Bad Boys for Life

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 16/1/2020

Ο Michael Bay φεύγει (για να δοκιμάσει την τύχη του στο Netflix), ο Jerry Bruckheimer παραμένει στο τιμόνι της παραγωγής, όπως και η γενικότερη νοοτροπία που χαρακτηρίζει τη σειρά. Εν ολίγοις, μια από τα ίδια, με σωρεία αναληθοφανών σκηνών δράσης, χοντροκομμένα αστεία και αισθητική εικόνων που παραπέμπει περισσότερο σε διαφήμιση παρά σε κινηματογραφική ταινία.

Οι Adil El Arbi και Bilall Fallah προσπαθούν να μιμηθούν το οπτικό ύφος του προκατόχου τους στο franchise, αναλαμβάνοντας χρέη διεκπεραίωσης και νοσταλγικής επαναφοράς των φαν του διδύμου των Will Smith και Martin Lawrence στις εποχές που το buddy-movie δεν είχε ακόμη κορεστεί εντελώς. Όσο μπορεί κάποιος ορθώς να επισημαίνει το μεγάλο κακό που έχει κάνει στο μπλοκμπάστερ διαχρονικά ο Michael Bay, άλλο τόσο θα πρέπει να αναγνωρίσει την καλολουστραρισμένη όψη του προϊόντος του, τουλάχιστον στις σχετικά ευτυχείς στιγμές του, που δεν υπάρχει στο ίσιο επίπεδο εδώ. Δίκιο θα έχει όποιος αναρωτηθεί για την αναγκαιότητα αυτού του τόσο καθυστερημένου χρονικά σίκουελ. Πέραν του ότι το σύμπαν που είχε φτιαχτεί κιόλας από το πρώτο φιλμ δεν είναι δα και κάτι παραπάνω από συρραφή κλισέ αστυνομικών κωμωδιών δράσης για να θέλει κι επέκταση με ακόμη μία συνέχεια, το «Bad Boys for Life» αντιμετωπίζει το είδος στο οποίο ανήκει σαν να μην έχει μεσολαβήσει η δεκαετία που μόλις τελείωσε. Επαναλαμβάνεται δε το ίδιο ολέθριο σφάλμα που χαρακτήριζε και τα προηγούμενα «Κακά Παιδιά»: πλήρως ανώμαλη μετάβαση από το κωμικό στο σοβαρό και τούμπαλιν, με αποτέλεσμα το ένα στοιχείο να καταλήγει να υπονομεύει σε μεγάλο βαθμό το άλλο.

Για την πλοκή καλύτερα να μη ρωτήσει κανείς… Θα ήταν πιο έντιμο τουλάχιστον να υπήρχε κάτι πιο προσχηματικό που να λειτουργεί ως όχημα για τα καλαμπούρια και τις σεκάνς δράσης, παρά αυτό που παρουσιάζεται εδώ. Ενώ όλα εξελίσσονται αναμενόμενα μεν, στοιχειωδώς αποδεκτά δε, εν μέσω αστείων για το προχωρημένο της ηλικίας του ντουέτου και συστάσεων με νέους κι εντελώς αναλώσιμους χαρακτήρες, λαμβάνει χώρα μια ανατροπή που εκτινάσσει το σενάριο στη στρατόσφαιρα της σαπουνόπερας (sic). Κάπου πετάγεται κι ένα σαρκαστικό σχόλιο μέσω μιας ατάκας για αυτήν τη φύση των δρώμενων που ακολουθούν μετά τη συγκεκριμένη ανατροπή για να σώσει τα προσχήματα, αλλά η ζημιά έχει ήδη γίνει σε αυτό το σημείο. Η όλη σοβαροφάνεια που παρελαύνει από εκεί κι έπειτα, με τα όποια χιουμοριστικά διαλείμματα, εγκλωβίζει την όλη απόπειρα σε πολύ χλιαρές θερμοκρασίες, «καίγοντας» και το χαρτί μιας απενοχοποιημένα ξέφρενης ψυχαγωγικής πρότασης. Είναι και η συμμετοχή του Joe Carnahan στο σενάριο που μια απορία την προκαλεί, μιας και μετά το «The Grey» θα φανταζόταν κανείς ότι ο ίδιος βρέθηκε σε μια φάση δημιουργικής ωριμότητας.

Τι σώζει την παρτίδα; Το δυνατό χαρτί του όλου πακέτου είναι το πρωταγωνιστικό δίδυμο. Τόσο ο Smith όσο και ο Lawrence μοιάζουν πραγματικά να το διασκεδάζουν, δεν εκπέμπουν ποτέ μια αίσθηση αγγαρείας. Έχει ωριμάσει κιόλας η χημεία μεταξύ τους, κι ακόμη κι αν δεν έχουν στα χέρια τους το καλύτερο σεναριακό υλικό, η ενέργεια που μεταδίδουν στον θεατή αρκεί για να κρατήσει την προσοχή του στα επί της οθόνης δρώμενα. Αλλά και κάποιες σκηνές δράσης, παρόλο που ως επί το πλείστον είναι στημένες πάνω στα αποφάγια ενός John Woo, έχουν το χάζι τους, με highlight την καταδίωξη λίγο πριν την κορύφωση.

Γενικά, παρόλο που το μικρό καλάθι μοιάζει εδώ επιβεβλημένο, δεν αγγίζεται ποτέ ένα ποιοτικό ναδίρ. Ο Bruckheimer ξέρει από την καλή κι από την ανάποδη τους φίλους των περιπετειών των ντετέκτιβ Lowrey και Burnett, παίζει με ασφάλεια και φροντίζει τουλάχιστον να παραδώσει τα βασικά που υπόσχεται μια νέα προσθήκη στον κύκλο ταινιών τους. Σε όλους τους υπόλοιπους, το «Bad Boys for Life» έχει να πει από λίγα ως τίποτα. Ό,τι άλλωστε έχουν να πουν αυτά τα «χωράφια», πλέον θα το πουν μέσω της αναθεώρησης και αναδόμησης του είδους (όπως στα «Δυο Πρόσωπα του Νόμου» από πρόσφατα παραδείγματα).

Βαθμολογία: