Φλεγόμενη Γη

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 23/6/2022

Πίσω στο 1997, ο Στίβεν Σιγκάλ ήταν ακόμα σχετικά υπολογίσιμο όνομα στο Χόλιγουντ. Στο κοινό άρεσε να βλέπει τον Κοτσίδα να δέρνει κόσμο, στον Κοτσίδα άρεσε να δέρνει κόσμο, στις εταιρείες παραγωγής άρεσε οτιδήποτε έφερνε λεφτά στα ταμεία τους, άρα κατ’ επέκταση τους άρεσε που ο Κοτσίδας έδερνε κόσμο, άρα όλοι ήταν ικανοποιημένοι. Εκτός ίσως από τους τύπους που ο Κοτσίδας έδερνε στις ταινίες του… Όπως και να ‘χει πάντως, ο Στίβεν μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του 1990 έφερνε χρήματα στα ταμεία. Το μόνο που φρόντιζε σε κάθε ταινία είναι να δέρνει κόσμο σε διαφορετικά μέρη και να υποδύεται κάθε φορά όσο καλύτερα μπορεί τον εαυτό του. Τα ονόματα τού κάθε χαρακτήρα άλλαζαν, και πολλές φορές και η ιδιότητα, αλλά στην ουσία όλοι ήταν ο Στίβεν Σιγκάλ.

Το 1997, λοιπόν, ο Στίβεν αποφασίζει να δείρει κόσμο στον αμερικανικό νότο κάπου στα Απαλάχια Όρη, πρωταγωνιστώντας στο Fire Down Below, την ταινία που σηματοδότησε την αρχή της κατηφόρας για την κινηματογραφική του καριέρα. Αν υποθέσουμε ότι χρειάζεται να ξέρετε κάτι για την υπόθεση της ταινίας, θα πούμε απλά ότι ο Σιγκάλ υποδύεται (τρόπος του λέγειν) έναν ομοσπονδιακό πράκτορα, που αναζητώντας τον υπεύθυνο για τη δολοφονία πολύ καλού φίλου και συνεργάτη του, οδηγείται στην ανακάλυψη μιας τεράστιας οικολογικής καταστροφής, για την οποία ευθύνονται οι βρομοδουλειές μιας μεγάλης εταιρείας, η οποία μολύνει με τοξική απόβλητα τα νερά μιας κοινότητας στα Απαλάχια Όρη. Για τους πιο μυημένους και μεγαλωμένους στη δεκαετία του 1990, η περιγραφή της υπόθεσης θα μπορούσε να είναι ακόμα πιο απλή: “Είναι η ταινία που ο Σιγκάλ γυρίζει με ένα κόκκινο φορτηγάκι, το παίζει ξυλουργός, πιάνει δύο κροταλίες στον αέρα και δέρνει κόσμο”!

Παρότι η ταινία είναι θεωρητικά μία από τις μεγάλες αποτυχίες του Σιγκάλ, ομολογώ ότι τη βρήκα διασκεδαστική. Έχει μερικές καλές σκηνές δράσης, όπως αυτή που ένα φορτηγό καταδιώκει το φορτηγάκι του Στίβεν, η οποία σκηνή σε κάνει να εκτιμήσεις εκείνες τις εποχές που αληθινά οχήματα έπεφταν από γκρεμούς και γίνονταν κομμάτια. Έχει και καλογυρισμένες σκηνές μονομαχιών σώμα με σώμα, και τον Κοτσίδα να βρίσκεται σε σχετικά καλή φόρμα ακόμα, σηκώνοντας και το πόδι του πού και πού. Κι αν πρέπει να βρω κι ένα θετικό ακόμα, αυτό είναι η κινηματογράφηση της αμερικανικής υπαίθρου. Υπάρχουν πλάνα που αποτυπώνουν το μεγαλείο της άγριας φύσης της περιοχής.

Γενικότερα βέβαια το φιλμ έχει θέματα, και μην ακούσω αστειάκια του στιλ “βασικότερο πρόβλημα είναι ότι έχει πρωταγωνιστή τον Σιγκάλ”. Η ταινία μοιάζει να μην έχει συνοχή, όχι σεναριακά αλλά σε ό,τι αφορά την ακολουθία των πλάνων της. Φαίνεται να έχει υπάρξει βιαστικό μοντάζ, με ελπίδα ίσως να χωρέσουν όσο γίνεται περισσότερα πράγματα στα 105 λεπτά διάρκειας. Έχει επίσης ένα ακόμα αποτυχημένο ρομάντζο, πράγμα σύνηθες στις ταινίες του Κοτσίδα, καθώς ούτε με τη γυναίκα του δεν είχε κινηματογραφική χημεία (Hard to Kill), πόσο εύκολο είναι να έχει με οποιαδήποτε άλλη ηθοποιό. Υπάρχουν επίσης εδώ ηθοποιοί όπως ο Χάρι Ντιν Στάντον, ο Στίβεν Λανγκ και ο Κρις Κριστόφερσον, οι οποίοι ελάχιστα αξιοποιούνται.

Το Fire Down Below έρχεται λίγα χρόνια πριν ο Σιγκάλ ακολουθήσει τον φτωχικό δρόμο της αγοράς του βίντεο/dvd. Κάπου στα μέσα της δεκαετίας του 2000 χάνεται εντελώς η αίγλη του χολιγουντιανού αστέρα, και ακολουθεί πια μια καριέρα σε αμέτρητες βιντεοπαραγωγές, η πλειοψηφία των οποίων απλώς “δεν βλέπεται”. Μπροστά σε αυτές, το Fire Down Below φαντάζει εξαιρετικό, αλλά αυτό προφανώς δεν αποτελεί κατάλληλο μέτρο σύγκρισης. Στην πραγματικότητα έχουμε μια τυπικής φόρμας ταινία δράσης της δεκαετίας του 1990. Μέτρια μεν, διασκεδαστική δε υπό προϋποθέσεις.

Βαθμολογία: