Blade Runner 2049
- Blade Runner 2049
- 2017
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Φινλανδικά, Ιαπωνικά, Ρωσικά, Ισπανικά
- Επιστημονικής Φαντασίας, Έπος, Θρίλερ, Μυστηρίου, Νουάρ
- 05 Οκτωβρίου 2017
30 χρόνια έχουν περάσει από τα γνωστά γεγονότα, και ένας νέος blade-runner, ο αστυνόμος του Λος Άντζελες Κ, φέρνει στην επιφάνεια ένα χρόνια κρυμμένο μυστικό, το οποίο έχει προοπτικές να βυθίσει ό,τι απέμεινε από τον πολιτισμό στο χάος. Η ανακάλυψη του Κ τον οδηγεί στην αναζήτηση του Ρικ Ντέκαρντ, ενός παλιού συνάδελφου που έχει χαθεί επί 30 έτη.
Σκηνοθεσία:
Denis Villeneuve
Κύριοι Ρόλοι:
Ryan Gosling … K
Harrison Ford … Rick Deckard
Ana de Armas … Joi
Sylvia Hoeks … Luv
Robin Wright … αστυνόμος Joshi
Mackenzie Davis … Mariette
Carla Juri … Δρ Ana Stelline
Lennie James … Κος Cotton
Dave Bautista … Sapper Morton
Jared Leto … Niander Wallace
Barkhad Abdi … Doc Badger
Hiam Abbass … Freysa
David Dastmalchian … Coco
Wood Harris … Nandez
Sean Young … Rachael (αρχείο)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Hampton Fancher, Michael Green
Στόρι: Hampton Fancher
Παραγωγή: Broderick Johnson, Andrew A. Kosove, Cynthia Sikes, Bud Yorkin
Μουσική: Benjamin Wallfisch, Hans Zimmer
Φωτογραφία: Roger Deakins
Μοντάζ: Joe Walker
Σκηνικά: Dennis Gassner
Κοστούμια: Renee April
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Blade Runner 2049
- Ελληνικός Τίτλος: Blade Runner 2049
- Εναλλακτικός Τίτλος: Blade Runner 2 [ανεπίσημος]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα (χαρακτήρες): Do Androids Dream of Electric Sheep? του Philip K. Dick.
Κύριες Διακρίσεις
- Όσκαρ φωτογραφίας και ειδικών εφέ. Υποψήφιο για σκηνικά, ήχο και ηχητικά εφέ.
- Βραβείο Bafta φωτογραφίας και ειδικών εφέ. Υποψήφιο για σκηνοθεσία, σκηνικά, μουσική, μοντάζ, ήχο και μακιγιάζ/κομμώσεις.
Παραλειπόμενα
- Η δημιουργία ενός σίκουελ του Μπλέιντ Ράνερ (1982) ανάγεται στο 1999, βασιζόμενο στο συγγραφικό σίκουελ, το The Edge of Human. Αλλά επειδή υπήρχαν προβλήματα δικαιωμάτων με το βιβλίο, το σχέδιο μπήκε στο ράφι. Ο Ridley Scott δεν τα παράτησε, και το 2009 η είδηση ήθελε να δουλεύει πάνω σε ένα πρίκουελ, τοποθετημένο στο 2019. Αλλά αυτό θα αφορούσε μια μίνι-σειρά ταινιών μικρού μήκους για το ίντερνετ και την τηλεόραση. Τον Φεβρουάριο του 2010, το σχέδιο επίσημα κατέρρευσε για οικονομικούς λόγους. Τον Μάρτιο του 2011 ήρθε η ανακοίνωση για ένα κανονικό σίκουελ, ενώ άμεσα ακούστηκε το όνομα του Christopher Nolan για τη σκηνοθεσία. Αλλά τον ίδιο χρόνο, πάνω στο ίδιο σχέδιο μπήκε εκ νέου ο Scott και άμεσα ξεκίνησε η παραφιλολογία περί του αν θα εμφανίζεται σε αυτό ο Harrison Ford. Τον Νοέμβριο του 2014, ο Scott μίλησε για την οριστική του αποχώρηση (προτιμώντας το Alien: Covenant), ενώ τον Φεβρουάριο του 2015 έγινε στην ουσία η πρώτη επίσημη ανακοίνωση για το σίκουελ από την Alcon, και το όνομα του τελικού σκηνοθέτη.
- Η Ana de Armas χρειάστηκε να περάσει αρκετές φορές από οντισιόν για να κερδίσει τον ρόλο.
- Ο Villeneuve είχε κατά νου τον David Bowie, βασική στιλιστική επιρροή του εν λόγου σύμπαντος, για τον ρόλο του Γουάλας. Αυτό όμως δεν θα μπορούσε να συμβεί, μια και ο σπουδαίος σταρ έφυγε από τη ζωή πριν την έναρξη γυρισμάτων. Έτσι, ο ρόλος δόθηκε στον Jared Leto, ακριβώς επειδή παρέπεμπε στον ροκ “αέρα” του Bowie.
- Τα κεντρικά γυρίσματα έγιναν στην Ουγγαρία (κυρίως στα Korda Studios και τα Origo Studios), μια και στο Λονδίνο δεν βρέθηκε διαθέσιμο στούντιο. Γυρίσματα έγιναν όμως και σε Ισλανδία, Ισπανία, Μεξικό και ΗΠΑ.
- Ο Roger Deakins, στην τρίτη του εδώ συνεργασία με τον καναδό δημιουργό, είχε πλήρη καλλιτεχνικό έλεγχο των πλάνων του, και έκανε χρήση μίας μόνο κάμερας Arri Alexa XT Studio για κάδρο 1.55:1.
- Το αρχικό μοντάζ ήταν στις τέσσερις ώρες, αλλά ο ίδιος ο Villeneuve το μείωσε στις 2μιση. Επίσης, δήλωσε πως την αρχική εκδοχή δεν πρόκειται να τη δει κανείς ποτέ. Παρόλα αυτά, ο Ridley Scott θεώρησε και τη 2μισάωρη εκδοχή υπερβολικά μεγάλη.
- Υπήρχε μια σκηνή στο Ready Player One που αναφέρονταν στο φιλμικό σύμπαν του Blade Runner. Αυτή όμως κόπηκε, παρότι ο Spielberg είχε εξασφαλίσει άδεια, μια και στην Alcon φοβήθηκαν ότι θα επηρεαστεί η εμπορική δυναμική της δικής τους ταινίας. Παρόλα αυτά, το Ready Player One κυκλοφόρησε μήνες αργότερα από το Blade Runner 2049.
- Τρεις μικρού μήκους ταινίες έκαναν την εμφάνιση τους, εξηγώντας το τι έχει συμβεί κατά τα ενδιάμεσα 30 χρόνια από τις δύο ταινίες. Πρόκειται για τα: 2036: Nexus Dawn και το 2048: Nowhere to Run του Luke Scott, και το μάνγκα Blade Runner Black Out 2022 από τον Shinichiro Watanabe.
- Το κόστος άγγιξε τα 185 εκατομμύρια δολάρια. Έτσι, παρότι τα κέρδη έφτασαν στα 259,2, η ταινία θεωρήθηκε εμπορική αποτυχία, συνυπολογίζοντας πάντα και το κόστος προώθησης.
- Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.
- Άμεσα ακούστηκαν σχέδια για νέο σίκουελ. Το 2020 όμως ο Villeneuve δήλωσε πως θα ήθελε να κάνει κάτι πάνω στο ίδιο σύμπαν, αλλά πέρα των δύο αυτών ταινιών. Από την άλλη, ο Scott μίλησε τον επόμενο χρόνο για τηλεοπτική σειρά.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Ο ράπερ El-P δήλωσε πως του ζητήθηκε και έγραψε μουσική για το πρώτο trailer, αλλά αυτή είτε απορρίφθηκε, είτε ακόμα και αγνοήθηκε.
- Αρχικά ήταν να γράψει τη μουσική ο Johann Johannsson, μόνιμος συνεργάτης του Villeneuve. Αλλά οι δυο τους συμφώνησαν ότι χρειάζονταν κάτι το διαφορετικό, πιο κοντά στη μουσική του ορίτζιναλ μέρους.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 19/2/2018
Δεν χρειάστηκε να έχουμε κάτι αντάξιο του ορίτζιναλ μέρους, για να έχουμε κάτι αληθινά σπουδαίο. Ήταν ούτως ή άλλως τόσο δύσκολο να φτάσεις μια ταινία που άξια θεωρείται ανάμεσα στα μεγαλύτερα sci-fi όλων των εποχών. Ο Villeneuve μοιάζει να επιθυμεί να συγκαταλεγεί σε αυτή τη λίστα, και όντως δίνει πλουσιοπάροχα όλο τον εαυτό του προς αυτό, αλλά υπολείπεται ενός σεναρίου πλούσιου σε νοηματική, αφού πλέον έχουμε απομακρυνθεί από τους προβληματισμούς της αρχικής πηγής, δηλαδή την πλούσια σε διαλογισμό σκέψη του Philip K. Dick.
Το Blade Runner 2049 αρνείται μεν από τον εαυτό του μια θέση στο πάνθεον του είδους, αλλά κερδίζει ως ένα νουάρ φουτουριστικής οπτικής. Οι εικόνες και οι ρυθμοί του Villeneuve παραπέμπουν στο Στοιχείο του Εγκλήματος του von Trier, έχουν κάτι από την ποιητική δομή του Tarkovsky, ακόμα κι αν δεν έχουν το πίσω κείμενο να θεωρηθούν ως όγκο αντάξιες τους. Υπάρχουν, όμως, και σε άψογη μαθηματικά δομή, κάτι που θα επιμείνω ότι δεν είναι διόλου αμελητέο. Ο αστυνόμος Κ μπορεί να μην είναι ανθρώπινος, αλλά σε ελάχιστα υπολείπεται από τον τρόπο δράσης και τη γοητεία ενός κλασικού νουάρ ντετέκτιβ, ενώ ο σκηνοθέτης μελετάει μαθηματικά τις κινήσεις του μέσα στο πλάνο, εκμεταλλευόμενος το παραμικρό που του παρέχει το σενάριο. Το τελευταίο, δυστυχώς, δεν είναι αντάξιο ούτε και των μεγάλων νουάρ, αφού γρήγορα φανερώνει τις θεματικές προεκτάσεις του, γίνεται εύπεπτο σε σημεία που έπρεπε να μπερδεύει τον θεατή, ενώ οι χαρακτήρες είναι τοποθετημένοι όμορφα στο πεδίο, αλλά αναλύονται ελάχιστα ως μηδαμινά.
Η ταινία εντέλει λειτουργεί σκηνή με σκηνή, και σαν συρραφή σκηνών στην ολότητα της. Ο Villeneuve κάνει ό,τι περνάει από τα χέρια του, έχοντας και μια γερή βοήθεια από το συνοπτικό όραμα του, για να προσφέρει τη μία κλασική σκηνή μετά την επόμενη. Ως προς αυτό, μπορεί κανείς να πει ότι κερδίζει επιμέρους τον πρόγονο του, παρότι που στο σύνολο δεν κάνει κάτι που να πιστώνει ότι δεν τον σέβεται απόλυτα. Δεν ασχολείται ιδιαίτερα με τη μετα-κοινωνία, όπως το παλιό, αλλά επικεντρώνεται ως κείμενο στην οπτική του κεντρικού ήρωα, φανερά όμως λόγω της αδυναμίας και πάλι του σεναρίου να μιλήσει για γενικότητες. Σε μαγεύει σινεφιλικά, αλλά λειτουργεί ως ανάμνηση και όχι ως διανοητική επιρροή.
Πολλά όμως λόγια χαρίσαμε στο πόνημα του καναδού δημιουργού, κι αυτό πηγαίνει στο εξής: αψηφήστε το κείμενο, τις λέξεις, κι αφεθείτε στις εικόνες του σαν να είστε μπροστά σε έναν τόσο, μα τόσο όμορφο πίνακα του μέλλοντος.
Βαθμολογία: