Fast & Furious: Hobbs & Shaw

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 10/8/2019

Εδώ και τέσσερις με πέντε ταινίες, είναι έκδηλο πως η συγκεκριμένη σειρά έχει παραδοθεί στο εξωφρενικό με έναν τρόπο που κλείνει το μάτι παιχνιδιάρικα στον θεατή του είδους της δράσης, χωρίς να απαξιώνει ταυτόχρονα την επιθυμία του να βλέπει απενοχοποιημένα όλο και μεγαλύτερες και πιο εκρηκτικές σεκάνς καταδιώξεων, εκρήξεων κ.τ.λ.. Αυτή η τάση του αυτοσαρκασμού και της αυτεπίγνωσης γενικότερα εντός του κυκλώματος του κινηματογράφου θεάματος δεν είναι καινούρια, χρονολογείται από την εποχή που στα ρούχα του James Bond μπήκε ο Roger Moore, ίσως και ακόμη πιο πίσω. Όσο όμως αυτή η λογική είναι εδώ κάπως αποτελεσματική ως προς το να αποσπάσει κάποια χάχανα, άλλο τόσο δεν κατορθώνει να αποσπάσει την προσοχή από το γεγονός πως ό,τι παρουσιάζεται εδώ παραμένει ανεγκέφαλο, ακόμη και υπό αυτό το πρίσμα της δήθεν πλακατζίδικης αυτοϋπονόμευσης. Σε κάποια σημεία μάλιστα αυτή η όρεξη του σεναρίου για χιουμοράκι καταντάει εκνευριστική, θυμίζοντας ελαφρώς έφηβο που δεν έχει συναίσθηση του μέτρου ως προς την ποσότητα και το τάιμινγκ των αστείων που θα «πετάξει» σε μια συζήτηση. Μέχρι και ο Ryan Reynolds επιστρατεύεται από το πουθενά, σε ένα πέρασμα που θυμίζει Deadpool με σήμανση «κατάλληλο άνω των δεκατριών» (έρχεται μετά το «Πόκεμον Ντετέκτιβ Πίκατσου» που ήταν κατά κάποιον τρόπο «Deadpool κατάλληλος για όλους» ή έστω με «επιθυμητή γονική συναίνεση»).

Το αποκαλούμενο ως «σινεμά της απόδρασης» έχει πολλές διαβαθμίσεις και κάλλιστα μπορεί να αγγίξει ακόμη και την υψηλή τέχνη (για παράδειγμα, ποιος μπορεί να αρνηθεί τον ιδανικό συνδυασμό ψυχαγωγίας και ποιότητας, τόσο αισθητικής όσο και νοηματικής, που διέπει διαχρονικά τα σημαντικά χολιγουντιανά έπη όπως τον «Λόρενς της Αραβίας» ή την τριλογία του «Άρχοντα των Δαχτυλιδιών»;). Εδώ η έννοια αυτή αναπτύσσεται με τη λογική της ψυχαγωγίας τύπου ταχυφαγείου: ποσότητα παντού (στη δράση, στη χρονική διάρκεια, στην εναλλαγή των τοποθεσιών, στην υπερβολή) με ελάχιστη ως μηδαμινή «θρεπτική αξία». Πρόκειται για ένα ανηλεές μπούκωμα που προσφέρεται μεν για απενοχοποιημένο χαβαλέ, αλλά αν μπει κανείς στη διαδικασία να το περάσει από σοβαρή ανάλυση κι έρθει αντιμέτωπος με τη σωρεία των κλισέ, την έλλειψη λογικής που αποπειράται να παρεισφρήσει στο σύνολο και να καθιερωθεί ως κανονικότητα μέσω της προαναφερθείσας σκωπτικής διάθεσης και την πλεονάζουσα τοξική «καγκουριά» που αποτελεί οικείο χαρακτηριστικό του franchise στο οποίο ανήκει το εν λόγω φιλμ, τότε θα συνειδητοποιήσει ότι η όλη κατασκευή δεν «στέκει». Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν κάνουν την εμφάνισή τους πάλι τα γνωστά μηνύματα που αναμασά η συγκεκριμένη σειρά περί «οικογένειας» προς το τέλος, μιας και από τη στιγμή που αυτό το spin-off δεν παίρνει στα σοβαρά τον εαυτό του, τέτοιες πινελιές μοιάζουν αταίριαστες και ακόμη πιο γλυκερές από το αν ήταν κομμάτι μιας ελαφρώς διαφορετικής σε ύφος ταινίας.

Όσοι βέβαια δηλώνουν αφοσιωμένοι φαν της σειράς, ομολογουμένως δεν θα βρουν πολλά πράγματα για να παραπονεθούν εδώ. Θα θαυμάσουν την ευρηματικότητα κάποιων εκ των σκηνών δράσης, όπως και τη μελετημένη χορογραφία των συμπλοκών, θα διασκεδάσουν με τις κοκορομαχίες του «παράξενου ζευγαριού» των Dwayne Johnson και Jason Statham, των οποίων η αλληλεπίδραση συμβολίζει την ανεπίσημη κόντρα που υπάρχει μεταξύ των δύο διαφορετικών σχολών action-hero που εκπροσωπούν, και θα περιμένουν κατά πάσα πιθανότητα με ανυπομονησία την επόμενη προσθήκη στον κύκλο των σπιντάτων αυτών περιπετειών για να καλυφθούν τα αναπάντητα ερωτήματα που αιωρούνται εδώ. Αν η συνταγή του «ξεπερνώ τα όρια» που τηρείται πιστά κι εδώ ξεκίνησε αρκετά συμπαθητικά με το «Μαχητές των Δρόμων: Ληστεία στο Ρίο», πλέον φαίνεται να έχει μπαγιατέψει, αλλά από τη στιγμή που ένα πολύ μεγάλο μερίδιο του κοινού «τσιμπάει» ακόμη με τα συστατικά της, προβλέπεται αυτό το μοντέλο να εξακολουθήσει να αναπαράγεται για αρκετό καιρό ακόμη. Κι όχι τίποτε άλλο, αλλά η ταύτιση της φόρμας του μπλοκμπάστερ με τη χαζομάρα ντε και καλά βλάπτει σημαντικά το μέσο στο οποίο ανήκει.

Βαθμολογία: