Οι Βράχοι της Ελευθερίας (2019)

🥔 Εγχρ. 02 ωρ. 17 λεπ.

25 votes 2.9

ΣΥΝΟΨΗ

Δεκαετία του 1820, επαναστατημένη Ελλάδα. Η 20χρονη Άννα Χριστίνα έχει ερωτευτεί τον συνταγματάρχη Ταρίκ, έναν ανερχόμενο τούρκο στρατιωτικό που αμφισβητεί τις ακραίες μεθόδους των συμπατριωτών του και που κάποτε της είχε χαρίσει τη ζωή της στην κορυφή των βράχων. Σύντομα, όμως, ο έρωτάς τους φέρνει δυστυχία στην οικογένεια και στο χωριό της. Ορκισμένη να πάρει εκδίκηση από τους Τούρκους, η Χριστίνα συμμετέχει στην ελληνική επανάσταση και χωρίς να το προσπαθήσει γίνεται σύμβολό της, εμπνέοντας τους συμπατριώτες της και προκαλώντας την οργή των Τούρκων που την επικηρύσσουν. Νομίζοντας ότι μπορεί να αφήσει στην άκρη τα συναισθήματά της, η Χριστίνα θα πρέπει να αντιμετωπίσει τον άντρα που την αγαπάει ακόμα αν και θέλει να της σώσει τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα είναι αυτός που έχει αναλάβει τη σύλληψή της. Οι συναντήσεις και οι συγκρούσεις τους οδηγούν σε μια τραγική αντιπαράθεση κατά τη διάρκεια μιας καθοριστικής μάχης που θα αλλάξει την ιστορία Ελλήνων και Τούρκων.

Σκηνοθεσία:

Van Ling

Κύριοι Ρόλοι:

Tania Raymonde … Άννα Χριστίνα

Jan Uddin … συνταγματάρχης Tariq

Raza Jaffrey … Sunal Demir

Patti LuPone … η γιαγιά

Christopher Plummer … Θανάσης

Kevin Corrigan … Σταύρος Βαλβιανός

Billy Zane … Χρήστος

Lance Henriksen … Δημήτρης

Costas Mandylor … Κωνσταντίνος

Raquel Cassidy … Χριστίνα Βακρινού

Ivan Kaye … Ghazi Khalif

Simon Kassianides … Γρηγόρης

Dennis Boutsikaris … Θόδωρος Κολοκοτρώνης

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Van Ling, Marianne Metropoulos, Kevin Bernhardt

Παραγωγή: Casey Cannon, Stephen A. Marinaccio II, Marianne Metropoulos

Μουσική: George Kallis

Φωτογραφία: Cory Geryak

Μοντάζ: Greg Daniels, Richard Lord

Σκηνικά: Charlie Campbell

Κοστούμια: Jordanna Fineberg

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Cliffs of Freedom
Ελληνικός Τίτλος: Οι Βράχοι της Ελευθερίας

Σεναριακή Πηγή

Διήγημα: Daughter of Destiny της Marianne Metropoulos.

Παραλειπόμενα

Πρώτη σκηνοθεσία για τον εξπέρ των ειδικών εφέ, Van Ling.
Η Faye Dunaway αντικαταστάθηκε από την Patti Lu Pone.
Η Αλμπουκέρκη του Νέου Μεξικό υποκατέστησε την Ελλάδα για τα γυρίσματα.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 30/11/2021

Άλλο να παραπιείς την ιστορία για χάρη μιας πιο ελκυστικής μυθοπλασίας (βλέπε: 300 ή Braveheart), κι άλλο να την ξαναγράφεις από το μηδέν. Και η περίπτωση των «Βράχων» είναι από τις πλέον ακραίες περιπτώσεις «αλλού για αλλού», που κάνουν ακόμα και τον Ηρακλή της Τσινετσιτά να μοιάζει με ιστορικό δράμα…

Ως μια ταινία που προέρχεται από Έλληνες της Αμερικής, δεν κρύβω το ότι με έπιασε μια ντροπή, η οποία δεν κρύβει επ’ ουδενί κάποια πατριωτική μου έξαρση. Απλά, σκέφτομαι τον αδιάβαστο Αμερικανό ή και Έλληνα που θα αναζητεί το Χριστινάκι ως μέγιστη ηρωίδα της Ελληνικής Επανάστασης, και θα παραπονιέται ότι την υποτιμούμαι! Αλλά τι να πεις για ένα φιλμ που θέλει στη μάχη του Βαλτετσίου να πολεμούν 50 νοματαίοι από τη μια και άλλοι 50 από την άλλη (σκηνές βγαλμένες από βωβό σινεμά, όπου ανασταίνονται οι νεκροί), κι ενώ προηγουμένως μας έχει αποκαλύψει ότι οι Τούρκοι ήταν -ψηφιακά- μιλιούνια. Επιστέγασμα αυτής δεν είναι τόσο το «διάλλειμα για διαφημίσεις» όταν κάνει τον ένδοξο χορό το Χριστινάκι, όσο η είσοδος του Κολοκοτρώνη (έλειπε επειδή είχε αναλυμένες υποχρεώσεις, ως φαίνεται…) ωσάν νέος Γκάνταλφ από τον δεύτερο Άρχοντα των Δαχτυλιδιών…

Και ξέρετε ποια είναι η μεγαλύτερη πλάκα; Ότι σε μια ταινία που μόνο στον χαβαλέ μπορείς να την πάρεις, το επίπεδο παραγωγής είναι ζηλευτό μπροστά σε όσα έχουμε κινηματογραφικά κατά νου σε σχέση με αυτή την τόσο σημαντική στιγμή της ελληνικής ιστορίας. Ένα επίπεδο που δεν κρύβει μια έλλειψη πόρων, αντικαθιστώντας όσα δυνατόν μπορεί με ψηφιακές ευκολίες, αλλά επιτέλους έχουμε σκηνικά και κοστούμια σε μια ορθή επιμέλεια. Ούτε οι ερμηνείες σε ενοχλούν, δίχως να λέμε ότι ο Christopher Plummer και η Patti LuPone δεν είναι σαν τη μύγα μες το γάλα, ούτε οι διάλογοι είναι μαύρο χάλι, αν εξαιρέσεις greeklish φράσεις του τύπου «Ζήτω η freedom»!

Όσο για το σενάριο, θυμηθείτε όσα έπη εποχής σαν τον Τελευταίο των Μοϊκανών έχετε δει, προσθέστε λίγο από Μαντώ Μαυρογένους, και έχετε πέσει μέσα. Να με συγχωρέσετε, αλλά δεν ικανοποιούμαι από δύο πλουμιστές πινελιές αλά «Χόλιγουντ» για να δώσω ένα οκ σε αυτή την παρωδία, μια και το ίδιο θα έλεγα και για την κινηματογραφική αποτέφρωση οποιουδήποτε σημαντικού ιστορικού γεγονότος έβλεπα να συντελούνταν επί οποιουδήποτε λαού, και μάλιστα κυριολεκτικά χωρίς λόγο και αιτία. Και τέλος, μια περαιτέρω μικρούλα «ομογενειακή» έρευνα θα έβρισκε άμεσα ότι δεν χόρευαν νησιώτικα στην Πελοπόννησο…

Βαθμολογία: