Συντάκτης: Γιώργος Ξανθάκης

Τρεις νέοι (Ανέστης Βλάχος, Χρήστος Τσάγκας, Γιώργος Καλατζής), κουρασμένοι από το άγχος της επιβίωσης, δεν βλέπουν καμία διέξοδο από τη μιζέρια της καθημερινότητας, εκτός από το να αδράξουν κάποια μεγάλη «ευκαιρία», όπως να διαρρήξουν το χρηματοκιβώτιο ενός κτηματομεσίτη. Ωστόσο, μετά την πετυχημένη κλοπή, όταν μια πόρνη αποκαλέσει έναν από τους τρεις «μπατίρη», αυτός θα κάνει ένα μοιραίο λάθος. Στο υποδειγματικό νουάρ φινάλε, αποδεικνύεται μάταιη κάθε προσπάθεια και των τριών να ξεφύγουν από την τροπή της μοίρας.

Αυτή η πρώτη ταινία του Σερντάρη ξαφνιάζει ευχάριστα καθώς αγνοεί κάθε αγκυλωτική σύμβαση του ελληνικού σινεμά της εποχής, επηρεασμένη κυρίως από τα νουάρ του Dassin. Χωρίς μελοδραματισμούς, γραφικότητες και ρόλους-καρικατούρες, η σκηνοθεσία αναπτύσσεται αφαιρετικά και χωρίς υπερβολές και η μουσική ακολουθεί την υπόκωφη υπαρξιακή αγωνία των ηρώων.

Ο Σερντάρης αποτυπώνει ρεαλιστικά την εποχή καταμεσής της δικτατορίας, με όλες τις δυσκολίες που είχε ο κόσμος τότε. Το καταπιεστικό καθεστώς, η ανέχεια, η αδικία, η απόγνωση των λαϊκών στρωμάτων, αλλά και η ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον οδηγούσαν στη μετανάστευση ή σε παράνομες πράξεις.

Ο Σερντάρης απεικονίζει τα πρόσωπα και τις καταστάσεις με νεορεαλιστική πιστότητα: παρακμιακά στέκια της Ομόνοιας και του Αγίου Παντελεήμονα, φιγούρες του λούμπεν προλεταριάτου, γυναίκες ευάλωτες στη δύναμη του χρήματος. Τα κίνητρα των προσώπων είναι ταπεινά, κατά βάση οικονομικά, για να αποφύγουν την γκρίνια των γυναικών τους -λείπει το στοιχείο της ηρωοποίησης και του ρομαντισμού των χαρακτήρων του Melville.

Η αβίαστη σκηνοθεσία, το λιτό και μεστό σενάριο με τους αραιούς διαλόγους του Σερντάρη, η τζαζ μουσική του Γιώργου Θεοδοσιάση και η κλειστοφοβική φωτογραφία του Νίκου Καβουκίδη καθιστούν τη «Ληστεία στην Αθήνα» το πιο αντιπροσωπευτικό δείγμα καθαρού νουάρ του ελληνικού σινεμά.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα