Η Ρίπλεϊ είναι η μοναδική επιζούσα, όταν το σωστικό της σκάφος συντρίβεται στον Φιορίνα 161, έναν ψυχρό πλανήτη στις εγκαταστάσεις του οποίου ζουν πρώην κατάδικοι. Ξαφνικά συνειδητοποιεί ότι μέσα στο σκάφος της δεν ήταν μόνη, αλλά υπήρχε το γνωστό εξωγήινο ον. Οι κατάδικοι δεν έχουν στη κατοχή τους προηγμένα όπλα υψηλής τεχνολογίας, ενώ η Ρίπλεϊ πρέπει να αντιμετωπίσει το τέρας που έχει τώρα πάρει μια τρομακτική και απρόβλεπτα επικίνδυνη διάσταση.
Σκηνοθεσία:
David Fincher
Κύριοι Ρόλοι:
Sigourney Weaver … Ellen Ripley
Charles S. Dutton … Leonard Dillon
Charles Dance … Jonathan Clemens
Brian Glover … Harold Andrews
Ralph Brown … Francis Aaron
Paul McGann … Walter Golic
Danny Webb … Robert Morse
Lance Henriksen … Bishop II
Pete Postlethwaite … David Postlethwaite
Holt McCallany … Junior
Peter Guinness … Peter Gregor
Christopher Fairbank … Thomas Murphy
Phil Davis … Kevin Dodd
Niall Buggy … Eric Buggy
Deobia Oparei … Arthur Walkingstick
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Giler, Walter Hill, Larry Ferguson
Στόρι: Vincent Ward
Παραγωγή: Gordon Carroll, David Giler, Walter Hill
Μουσική: Elliot Goldenthal
Φωτογραφία: Alex Thomson
Μοντάζ: Terry Rawlings
Σκηνικά: Norman Reynolds
Κοστούμια: David Perry, Bob Ringwood
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Alien³
- Ελληνικός Τίτλος: Άλιεν³
- Εναλλακτικός Τίτλος: Alien 3
- Εναλλακτικός Ελλ. Τίτλος: Άλιεν 3: Η Τελική Αναμέτρηση
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Στόρι (χαρακτήρες): Άλιεν, ο Επιβάτης του Διαστήματος των Dan O’Bannon, Ronald Shusett.
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ.
- Υποψήφιο για Bafta ειδικών εφέ.
Παραλειπόμενα
- Μετά την επιτυχία του δεύτερου μέρους, η 20th Century Fox προσέγγισε την Brandywine Productions για περισσότερα σίκουελ. Εκείνοι όμως δεν ήταν άμεσα θετικοί, θεωρώντας ότι δεν γίνονταν να ξεπεραστούν τα δύο πρώτα μέρη. Παρόλα αυτά, προχώρησαν σε επεξεργασία ιδεών πάνω στη χρήση των άλιεν ως βιολογικά όπλα. Στο πρώτο σχέδιο που είχαν καταλήξει, πρωταγωνιστής ήταν ο δεκανέας Χικς του Michael Biehn, με τη Ρίπλεϊ να κάνει μονάχα κάμεο εμφάνιση, επιστρέφοντας σε ένα ήδη προγραμματισμένο τέταρτο κεφάλαιο. Σε αυτό το τέταρτο προβλέπονταν μια επική μάχη, στην οποία οι Γήινοι χρησιμοποιούν τα άλιεν ως υπερ-πολεμιστές. Η 20th Century Fox δεν είπε όχι στην ιδέα αυτή, αλλά ζήτησαν να επιστρέψει στη σειρά ο Ridley Scott, και να γυριστούν οι δύο ταινίες ταυτόχρονα. Ο Scott ήταν μεν θετικός, αλλά δεν του έβγαινε ο προγραμματισμός του.
- Το 1987, ο συγγραφέας William Gibson δέχτηκε να γράψει το σενάριο για τα δύο φιλμ. Αυτός επεξεργάστηκε την αρχική ιδέα με πολιτική απόχρωση, και την επόμενη χρονιά το στούντιο προσέγγισε τον νεαρό Renny Harlin για τη σκηνοθεσία. Αντίθετα, στην Brandywine δεν δήλωναν ενθουσιασμό με το κείμενο, και όταν ζήτησαν από τον συγγραφέα κάποιες διορθώσεις μαζί με τον Harlin, εκείνος αρνήθηκε. Εντέλει, το σενάριο αυτό έγινε διαθέσιμο για σειρά κόμικς, και το 2019 διατέθηκε σε audiobook.
- Ακολούθως, η θέση του σεναριογράφου πέρασε από τον Eric Red στον David Twohy, με το σχέδιο να αργεί τόσο, που η Fox ανέθεσε στον Harlin άλλη ταινία.
- Ο Walter Hill έτυχε να παρακολουθήσει το cult φιλμ φαντασίας The Navigator: A Medieval Odyssey (1988) του νεοζηλανδού Vincent Ward, και ενθουσιάστηκε. Ο σκηνοθέτης δέχτηκε έστω και με την τρίτη πρόταση, αλλά δεν τον ικανοποιούσε το διαθέσιμο σενάριο του Twohy. Αντίθετα συνέλαβε το στόρι που θα κατέληγε να χτίσει το τελικό σενάριο. Ήταν όμως και μεγαλεπήβολο, μια και προέβλεπε το σκηνικό του αποξενωμένου πλανήτη να είναι ξύλινο και σε αρχαϊκό στιλ. Αυτό είχε ενθουσιάσει αρκετούς, αλλά τα προβλήματα για την κατασκευή κάτι τέτοιου ήταν υπαρκτά. Έτσι, Walter Hill και David Giler πήραν την κατάσταση -και το σενάριο- στα χέρια τους, με τη Fox να τους ακολουθεί και να προσλαμβάνει τον σκηνοθέτη βίντεο-κλιπ David Fincher προς αντικατάσταση του Ward, οδηγώντας τον για πρώτη φορά σε κινηματογραφικά πλατό.
- Ο Fincher ήθελε τον Gary Oldman ως πρωταγωνιστή, αλλά οι δυο τους δεν τα έβρισκαν σαν χαρακτήρες σε κανένα σημείο.
- Όταν ξεκίνησαν τα γυρίσματα στα στούντιο Pinewood του Λονδίνου, είχαν ήδη χαλαστεί 7 εκατομμύρια δολάρια από το μπάτζετ, ενώ μέσα σε δύο εβδομάδες έπρεπε να αντικατασταθεί ο διευθυντής φωτογραφίας Jordan Cronenweth, αφού έπασχε από Πάρκινσον.
- Ο Charles Dance αποκάλυψε ότι είχε γυριστεί κι ένα εναλλακτικό φινάλε, υπό τον φόβο ότι το ορίτζιναλ έμοιαζε με αυτό του Εξολοθρευτής 2, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε ποτέ.
- Ο Stan Winston, υπεύθυνος για τα εφέ του πλάσματος του δεύτερου Άλιεν, δεν προσεγγίσθηκε ποτέ, παρότι διαθέσιμος, και αντί αυτού προτιμήθηκαν οι Tom Woodruff Jr. και Alec Gillis. Ο Woodruff Jr. είναι κι αυτός που φοράει τη στολή του πλάσματος επί της ταινίας.
- Ο Fincher κατήγγειλε ανοιχτά το στούντιο για παρεμβατικότητα στη δουλειά του και για χρονικά τελεσίγραφα που τον δυσκόλεψαν επί του τελικού αποτελέσματος. Λόγω αυτών, αποκήρυξε την ταινία του. Επί αυτού υπήρχε κι ένα μίνι ντοκιμαντέρ με τίτλο Wreckage and Rape, στο οποίο όμως κόπηκαν οι σκηνές με τον εξοργισμένο σκηνοθέτη, και μετονομάστηκε απλά σε The Making of Alien 3.
- Στα ταμεία των ΗΠΑ η ταινία δεν τα πήγε καλά (μόνο 55 εκατομμύρια δολάρια οι εκεί εισπράξεις). Αντίθετα, τη μεγάλη μερίδα των κερδών την αποκόμισε μακριά από την πατρίδα της, κλείνοντας με κέρδη 159,8 εκατομμύρια δολάρια. Το κόστος υπολογίστηκε από 50 έως 60.
- Στην Quadrilogy έκδοση του 2003 για το Home Cinema, υπάρχει μια εκδοχή 145 λεπτών, με υπότιτλο Assembly Cut.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 17/5/2017
Αν σε κάτι έχει γίνει προσεκτική επιλογή από τους παραγωγούς στη σειρά του Alien, αυτό είναι η επιλογή των ανθρώπων που κάθονται στην σκηνοθετική καρέκλα. Από τον Ρίντλεϊ Σκοτ που έδωσε ζωή στη σειρά, στον Τζέιμς Κάμερον, από εκεί στον Ντέιβιντ Φίντσερ και αμέσως μετά στον οραματιστή Ευρωπαίο, Ζαν Πιερ Ζενέ. Βέβαια και οι καλοί σκηνοθέτες έχουν δικαίωμα στην αποτυχία, είτε αυτό είναι δικό τους λάθος είτε οφείλεται σε άλλους παράγοντες, και το τρίτο μέρος της σειράς δεν αποτελεί καλή στιγμή για τον Φίντσερ, στην πρώτη μεγάλου μήκους δουλειά του, μετά τη μακρά ενασχόληση του με τα βίντεοκλιπ.
Το Alien 3 δεν βρήκε θετική ανταπόκριση στην εποχή του, ούτε από κοινό ούτε από κριτικούς αλλά η πορεία του Φίντσερ από εκεί και μετά έκανε πολλούς να επιστρέψουν στο φιλμ και να το επανεξετάσουν. Κάπως έτσι άρχισε να εκτιμάται διαφορετικά η προσπάθεια του σκηνοθέτη και το φιλμ να κερδίζει μερικούς θαυμαστές. Η δική μου άποψη ωστόσο παραμένει μέχρι σήμερα αρνητική και καταλαβαίνω το λόγο που ο Φίντσερ δεν θέλει μέχρι σήμερα να έχει καμιά σχέση με το συγκεκριμένο δημιούργημα.
Στο πιο καταθλιπτικό φιλμ της σειράς συναντάμε ξανά τη Ρίπλεϊ, της οποίας η κάψουλα διαφυγής μαζί με τους επιζώντες του Aliens, συγκρούεται σε ένα πλανήτη που χρησιμοποιείται ως φυλακή. Η Ρίπλεϊ είναι η μόνη που επιζεί της πρόσκρουσης και σύντομα συνειδητοποιεί ότι ο λόγος που εν τέλει επέζησε οφείλεται σε έναν εξωγήινο λαθρεπιβάτη, ο οποίος θα κάνει την εμφάνιση του στο μέρος. Η εταιρεία Γουέιλαντ -Γιουτάνι, η ίδια για την οποία εργαζόταν η Ρίπλει και αναφέρεται σε όλα τα προηγούμενα φιλμ, είναι ιδιοκτήτης και των φυλακών που διαδραματίζεται η ιστορία και προσπαθεί να κρατήσει τη Ρίπλεϊ και το πλάσμα ζωντανούς. Η ηρωίδα λοιπόν πρέπει να τα βάλει για άλλη μια φορά με το θανάσιμο εχθρό της, μερικούς επικίνδυνους κρατούμενους και την εταιρεία που τόσο καιρό προσπαθεί να αποκτήσει ένα εξωγήινο ον.
Δεν ικανοποιεί ο τρόπος που προσεγγίζεται η συνέχεια της ιστορίας σε τούτο το φιλμ. Επιχειρούνται ιδεολογικές και θρησκευτικές προσεγγίσεις που ανά διαστήματα μοιάζει να βρίσκουν στόχο, όμως,, γενικά τα πλάνα και η ιστορία είναι ποτισμένα σταγόνες νιχιλισμού, που υπό προϋποθέσεις θα μπορούσαν να λειτουργήσουν σε μια σειρά ταινιών με ένα πλάσμα που καταστρέφει τις ζωές των πάντων και το ίδιο δεν είναι δείγμα “ζωής”, αλλά τόσο μηδενισμό στα πάντα και τόση κατάθλιψη, πραγματικά δε μπόρεσα να την αντέξω. Ψήγματα υπήρχαν και στα δύο προηγούμενα φιλμ, όμως, υπήρχαν χαρακτήρες ενδιαφέροντες, δράση και εκπληκτικά σκηνικά ενώ η ιστορία όταν έπαιρνε μπροστά, δε σταματούσε. Εδώ είναι σαν να μην αποφασίζει ποτέ να ξεκινήσει το φιλμ. Υπάρχουν στιγμές που γίνεται κάτι το οποίο μπορεί να πυροδοτήσει την ενέργεια και το φιλμ να πάει μπροστά, όμως, πάντα σταματά και πάντα περιμένουμε την επόμενη. Μένει μόνο μια ικανοποιητική σκηνή αγωνίας (με άσχημη κινηματογράφηση) προς το φινάλε, η εμφάνιση παλιών γνώριμων και το φινάλε που είναι στο πνεύμα όλων όσων αναφέρω παραπάνω. Σε ένα διαφορετικό φιλμ ίσως το τέλος να ήταν ιδανικό και απρόσμενο αλλά εδώ δεν λειτουργεί όσο δυναμικά θα ήθελαν προφανώς οι δημιουργοί.
Δεν θα είχα κανένα πρόβλημα να παρακολουθήσω ένα φιλμ που δεν ασχολείται τόσο με το “τέρας” όσο με όσα συμβαίνουν γύρω του, ως συνέπειες της ύπαρξής του. Τελειώνοντας μάλιστα την προβολή του τέταρτου φιλμ της σειράς πριν λίγο, σκεφτόμουν πόσο ενδιαφέρον θα είχε μια συνέχεια της σειράς και όχι τα πρίκουελ που αποφάσισε ο Σκοτ να σκηνοθετήσει. Μια συνέχεια που θα ασχολείται με τον χαρακτήρα της Ρίπλεϊ, μακριά από το πλάσμα. Πέρα από όλα τ’ άλλα, ο ακρογωνιαίος λίθος αυτής της σειράς είναι ο χαρακτήρας που υποδύεται η Σιγκούρνι Γουίβερ, η οποία φροντίζει να δίνει πράγματα κάθε φορά, τοποθετώντας την Έλεν Ρίπλεϊ στο πάνθεον των χαρακτήρων της επιστημονικής φαντασίας. Μπορεί αυτό το τρίτο φιλμ να μην λειτούργησε αλλά η Ρίπλεϊ στάθηκε στο ύψος της, έστω και με τις άτοπες αποφάσεις και τις υπερβολές του σεναρίου.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
