Greenland: Το Τελευταίο Καταφύγιο

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 18/9/2020

Πολλά τα κόκκινα σημαιάκια για να αγνοηθούν… Είναι πρόσφατη η επαφή που είχε ο Gerard Butler με το είδος της ταινίας καταστροφής, και το αποτέλεσμα ήταν το απαράδεκτο «Παγκόσμιος Κίνδυνος: Geostorm». Ακόμη πιο φρέσκο χρονικά είναι το εξίσου χαμηλής ποιότητας σίκουελ «Ο Φύλακας Άγγελος Έπεσε» που ήταν η προηγούμενη συνεργασία του Butler με τον Ric Roman Waugh, ενώ κι ο σχετικά μικρός προϋπολογισμός δεδομένου του είδους του φιλμ προϊδεάζει για αρπαχτή…

Τελικά όμως το σύνολο είναι κάπως καλύτερο από αυτό που θα περίμενε κανείς με τέτοιους οιωνούς. Αυτό οφείλεται στην ικανότητα του Waugh να στήσει σεκάνς ολέθρου με αρκετά ικανοποιητικές δόσεις έντασης, χωρίς να πέσει σε παγίδες τύπου Emmerich που τείνει να ελαφρύνει το κλίμα τις κρίσιμες στιγμές. Μπορεί κανείς να παραπονεθεί για τη σχετικά μικρή εμβέλεια του θεάματος, όμως είναι εμφανές ότι δεν είναι αυτό το ζητούμενο, καθώς ο Waugh ποντάρει περισσότερο στο σασπένς της κατάστασης παρά στον οπτικό εντυπωσιασμό. Παράλληλα εξυπηρετείται από ένα πρωταγωνιστικό ντουέτο που τα πηγαίνει αξιοπρεπέστατα σε ερμηνευτικό επίπεδο εντός των μπλοκμπαστερικών πλαισίων στα οποία κινείται, και το οποίο διαχειρίζεται το δραματικό κομμάτι της πλοκής με επάρκεια (δυστυχώς δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τον μικρό Roger Dale Floyd). Αλλά και το σκοτάδι των δυσάρεστων σκηνών είναι ελαφρώς πιο έντονο από τον χολιγουντιανό μέσο όρο. Γενικά υπάρχουν εδώ κι εκεί ενδείξεις για κάτι που με μια διαφορετική μεταχείριση μπορεί να αποτελούσε και κάτι το ξεχωριστό στην κατηγορία του, αλλά η δεύτερη ώρα, που συγκριτικά κάνει μεγάλη κοιλιά και καταφεύγει σε μπανάλ μελοδραματισμούς, χαλάει τα περισσότερα απ’ όσα χτίστηκαν κατά τα προηγούμενα λεπτά.

Κρίμα, γιατί εντοπίζονται ιδέες που αν αξιοποιούνταν στο έπακρο (για παράδειγμα το όλο εύρημα με τα κυβερνητικά SMS, που κι αυτό βέβαια δεν επεξηγείται πλήρως) πιθανόν να προέκυπτε και κάτι αξιόλογο. Αντιθέτως, όσο βαίνει η πλοκή προς το φινάλε, τόσο τα κλισέ συσσωρεύονται και τα πιο ενδιαφέροντα παρακλάδια του σεναρίου παραμερίζονται για κάτι όσο το δυνατόν περισσότερο μαζικό κι ευκολοχώνευτο. Ειδικά η πινελιά του «λαϊκόσοφου» γέροντα του Scott Glenn εκπέμπει κάτι από τις άσχημες πλευρές υπερθεαμάτων παλιότερων δεκαετιών. Αλλά και το σενάριο φλερτάρει πάρα πολύ με τις συμπτώσεις και τις απιθανότητες, σε βαθμό που να υπονομεύει την κατά τα άλλα ρεαλιστική απεικόνιση του χάους και της κοινωνικής κατάρρευσης της συνθήκης που περιγράφει, και είναι δυσάρεστη έκπληξη το ότι αυτό προέρχεται από την πένα του Chris Sparling, που με το «Buried» είχε δώσει μαθήματα αφηγηματικής οικονομίας και αβίαστης ροής. Και η σχέση μεταξύ των χαρακτήρων των Butler και Baccarin ήθελε σίγουρα πιο πολλή δουλειά για να αναδείξει καλύτερα το ανθρώπινο στοιχείο μέσα στον πανικό της καταστροφής (για δευτερεύοντες χαρακτήρες με επαρκές βάθος, ούτε λόγος).

Είναι μπόλικα τα στραβοπατήματα ενώ πλησιάζει το τέλος, και όσο κι αν θέλει κανείς να χαριστεί στο φιλμ λόγω των θετικών στοιχείων που βρίσκονται κυρίως από τη στιγμή που αρχίζει να στήνεται ο όλεθρος, η απογοήτευση που παράγεται από την κατάληξη της διαδρομής σε άλλη μία από τα ίδια δεν γίνεται παρά να επηρεάσει τη συνολική εικόνα. Το αποτελεσματικό στήσιμο των σκηνών δράσης σίγουρα αποτελεί δέλεαρ για τους φίλους του είδους και τους αποζημιώνει, όπως και η προσωρινή έστω αίσθηση του ότι υπάρχουν σοβαρά διακυβεύματα και ότι η απειλή ίσως ξεπερνάει τα υπό έλεγχο όρια ενός χολιγουντιανού προϊόντος, αλλά αυτά δεν αρκούν για να καταστήσουν το πακέτο ως άξιο πρότασης. Σίγουρα δεν πρόκειται για ένα προϊόν που αξίζει την ολοκληρωτική απόρριψη, αλλά δεν κάνει και τη διαφορά για να πει κανείς πως πραγματικά η εμπειρία της θέασής του ικανοποιεί.

Στην τελική, αυτό που μένει είναι η σκέψη του «υπάρχουν και χειρότερα» όσον αφορά το είδος της περιπέτειας καταστροφής στο οποίο ανήκει η συγκεκριμένη δουλειά, αλλά και μιας χαμένης ευκαιρίας για κάτι πάνω από τον μέσο όρο.

Βαθμολογία: