Ο Τζον Κάλαχαν παραλίγο να χάσει τη ζωή του σε ένα τροχαίο και το τελευταίο πράγμα που έχει σκοπό να κάνει είναι να κόψει το ποτό. Όταν δέχεται να κάνει φυσιοθεραπεία, με την παρότρυνση της κοπέλας του κι ενός χαρισματικού σπόνσορα, ο Κάλαχαν ανακαλύπτει το ταλέντο του να σχεδιάζει προκλητικά σκίτσα για εφημερίδες που τον κάνουν διάσημο παγκοσμίως. Σε αυτό του το ταξίδι της επιστροφής από τον απόλυτο πάτο, ο Κάλαχαν βρίσκει την ομορφιά στον παραλογισμό της ανθρώπινης ύπαρξης.
Σκηνοθεσία:
Gus Van Sant
Κύριοι Ρόλοι:
Joaquin Phoenix … John Callahan
Jonah Hill … Donnie Green
Rooney Mara … Annu
Jack Black … Dexter
Mark Webber … Mike
Udo Kier … Hans
Kim Gordon … Corky
Beth Ditto … Reba
Heather Matarazzo … Shannon
Carrie Brownstein … Suzanne
Rebecca Rittenhouse … Bonnie
Mireille Enos … Maggie Lynch
Steve Zissis … Elias
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Gus Van Sant
Στόρι: John Callahan, Gus Van Sant, Jack Gibson, William Andrew Eatman
Παραγωγή: Charles-Marie Anthonioz, Mourad Belkeddar, Steve Golin, Nicolas Lhermitte
Μουσική: Danny Elfman
Φωτογραφία: Christopher Blauvelt
Μοντάζ: David Marks, Gus Van Sant
Σκηνικά: Jahmin Assa
Κοστούμια: Danny Glicker
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot
- Ελληνικός Τίτλος: Μην Ανησυχείς, Δεν θα Φτάσει Μακριά με τα Πόδια
Σεναριακή Πηγή
- Αυτοβιογραφία: Don’t Worry, He Won’t Get Far on Foot του John Callahan.
Κύριες Διακρίσεις
- Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Βερολίνου.
Παραλειπόμενα
- Την πρώτη κινηματογραφική προσοχή στην αυτοβιογραφία του John Callahan την έδωσε ο Robin Williams κατά τη δεκαετία του 1990, και είχε καλέσει τον Gus Van Sant να το διασκευάσει. Το όνομα του Robin Williams αναφέρεται στους τίτλους ως “ευχαριστούμε ειδικά τον…”.
- O Jonah Hill είχε κατονομάσει αυτήν ως καλύτερη ερμηνεία στην καριέρα του.
- Rooney Mara και Joaquin Phoenix ήταν σε δεσμό κατά τη διάρκεια της παραγωγής.
- Μπορεί ο Joaquin Phoenix να συνεργάζεται για πρώτη φορά από το 1995 με τον Gus Van Sant, διατηρούν όμως διαμέρισμα στην ίδια πολυκατοικία της Νέας Υόρκης. Γείτονας τους είναι ο κοινός φίλος Casey Affleck.
- Κινηματογραφικό ντεμπούτο για την τραγουδίστρια των Gossip, Beth Ditto.
Κριτικός: Σπύρος Δούκας
Έκδοση Κειμένου: 20/9/2018
Ο Τζον Κάλαχαν παθαίνει ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό δυστύχημα, που οφείλεται στο ακλοόλ, και μένει τετραπληγικός. Ερχόμενος αντιμέτωπος με τα προβλήματα της νέας του ζωής, θα συμμετάσχει σε μια κοινότητα απεξάρτησης Ανώνυμων Αλκοολικών, μέσα από την οποία θα ανακαλύψει τον εαυτό του και το ταλέντο του ως κυνικός, σατιρικός σκιτσογράφος.
Ο Gus Van Sant έχει μια γενικότερη τάση να κινείται ανάμεσα στο indie και το ακαδημαϊκό σινεμά, άλλοτε επιτυχημένα και άλλοτε όχι. Εδώ έχουμε έναν τέτοιο συνδυασμό, ως προς το γεγονός ότι πρόκειται για μια καθαρά ακαδημαϊκή βιογραφία, αλλά με χαρακτήρες που παραπέμπουν άμεσα στο ανεξάρτητο αμερικάνικο σινεμά (τύπου David Gordon Green). Έχουμε, λοιπόν, πρωτίστως τον Joaquin Phoenix, και ύστερα τον Jonah Hill (ο οποίος έχει σοβαρέψει πολύ τις επιλογές ρόλων του τα τελευταία χρόνια) να κλέβουν καταλυτικά την παράσταση, σε βαθμό που υποκαθιστούν πολύ ικανοποιητικά την μετριοπάθεια που κατακλύζει το σενάριο.
Ο Phoenix, φυσικά, δεν χρειάζεται συστάσεις. Σε κάθε του ρόλο αποδεικνύει περίτρανα το ταλέντο του, και ο συγκεκριμένος ρόλος σίγουρα ενδείκνυται για να το επιτύχει ακόμα μια φορά. Ο Κάλαχαν αποπνέει ο ίδιος, ως φυσική παρουσία, έναν κυνισμό αρρωστημένο, που παραπέμπει σε πόνο. Το χιούμορ του χαρακτήρα προσδίδει γλυκύτητα και μια ελαφράδα στο δράμα, αλλά η μαγεία της ερμηνείας του Phoenix έγκειται στον τρόπο που χρωματίζει τον πόνο του ήρωα μέσα από τον κυνισμό του χιούμορ, που από πριν το ατύχημα είχε υιοθετήσει, εξαιτίας άλλων προβλημάτων που εξ αρχής τον οδήγησαν στο αλκοόλ.
Το σενάριο από μόνο του, όμως, δε θα λέγαμε πως αποφεύγει πλήρως την αγιογράφηση. Διασώζεται, βέβαια, από το ότι ο ήρωας περνάει μέσα από μια φυσική ψυχαναλυτική διαδικασία για να αντιμετωπίσει τους δαίμονές του και να βγει ξανά στο φως. Όλο αυτό όμως, παρουσιάζεται ελαφρώς βιαστικά και μάλλον υπεραισιόδοξα, υιοθετώντας εν τέλει έναν τόνο διδακτισμού. Η μετάβαση από την πικρία του πόνου στη χαρά της δημιουργίας (και συγκεκριμένα της δημιουργίας σκίτσων) φαντάζει σε κάποιο βαθμό βεβιασμένη, καθώς δεν σκιαγραφείται επαρκώς αναλυτικά στο σενάριο. Η απόφαση που παίρνει σε κάποιο σημείο ο Κάλαχαν να αρχίσει να σχεδιάζει, αυτή που τελικά τον σώζει και τον γνωστοποιεί, εμφανίζεται στο έργο κάπως αυτούσια, χωρίς επαρκή ανάλυση της προεργασίας που τον οδηγεί σε αυτήν. Πρόκειται, όμως, για μια ιδιαιτέρως ευχάριστη θέαση, με κύριο προτέρημα την εξαιρετική κεντρική ερμηνεία.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
