Με θέμα την πτήση και την πτώση, την ανθρώπινη ανάγκη να πετάμε, τον φόβο του ύψους, τον ίλιγγο, την ουτοπία, την ελευθερία, τους θεούς και τον άνθρωπο, η ταινία εμπνέεται από τον αρχετυπικό μύθο του Αριστοφάνη και των «Ορνίθων», την παράσταση του Νίκου Καραθάνου και τους συντελεστές της, κινηματογραφώντας τους εκτός σκηνής, σε πραγματικούς χώρους και φυσικά τοπία -από τα λιβάδια ηφαιστειακής λάβας στην Ισλανδία έως τα υψίπεδα της Παταγονίας, και από την Times Square έως τις πυραμίδες της Αιγύπτου. Τα πάντα συμβαίνουν σε ένα σύμπαν ρευστής «καθημερινότητας», ανάμεσα σε ανθρώπους του θεάτρου, ορνιθολόγους και θυμόσοφους ερημίτες, που -όλοι τους- ονειρεύονται πως πετούν.

Σκηνοθεσία:

Μπάμπης Μακρίδης

Κύριοι Ρόλοι:

Αλεξάνδρα Αϊδίνη … ηθοποιός

Μαρία Διακοπαναγιώτου … ηθοποιός

Νίκος Καραθάνος … ηθοποιός

Έμιλυ Κολιανδρή … ηθοποιός

Έκτορας Λιάτσος … ηθοποιός

Χρήστος Λούλης … ηθοποιός

Κώστας Μπερικόπουλος … ηθοποιός

Κωνσταντίνος Μπιμπής … ηθοποιός

Μιχάλης Σαράντης … ηθοποιός

Άρης Σερβετάλης … ηθοποιός

Έλενα Τοπαλίδου … ηθοποιός

Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου … ηθοποιός

Χάρης Φραγκούλης … ηθοποιός

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Μπάμπης Μακρίδης

Παραγωγή: Αμάντα Λιβανού

Μουσική: The Little Thieves

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Κουκουλιός

Μοντάζ: Μάριος Κλεφτάκης

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Όρνιθες (ή Πώς να Γίνεις Πουλί)
  • Διεθνής Τίτλος: Birds (or How to Be One)

Σεναριακή Πηγή

  • Θεατρικό: Όρνιθες του Νίκου Καραθάνου.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για καλύτερο ντοκιμαντέρ και ήχο στα βραβεία Ίρις.

Παραλειπόμενα

  • Η πρώτη κινηματογραφική ταινία σε παραγωγή του Ιδρύματος Ωνάση.
  • Παγκόσμια πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Ρότερνταμ, ενώ ακολούθησε online προβολή στο κανάλι του Ιδρύματος Ωνάση στο youtube.
  • Πρωτόλεια ταινία τεκμηρίωσης για τον Μπάμπη Μακρίδη.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 15/6/2021

Μέσα σε μια πανδημία που δοκίμασε το σύνολο κάθε πτυχής των κοινωνιών μας, το θέατρο βρήκε μια διέξοδο στην ψηφιοποιημένη του εκδοχή. Ίσως αυτό αποτελέσει μια νέα μορφή τέχνης, αλλά σημασία απώτερη έχει ότι ο καλλιτέχνης δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια, αποδεχόμενος την -ηθελημένη;- ήττα μιας πολιτείας που δεν μπήκε καν στον κόπο να αναζητήσει λύσεις στα προβλήματα του. Παρακολουθώντας ταυτόχρονα μέσα στην ίδια περίοδο μια ταινία σαν τις Όρνιθες, παρατηρείς άμεσα τη γέννηση ενός νέου είδους κινηματογράφου, που ως σήμερα βολευόμαστε να αποκαλούμε «πειραματικό». Η αλήθεια όμως είναι ότι τα πειράματα ανήκουν στο παρελθόν, με τις Όρνιθες να πετάνε -με την ασφάλεια που λείπει από όλους εμάς- πάνω από το σήμερα του πολιτισμού μας…

Ούτε μυθοπλασία, ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε ντοκιουντράμα, ούτε ξεκάθαρα μια εναλλακτική σινεφιλική πρόταση. Και ταυτόχρονα, όλα αυτά μαζί! Είναι κάτι που λειτουργεί βιωματικά, όπως το θέατρο και την μετεξέλιξη του, αλλά σε κανένα σημείο δεν θα μπορέσεις να αντιληφθείς πού ξεκινάει το σενάριο και πού ο ντοκιμαντεριστικός ρεαλισμός. Αναζητώντας από νωρίς κάποιο σοβαρό ελάττωμα, αυτό θα εντοπιστεί ανάμεσα σε εμάς, τους θεατές. Η ταινία απαιτεί όχι μόνο την προσήλωση μας, αλλά και μια πνευματική διαύγεια που δύσκολα μας αφήνει η καθημερινότητα μας να έχουμε εύκαιρη. Κι εκεί ελλοχεύει ο κίνδυνος αυτοί όλοι οι καλλιτέχνες που βγάζουν τα εσώψυχα τους ενώπιον μας, να το κάνουν στην ουσία για την προσωπική τους κάθαρση, άντε κι για αυτήν όποιου έχει τα πνευματικά κότσια να πετάξει μαζί τους.

Η σύνδεση του Αριστοφάνη με το σύγχρονο πατατράκ στην ανθρώπινη ιστορία-πολιτισμό είναι παραπάνω κι από διαχρονική. Ο άνθρωπος αποτυγχάνει να αποδείξει ακόμα και μετά από τόσες κατακτήσεις ότι έχει γητεύσει αληθινά τη φύση, και το πέταγμα ενός πουλιού φαντάζει στο ρελαντί ανώτερο από όλα τα κατορθώματα του. Η ταινία πάει όλο αυτό ακόμα ένα βήμα παρακάτω, αφού επιτίθεται με ψυχολογική βία επί του θεατή, δίχως μάλιστα να δίνει εναλλακτικές για τη σωτηρία του. Φυσικά κι όλο αυτό φαντάζει κάπως απόλυτο από μεριάς Αριστοφάνη-Καραθάνου-Μακρίδη, αλλά η τέχνη δεν υπάρχει για να χαρίζεται, μια και τα όπλα που χρησιμοποιεί δεν στοχεύουν στο να σου πάρουν τη ζωή (όπως αντίθετα αυτά, πχ, των κυνηγών), αλλά να σε βάλουν σε διαδικασία σκέψης. Και η σκέψη δεν είναι ποτέ κακή, ακόμα κι αν δεν πάρεις την ορθότερη εναρκτήρια οδό για να την αναπτύξεις.

Με καυστικό χιούμορ από αυτά που δεν γράφονται σε κείμενα αλλά ανήκουν στη στιγμή τους, με ορκισμένους ερμηνευτές που πρέπει να περάσουν ψυχοθεραπεία για να συνέλθουν μετά από αυτή τη βιωματική εμπειρία, με συνεχόμενα πλάνα που μόνο ένα πουλί έχει την άμεση ικανότητα να αδράζει, και μια ποικιλία ανεξάντλητη που απορείς πώς χώρεσε σε 80 λεπτά, οι Όρνιθες αξίζουν κάτι παραπάνω από μία θέαση. Αξίζουν να μπείτε στο «τριπάκι» τους, και να τους κάνετε τη χάρη να ανοίξετε για λίγο τα φτερά σας, και να μιλήσετε μαζί τους στο δικό τους επίπεδο.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

9 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *