Επιχείρηση Ανθρωποειδές

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 22/11/2016

Ένα από τα προβλήματα των ιστορικών ταινιών είναι ότι το τέλος τους είναι συνήθως γνωστό, οπότε πρέπει να βρουν ενδιαφέροντα τρόπο να διηγηθούν την ιστορία, για να κάνουν το «ταξίδι» πιο ευχάριστο για τον θεατή. Το Anthropoid έχει μια πολύ δυνατή ιστορία θάρρους και αυτοθυσίας να διηγηθεί, και καταφέρνει πολύ καλά να κρατήσει τα μάτια μας στην οθόνη μέχρι το τέλος, ακόμα κι αν γνωρίζουμε την κατάληξη.

Τέταρτη μεγάλου μήκους ταινία του λονδρέζου σκηνοθέτη Σον Έλις, το Anthropoid είναι ένα ιστορικό δράμα που διαθέτει όλα όσα περιμένεις από ένα τέτοιο φιλμ, ενώ ο Έλις φανερώνει και μια πιο καλλιτεχνική ευαισθησία μέσα από ορισμένα πλάνα του. Καλή καθοδήγηση των ηθοποιών, σταθερή, καθαρή αφήγηση, με δόσεις σασπένς αλλά και ρομαντισμού. Ο σκηνοθέτης διαλέγει έναν μουντό καμβά χρωμάτων αποτυπώνοντας το κλίμα φτώχειας και κατοχής στην Τσεχοσλοβακία, ενώ όταν θέλει να μας ευαισθητοποιήσει παραπάνω παίζει ελαφρώς με τα χρώματα και τους φωτισμούς, δίνοντας μια πιο μεταφυσική διάσταση στο σκληρό πεπρωμένο που φαίνεται να έχει γραφτεί για τους ήρωές του.

Από την πλευρά των ηθοποιών, αυτός που ξεχωρίζει είναι ο Κίλιαν Μέρφι, ο οποίος είναι πλήρως αφοσιωμένος στον χαρακτήρα. Ψυχρός, με ξεκάθαρο βλέμμα, γνώση του προσωπικού κόστους που έχει η αποστολή του, ο χαρακτήρας που υποδύεται ο Μέρφι είναι ο πιο επιβλητικός της ταινίας, με τον Γιαν Κούμπις, τον σύμμαχο και φίλο που υποδύεται ο Τζέιμι Ντόρναν, να ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής, δίνοντας κι αυτός με τη σειρά του μια πολύ καλή ερμηνεία.

Χωρίς να γίνεται ποτέ κάτι «μεγαλύτερο», το Anthropoid, όπως είπαμε και πιο πάνω, δίνει όσα περιμένεις να πάρεις από ένα φιλμ του είδους του. Η ιστορία του από μόνη της είναι τόσο δυνατή και ο τρόπος που ο Έλις την προσεγγίζει δεν μπορεί να σε αφήσει αδιάφορο. Άψογο δεν είναι, τα λαθάκια του τα έχει και τα εντοπίζω κυρίως στον τρόπο που χειρίζεται στα μέσα του φιλμ τους δύο πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες, αλλά και στην κουραστική επιλογή να μιλάνε οι πάντες σπαστά αγγλικά, πράγμα που αρχικά σε αποσπά από τη ροή της ταινίας. Είπαμε, όμως, η ιστορία είναι από μόνη της πολύ δυνατή και συγκινητική, μία από τις πιο χαρακτηριστικές του Β` Παγκοσμίου Πολέμου, κι ο Έλις καταφέρνει αυτό να το αναδείξει, χωρίς τουλάχιστον να ξεφύγει σε υπερβολές και να οδηγήσει τους ηθοποιούς του σε αχρείαστες ερμηνευτικές κορώνες, πράγμα εύκολο να συμβεί στα φιλμ του είδους.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 19/11/2017

Είναι περίεργος ο τρόπος που μέσα σε μόλις τέσσερις ταινίες ο Σον Έλις εξέλιξε την καριέρα του σαν να μετατοπίζει το πού απευθύνεται. Αντίθετα με το «Cashback» και το «Metro Manila», εδώ κινείται στα χνάρια του «The Broken» αποζητώντας δικαίωση κυρίως από το κοινό. Δεν είναι μονάχα ο «πιασάρικος» τόπος και χρόνος δράσης, αλλά όλη του η δημιουργία παρέχει αυτούς τους κωδικούς που εύκολα ξεσηκώνουν τον θεατή, δίχως όμως να εμπεριέχουν την κουλτούρα που θα έπειθε εξίσου έναν κριτικό. Για την ακρίβεια, είναι σαν να κάνει καλή τηλεόραση. Ό,τι δείτε, ναι, είναι ιστορικά αποδεδειγμένο και ως γεγονός από μόνο του έχει τρανή δυναμική. Αλλά ως κινηματογραφικό έργο είναι πάμπτωχο, δίχως τη δημιουργική ερμηνεία επί των γεγονότων που επιβάλλονταν να υπάρχει. Πέρα από αυτά, είναι μια ορθή δουλειά αν την εστιάσεις επαγγελματικά, τόσο επί της ανάλυσης όσων λέει, όσο και επί της ακαδημαϊκής λογικής της αφήγησης του.

Βαθμολογία: