Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος Δίο

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 3/12/2014

Μετά το άκρως απογοητευτικό «Χαμός στη Ζούγκλα» ο Jim Carrey ορκίστηκε ποτέ να μην πρωταγωνιστεί σε σίκουελ ταινίας του, εκτός και αν σεναριακά το πίστευε πολύ. Μετά από αρκετή πίεση από τους σεβαστούς στο κινηματογραφικά δρώμενα (και γιατί όχι θρύλους) Αδερφούς Farrelly, ο Carrey υπέκυψε και υπόγραψε να επαναλάβει το ρόλο του Lloyd Christmas στο «Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος Δίο» Διαθέτει όμως αυτή η συνέχεια ένα σενάριο που άξιζε να πιστέψεις σε αυτό; Και το πιο σημαντικό, μπορεί η συγκεκριμένη ιστορία να παράγει κάτι έστω και ελάχιστα ξεκαρδιστικό σε σχέση με την πρώτη ταινία, την οποία πολλοί θεωρούν συμπεριλαμβανομένου και εμένα – ως μια από τις πιο αστείες ταινίες των τελευταίων 20 ετών; Η απάντηση είναι, δυστυχώς, όχι.

Το μεγαλύτερο πρόβλημα της ταινίας είναι το κουραστικό και μονότονο σενάριο της, το οποίο πιστώνεται όχι σε έναν αλλά σε έξι (!!) σεναριογράφους. Χάνοντας παντελώς την ευκαιρία να μας παρουσιάσουν κάτι πραγματικά φρέσκο που θα έκανε την μακρά αναμονή των είκοσι χρόνων πραγματικά να αξίζει, η πλοκή αναλώνεται σε μια υπέρ το δέον ποσότητα χοντροκομμένου χιούμορ. Με τον Jim Carrey και τον Jeff Daniels να προσπαθούν πραγματικά να σώσουν τα άσωστα, η ταινία είναι ένα καταιγισμός από επαναλαμβανόμενα αστεία που αγωνίζονται για να βγάλουν γέλιο. Και το χειρότερο, προσπαθούν τόσο σκληρά να αναπαράγουν το «Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος» που αναλώνονται και σε ένα αδέξιο αναμάσημα στιγμών όπως πχ οι σκηνές των ονείρων. Στο πρώτο, οι στιγμές αυτές που αφορούσαν την ονειροπόληση του Lloyd για την Mary Swanson (Lauren Holly) ήταν κωμικά ευφυέστατες. Εδώ οι δυο ονειρικές σκηνές είναι συγκλονιστικά κακές.

Όλα τα παραπάνω οφείλονται στο γεγονός ότι οι συντελεστές του «Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος Δίο» δεν είχαν στο μυαλό τους αυτό που έκανε το αρχικό φιλμ τόσο καλό: τους χαρακτήρες. Ο Lloyd και ο Harry μπορεί να ήταν ηλίθιοι και αφελείς, αλλά τουλάχιστον έμοιαζαν σαν πραγματικοί άνθρωποι. Ήταν αστείοι γιατί δεν γνώριζαν το πόσο ασύνδετοι ήταν με την πραγματικότητα. Το χιούμορ προερχόταν από την προσπάθειά τους να κάνουν ό, τι νόμιζαν ότι είναι φυσιολογικό. Αυτή η ταινία το κατέστρεψε αυτό. Εδώ, από τη στιγμή που τους βλέπεις, είναι σαφές ότι δεν είναι πλέον άνθρωποι (να μην παρεξηγηθώ δεν θεωρώ ότι το πρωτότυπο ήταν κάποια μελέτη χαρακτήρων), αλλά στην πραγματικότητα μονοδιάστατες δημιουργίες ενός ανθρώπου. Λίγο-πολύ ενεργούν σαν τρελοί και κάνουν ό, τι οι συγγραφείς θεωρούν ότι θα προκαλέσει γέλιο. Υπάρχουν φυσικά κάποιες αναλαμπές αλλά είναι μόνο αναλαμπές. Σημάδια που σε κάνουν να νοσταλγείς τα 90s.

Όπως είπε κάποτε ο Kirk Lazurus στην «Τροπική Καταιγίδα»: “never go full retard”. Δυστυχώς το «Ηλίθιος και ο Πανηλίθιος Δίο» πήγε και το αποτέλεσμα είναι μια ανέμπνευστη και απλά μη-αστεία ταινία. Για να σας δώσω μια ιδέα του πόσο πολύ εξαρτάται από τον προκάτοχό της, οι τίτλοι τέλους αντιπαραθέτουν σκηνές από τις δύο ταινίες. Αυτό που καταφέρνουν όμως είναι να μας κάνουμε να είμαστε πραγματικά ευγνώμονες για το πρωτότυπο και να αντιλαμβανόμαστε το πόσο κακό είναι αυτό που είδαμε.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 17/9/2017

Υπάρχει μεγάλη μερίδα κοινού που βρήκε ξεκαρδιστική την ταινία του 1994, και είναι αλήθεια πως η γενική της πρωτοτυπία ήταν αρκετή για να επιβάλει το όνομα των αδελφών Φαρέλι στη σύγχρονη κωμωδία. Τα χρόνια όμως πέρασαν, και ήταν άξιο απορίας αν τα αδέλφια είχαν κάποιον κρυφό άσο που θα έδινε νόημα στην επιστροφή του Τζιμ «Λόιντ» Κάρεϊ και του Τζεφ «Χάρι» Ντάνιελς. Δυστυχώς, πέρα από κάποιες κλισέ παραπομπές, μοιάζει σαν να επέστρεψαν με ένα σίκουελ που θα μπορούσε να είχε γυριστεί άμεσα με χαμηλότερες υποσχέσεις. Και ακόμα πιο δυστυχώς, απλά έχουμε μια επανάληψη του ίδιου μοτίβου, με σαφέστερη διαφορά το αν σας άρεσαν περισσότερο τα παλιά ή τα νέα αστεία. Μπορεί να είναι κάπως κατώτερα τελικά, αλλά η αληθινή αίσθηση κρίνεται εντέλει στο αν υπήρχε οποιοδήποτε νόημα να φθαρούν οι ήρωες στα μάτια των φαν τους. Και αλήθεια τώρα, χρειάζονταν 6 σεναριογράφοι για αυτό το πράγμα;

Βαθμολογία: