Ανίερη Συμμαχία

Κριτικός: Γιώργος Δαβίτος

Έκδοση Κειμένου: 13/10/2015

Η «Ανίερη Συμμαχία» έχει όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά που θα τη μετέτρεπαν σε μια εξαιρετική γκανγκστερική ταινία. Παρόλη τη βία, με ένα από τα καλύτερα υποκριτικά ensemble της χρονιάς και μια ιστορία βασισμένη σε μια από τις πιο εμβληματικές συμμορίες στην αμερικανική ιστορία, το έργο δεν είναι καθόλου αξέχαστο όσο η προσωπικότητα στον πυρήνα του. Η ταινία μοιάζει άδεια από τη στιγμή που θα εγκαταλείψεις το σινεμά, συνειδητοποιώντας ότι οι μόνες σκηνές που άρπαξαν πραγματικά την προσοχή σου, ήταν αυτές που εμπλέκονταν ο Depp ως Bulger.

Θα πρέπει να ομολογήσουμε ότι δεν υπήρξε μια αληθινά γκανγκστερική ταινία αυτού του διαμετρήματος εδώ κι αρκετά χρόνια, και αυτός από μόνος του είναι ένας λόγος να τη δεις. Τούτου λεχθέντος, αυτό δεν κρύβει το γεγονός ότι η αυτή η «συμμαχία» κάνει πολύ λίγα για να εκπλήξει ή εντυπωσιάσει. Δεν εκμεταλλεύεται τις δελεαστικές ανατροπές, δεν αναπτύσσει έξυπνους διαλόγους και δεν διαθέτει αυτή την ιδιαίτερη οπτική εκτέλεση που έκανε τους προκατόχους της να ξεχωρίζουν. Πολλοί από τους χαρακτήρες της είναι επίπεδοι και πληκτικοί, και παραμένουν στην πλειοψηφία τους ανεκμετάλλευτοι, μα πάνω από όλα, το μεγαλύτερο της σφάλμα της είναι ότι η ανάπτυξη της πλοκής είναι βασική και δικονομική. Λίγο πέρα δώθε μεταξύ της αστυνομίας και των μαφιόζων, μερικές αιματηρές γροθιές και πυροβολισμοί, αλλά τίποτα πραγματικά συναρπαστικό πέρα από μια ερμηνεία που τροφοδοτεί την επιτυχία ολόκληρου του έργου σε media και κοινό.

Και μια και το έφερε ο λόγος, ας μιλήσουμε για την ερμηνεία του Johnny Depp. Τρία σίκουελ των «Πειρατών της Καραϊβικής», «Η Αλίκη στη Χώρα των Θαυμάτων», «Κυριαρχία», «Ο Κύριος Μορντεκάι» και άλλες πολλές ταινίες έχουν μετατρέψει την εικόνα του άλλοτε επιλεκτικού ηθοποιού σε μια φιλοχρήματη, αλλά πάντα αγαπητή καρικατούρα. Επομένως, και μόνο η επάνοδος του σε πιο «σοβαρούς» ρόλους θα έκανε ντόρο. Αξίζει όμως η ερμηνεία του; Και ναι και όχι. Σαφέστατα, ο καλύτερος Depp που έχουμε δει εδώ και χρόνια, όχι όμως σε μια πολυεπίπεδη απόδοση. Πίσω από το (μέτριο) μακιγιάζ του, αυτό που μένει σαν ερμηνεία είναι ένα ζευγάρι μπλε μάτια που σπέρνουν φόβο, καθαρό φόβο. Δεν διαθέτει όμως συναισθηματικές εξάρσεις, δεν έχει βάθος. Από την αρχή μέχρι το τέλος, η εμφάνιση συγκαλύπτει την κοινοτοπία της ερμηνείας. Καλός ο Depp, λοιπόν, και μπράβο του που επανήλθε, αλλά τίποτα από την απόδοση του δεν δικαιολογεί συζητήσεις για Όσκαρ.

Εν ολίγοις, η «Ανίερη Συμμαχία» είναι μια αρκετά αξιοπρεπής μαφιόζικη ταινία. Κάποιες ευρηματικές επιλογές στη σκηνοθεσία ή στη δημιουργία σασπένς και η ερμηνεία του Depp καταφέρνουν να την κρατήσουν ζωντανή. Τίποτα ωστόσο δεν μπορεί να βελτιώσει την πληκτική αφήγηση μιας εξαιρετικής ιστορίας βίας, απληστίας κι εξαπάτησης. Κρίμα.

Βαθμολογία:

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 21/8/2016

Η τρίτη ταινία του Σκοτ Κούπερ είναι ένα καλό γκανγκστερικό φιλμ που σου προκαλεί μια θλίψη περί του πόσο καλό θα μπορούσε ακόμα να είναι. Όλα τα συστατικά για να παραχθεί μια μεγάλη ταινία αυτού του ένδοξου είδους είναι εδώ. Επιπροσθέτως, ο Τζόνι Ντεπ φαντάζει έτοιμος όχι μονάχα να τα δώσει όλα, αλλά να κυνηγήσει κι αυτό το ρημάδι το Όσκαρ που δεν έχει πάρει ποτέ. Αλλά ο Κούπερ δεν ελέγχει πλήρως το υλικό του. Η πλοκή από τη μία γεμίζει προσδοκίες, κι από την άλλη πηδάει από σκηνή σε σκηνή χωρίς το απαραίτητο δέσιμο του στόρι. Αυτές βέβαια οι σκηνές είναι σχεδόν όλες αξιομνημόνευτες, και κερδίζουν όσα χάνει το φιλμ κι από την ελλιπή ανάπτυξη των χαρακτήρων. Κάπως έτσι, παρότι είχε τα φόντα, το φιλμ έχασε το τρένο για την κούρσα των σημαντικών βραβείων, κι ας μοιάζει να καμώθηκε με αρχικό σκοπό κάτι τέτοιο.

Βαθμολογία: