρπαστικό ιστορικό γεγονός και για αυτό δεν προξενεί απορία ακόμη και αυτή η εξωφρενική σύμπτωση ενός κινηματογραφικού έτους με δύο μεγάλες παραγωγές επάνω στο ίδιο ακριβώς θέμα.

Η προσέγγιση του Cedric Jimenez διαφοροποιείται σε σχέση με αυτήν του Ellis ως προς το ότι το πρώτο μισό ακολουθεί την οπτική γωνία του στόχου του σχεδίου, του αξιωματικού Reinhard Heydrich όπως εξάλλου συμβαίνει και στο βιβλίο στο οποίο βασίζεται. Σε σχέση με το πιο συνηθισμένο και συμβατικό δεύτερο μισό, αυτή η εκ των έσω ματιά στην καρδιά του τέρατος του ναζισμού ακόμη κι αν δεν ανακαλύπτει τον τροχό έχει κάτι το ανατριχιαστικό που εντείνεται από την εξαίσια ερμηνεία του Jason Clarke, ο οποίος ξεχωρίζει σαν τη μύγα μες στο γάλα ανάμεσα σε ένα καστ που δε φαίνεται να προσπαθεί ιδιαίτερα. Σίγουρα δεν πρόκειται για μια μελέτη εις βάθος άλα “Schindler’s List” όμως κατορθώνει να έχει ένα ειδικό βάρος που προκαλεί σε μερικά στιγμιότυπα μέχρι κι ένα μικρό σφίξιμο στο στομάχι. Όταν αλλάζει και η σκοπιά και ο φακός εστιάζει στους ήρωες της υπόθεσης, τότε το ύφος γίνεται πιο πεζό, περιγράφοντας με μια διαδικαστική τυπικότητα όλα τα βήματα προς την εκτέλεση των λεπτομερειών της επιχείρησης. Παρατηρούνται κάποιοι ελάχιστοι διάλογοι που προσπαθούν να δώσουν ψήγματα προσωπικότητας στην απεικόνιση των πραγματικών ανθρώπων που ενεπλάκησαν στη συνωμοσία αυτή, η παρουσία τους όμως είναι προσχηματική. Παρόλο που σωστά η οπτική του σεναρίου είναι σχετικά προσγειωμένη, απεικονίζοντάς τους ως συνηθισμένα άτομα που τυχαίνει απλά να αναλαμβάνουν την ευθύνη υλοποίησης ενός σχεδίου μεγαλύτερου σε σύλληψη από τους ίδιους αποφεύγοντας εν μέρει τους πομπώδεις ηρωισμούς (όταν αυτοί κάνουν την εμφάνισή τους προς το φινάλε είναι γιατί το υπαγορεύουν οι επιταγές της ιστορικής ακρίβειας γύρω από τα αληθινά περιστατικά), πρόκειται για μια αβαθή σκιαγράφηση.

Υπάρχει μία σταθερά σε όλη τη διάρκεια και αυτή είναι η αρτιότητα της κινηματογράφησης και του σχεδιασμού παραγωγής. Ακόμη κι όταν σε επίπεδο περιεχομένου αυτό που υπάρχει δεν ξεφεύγει από αυτό που θα ήταν μια έστω καλογυρισμένη τηλεταινία με ενημερωτικό χαρακτήρα, το μάτι έχει μια πληθώρα καλοστημένων εικόνων να απολαύσει, αν και υπάρχει ένα ερωτηματικό ως προς το κατά πόσο είναι αυτό το ζητούμενο για ένα φιλμ που καταπιάνεται με την πιο ταραχώδη χρονική περίοδο του εικοστού αιώνα. Είναι επίσης ευπρόσδεκτο το ότι η ναζιστική κτηνωδία εδώ αναπαρίσταται χωρίς εκπτώσεις, σε αντίθεση για παράδειγμα με το επίσης φετινό “The Zookeeper’s Wife”.

Από την άλλη βρίσκει κανείς σφάλματα που ενοχλούν, όπως οι αλλοπρόσαλλες προφορές που εμφανίζονται κι εξαφανίζονται (για λόγους εμπορικότητας, παρόλο που τα πρόσωπα που συμμετείχαν σε όλο αυτό ήταν Γερμανοί και Τσέχοι, οι ηθοποιοί είναι αυστραλιανής και βρετανικής καταγωγής και ομιλούν την αγγλική) ή κάποιες περίεργες δραματουργικές επιλογές (το σενάριο από ένα σημείο κι έπειτα καλεί το κοινό να συμπάσχει με την ηρωίδα της Rosamund Pike παρότι επικροτεί με θέρμη το καθεστώς Hitler). Επίσης κάποιες χρονικές παλινδρομές που βρίσκονται εδώ για να σπάσουν τη γραμμικότητα της αφήγησης είναι μάλλον περιττές, δεν προσθέτουν κάτι δημιουργικά όπως γινόταν για παράδειγμα στο “Dunkirk” όπου το διαφορετικό χρονικό πλαίσιο εξέλιξης της καθεμιάς εκ των ιστοριών λειτουργεί ταυτόχρονα ως ένα σχόλιο για τη σχετικότητα της έκτασης μιας περιόδου ανάλογα με το είδος και την ποσότητα της πίεσης που ασκεί μια κατάσταση σε ένα άτομο και ως ένας πειραματισμός επάνω στο στιλ της σκηνοθεσίας και του μοντάζ στην προσπάθεια να αποδοθούν διαφορετικά διαστήματα σε μια περιορισμένη διάρκεια ταινίας. Εν ολίγοις μια καλοφτιαγμένη αλλά όχι υπερβατική στην ουσία της ιστορική περιπέτεια.

Βαθμολογία:

Γκαλερι φωτογραφιων

13 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *