Μια Νύχτα Μαγική

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 25/5/2020

Ο ιδιοσυγκρασιακός Christophe Honore υπογράφει εδώ κάτι που φλερτάρει με το στερεότυπο της «ανάλαφρης γαλλικής κομεντί», αλλά… παίρνει αρκετές στροφές αλλιώς. Ουσιαστικά πρόκειται για σπουδή χαρακτήρων, η οποία ταλαντεύεται μεταξύ μιας φαρσικής σχεδόν ευθυμίας και μιας πιο σοβαροφανούς κι ενδοσκοπικής ατμόσφαιρας, ψάχνοντας καθόλη τη διάρκεια μια ιδανική ισορροπία μεταξύ αυτών των δύο. Είναι αρκετά πιθανό να βρεθούν ουκ ολίγοι που θα αποκηρύξουν το τελικό αποτέλεσμα ως μια μπανάλ ματιά επάνω σε τετριμμένα σχήματα που αφορούν τον έγγαμο βίο και τις συγκλίσεις και διαφορές θηλυκού και αρσενικού φύλου, με πολύ μικρότερη βαρύτητα από αυτή που καμώνεται πως έχει.

Κι όμως, παρά το ενίοτε άστοχο χιούμορ και τη sitcom αισθητική που επικρατεί πολλές φορές, υπάρχει εδώ κάτι το συναισθηματικά ειλικρινές, όπως και κάποιες ποιητικές πινελιές που προσφέρουν κάτι το ξεχωριστό από τον σωρό των ταινιών που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν υποτιμητικά ως «γαλλικουριές». Ο κινηματογραφικός χρόνος παραείναι μικρός για να ισχυριστεί κανείς πως πρόκειται για μια διεξοδική μελέτη των περίπλοκων αληθειών και των κρυφών πτυχών των ερωτικών σχέσεων, ωστόσο ο Honore καταφέρνει να φτάσει σε ένα ικανοποιητικό βάθος που δεν θα περίμενε κάποιος από κάτι αμιγώς ψυχαγωγικό λειτουργικά. Η ανάλυση της προβληματικής του περιέχει μέχρι και ψυχαναλυτικά σχήματα, κάτι που είναι σίγουρα εκτιμητέο ακόμη κι αν ενίοτε το κάνει κάπως χοντροκομμένα. Αξιοποιεί επίσης αρκετά ευρηματικά τους γεωγραφικούς περιορισμούς της πλοκής, «σπάζοντας» την όποια θεατρικότητα μέχρι και με σουρεαλιστικά στοιχεία.

Υπάρχουν ωστόσο κάποια προβλήματα που υπονομεύουν την όλη προσπάθεια, ενώ θα μπορούσε δυνητικά να αποτελέσει και μια όαση έκπληξης εντός του είδους στο οποίο ανήκει. Ενώ οι χαρακτήρες των Benjamin Biolay και Camille Cottin αναπτύσσονται επαρκώς και θα μπορούσαν να αποκαλεστούν σχετικά ολοκληρωμένοι, δεν συμβαίνει το ίδιο με την πρωταγωνίστρια της Chiara Mastroianni, της οποίας η απεικόνιση πολλές φορές μένει στην επιφάνεια, χωρίς να πάει βαθύτερα σε κάποια γνωρίσματά της που εκ πρώτης όψεως δεν προκαλούν συμπάθεια. Αυτό οδηγεί σε ένα τέλμα την πορεία της, ο θεατής στο τέλος δεν θα αισθανθεί πως την έχει γνωρίσει πραγματικά, ούτε βρίσκει ικανοποιητικές εξηγήσεις για πτυχές της συμπεριφοράς της, αφήνοντας έτσι το φιλμ «μισό».

Η παιχνιδιάρικη διάθεση που διέπει το σύνολο βοηθάει ώστε να αραιώσει τη σοβαροφάνεια που ενίοτε συσσωρεύεται λόγω θεματικής (ανθρώπινες σχέσεις), ταυτόχρονα υπονομεύει τη δυναμική της προσέγγισης, ενώ με μια εξολοκλήρου δραματική προσέγγιση ίσως να έβγαινε κάτι ακόμη πιο αξιόλογο, με προσεκτικούς χειρισμούς βέβαια. Για να λέγονται όλα, πάντως, γίνεται καλή διαχείριση στη διευκρίνιση της φύσης της υπερρεαλιστικής συνθήκης που αποτυπώνεται κατά τη διάρκεια της ταινίας: ευτυχώς, χρησιμοποιείται η υπόνοια, και όχι μια ξεκάθαρη εξήγηση που πιθανώς να κατέστρεφε τη «φευγάτη» ατμόσφαιρα των όσων προηγήθηκαν αφηγηματικά. Όσον αφορά και την «ανοιχτή» κατάληξη του εσωτερικού ταξιδιού του κεντρικού χαρακτήρα, μάλλον είναι μια ταιριαστή νότα δεδομένης της ιδιοσυγκρασιακής φύσης του φιλμ.

Ευτυχώς υπάρχει εδώ ένα χαρακτηριστικό που είναι σχεδόν εγγενές στο γαλλικό σινεμά, και αυτό δεν είναι άλλο από τις καλές στην πλειοψηφία τους ερμηνείες. Ειδικά η Mastroianni ξεπερνάει τους περιορισμούς του κειμένου και παραδίδει ένα πορτρέτο απολαυστικό στις κωμικές του πτυχές και πειστικό στις δραματικές του. Καλή υποστήριξη παρέχεται και από τους Cottin και Biolay, σε ρόλους που ωστόσο δεν τους επιτρέπουν να ανασάνουν τόσο στις πιο χιουμοριστικές στιγμές, και αυτό φαίνεται ιδιαίτερα όταν γίνεται η σύγκριση με τη Mastroianni. Πέραν όμως των ηθοποιών, όσο κι αν δεν του φαίνεται, το «Μια Νύχτα Μαγική» είναι ταινία δημιουργού που παίρνει ρίσκα, έστω και με επιπόλαιο τρόπο αρκετές φορές. Γι’ αυτό και είναι δύσκολο κανείς να αποκηρύξει το τελικό αποτέλεσμα στο σύνολό του, ακόμη κι αν θα μπορούσε να σκεφτεί διαφορετικές σκηνοθετικές και σεναριακές επιλογές για κάποια σημεία του που ενδεχομένως να ήταν περισσότερο λειτουργικές. Εν κατακλείδι, ένα όχι απολύτως επιτυχημένο στοίχημα, που όμως έχει «κάτι».

Βαθμολογία: