Συντάκτης: Νίκος Ρέντζος

Έχω μόλις τελειώσει την προβολή του Armor και προσπαθώ να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη, πράγμα δύσκολο καθώς αυτό που μόλις είδα δεν βοηθάει ιδιαίτερα. Θα γράψω ωστόσο μόνο αυτό και θα προχωρήσω σε μια όσο γίνεται πιο δίκαιη κριτική της ταινίας. Είναι αποδεκτό και λογικό να υπάρχουν κακές ταινίες καθώς δεν είναι όλοι οι άνθρωποι σε όλους τους χώρους ούτε το ίδιο ταλαντούχοι, ούτε το ίδιο επαγγελματίες. Αυτό που δεν είναι όμως αποδεκτό είναι να συμμετέχουν σε τόσο κακές ταινίες ονόματα όπως ο Τζέισον Πάτρικ αλλά και πολύ περισσότερο ο Σιλβέστερ Σταλόνε. Και αν μπορώ να κατανοήσω τη συμμετοχή του πρώτου, καθώς εδώ και καιρό δεν βρίσκεται πολύ ψηλά στις επιλογές των στούντιο, δεν μπορώ για κανένα λόγο να κατανοήσω τη συμμετοχή του Σταλόνε, που βρίσκεται σε μια καλή περίοδο για τον ίδιο, με έναν πολύ επιτυχημένο τηλεοπτικό ρόλο (Tulsa King). Με αυτή την εισαγωγή μάλλον καταλαβαίνετε ότι δεν θα ακούσετε και τα καλύτερα για το Armor…

Πατέρας και γιος εργάζονται σε εταιρεία σεκιούριτι και οδηγούν θωρακισμένο όχημα χρηματαποστολών. Η τελευταία διαδρομή τους δεν πάει πολύ καλά, καθώς πέφτουν σε ενέδρα και βρίσκονται εγκλωβισμένοι μέσα στο όχημα. Τραυματισμένοι και αριθμητικοί λιγότεροι από τη συμμορία που τους περικυκλώνει, πρέπει να παλέψουν για τη ζωή τους.

Ο Τζέισον Πάτρικ είναι ο πατέρας, ο οποίος μαθαίνουμε ότι είναι πρώην αστυνομικός και ότι προσπαθεί (;) να ξεπεράσει πρόβλημα αλκοολισμού μετά τον θάνατο της γυναίκας του. Στον αντίποδα έχουμε τον Σιλβέστερ Σταλόνε σε ρόλο κακού (;), υποδυόμενο τον εγκέφαλο της συμμορίας που στήνει ενέδρα στο θωρακισμένο. Ο πρώτος τα πάει λίγο καλύτερα στον ρόλο του, ο δεύτερος δεν είναι καθόλου εκεί. Αν κάποιος από τους ηθοποιούς σώζεται, αυτός είναι ο Ντάσιελ Μάιχοκ (άγνωστο όνομα αλλά γνωστή φάτσα), ο οποίος μια χαρά ενέργεια έχει και στο πετσί του ρόλου μπαίνει, παίζοντας ένα ασταθές ψυχολογικά μέλος της συμμορίας.

Σε όλους τους άλλους τομείς τα πράγματα είναι τραγικά. Η σκηνοθεσία, οι διάλογοι, το σενάριο με τις άπειρες τρύπες, η χρήση κακού και αναίτιου CGI. Δεν ξέρω τι να πρωτοπιάσω σε αυτή την ταινία. Ας δούμε για παράδειγμα αυτό: ένα θωρακισμένο όχημα μένει για πάνω από μία ώρα σταματημένο στη μέση μιας γέφυρας, σε έναν επαρχιακό δρόμο, με δύο βαν να εμποδίζουν τη διαφυγή του και δεν περνάει ούτε ένα αυτοκίνητο σε όλη αυτή τη διάρκεια. Η ταινία διεκδικεί επίσης βραβείο αχρείαστων και κακών συνάμα ψηφιακών εφέ. Ενδεικτικά αναφέρω μια σκηνή όταν σε κάποια εναέρια πλάνα τοποθετεί δύο άνδρες να κινούνται στην κορυφή του θωρακισμένου οχήματος με τόσο κακό και πρόχειρο τρόπο, που ντρέπεσαι κι εσύ σαν θεατής για αυτούς που άφησαν να μπει τέτοια σκήνη σε κινηματογραφική ταινία.

Ο Σταλόνε κατάφερε την τελευταία δεκαετία να έχει τρεις-τέσσερις πραγματικά απαράδεκτα κακές ταινίες στη φιλμογραφία του. Μετά τα Escape Plan 2 και 3, Flashback (Backtrace), Expend4bles και την τελευταία προσθήκη του Armor νομίζω ότι είναι ώρα ο ιδιαιτέρως αγαπητός μου Σλάι να πάρει πίσω όσα έχει πει για το Stop! Or my Mom Will Shoot.

Βαθμολογία:

0 κακή | 1 μέτρια | 2 ενδιαφέρουσα | 3 καλή | 4 πολύ καλή | 5 αριστούργημα

| μπείτε και στη σελίδα της ταινίας για περισσότερα