Ο Σίζαρ και οι πίθηκοι μπλέκονται σε μια φονική μάχη, με έναν στρατό ανθρώπων υπό την ηγεσία ενός αδίστακτου συνταγματάρχη. Μετά τις ανυπολόγιστες απώλειες των πιθήκων, ο Σίζαρ παλεύει με τα πιο σκοτεινά του ένστικτα και ξεκινά μια προσωπική αναζήτηση ώστε να εκδικηθεί για το είδος του. Όταν το ταξίδι του τους φέρει αντιμέτωπους πρόσωπο με πρόσωπο, ο Σίζαρ και ο συνταγματάρχης θα αναμετρηθούν σε μια επική μάχη που θα κρίνει τη μοίρα των δύο ειδών, αλλά και του μέλλοντος του πλανήτη.

Σκηνοθεσία:

Matt Reeves

Κύριοι Ρόλοι:

Andy Serkis … Caesar

Woody Harrelson … ο συνταγματάρχης

Steve Zahn … Bad Ape

Karin Konoval … Maurice

Terry Notary … Rocket

Amiah Miller … Nova

Ty Olsson … Red Donkey

Michael Adamthwaite … Luca

Toby Kebbell … Koba

Gabriel Chavarria … ο ιεροκήρυκας

Judy Greer … Cornelia

Sara Canning … Lake

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mark Bomback, Matt Reeves

Παραγωγή: Peter Chernin, Dylan Clark, Rick Jaffa, Amanda Silver

Μουσική: Michael Giacchino

Φωτογραφία: Michael Seresin

Μοντάζ: William Hoy, Stan Salfas

Σκηνικά: James Chinlund

Κοστούμια: Melissa Bruning

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: War for the Planet of the Apes
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Σύγκρουση

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ.
  • Υποψήφιο για Bafta ειδικών εφέ.

Παραλειπόμενα

  • Αφού είδαν τη δουλειά του στο Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Αυγή, η 20th Century Fox και η Chernin Entertainment αποφάσισαν να κλείσουν τον Matt Reeves και για το τρίτο μέρος του reboot της κλασικής σειράς ταινιών. Έτσι έγινε ο δεύτερος μόλις σκηνοθέτης που κάνει δεύτερη ταινία σε όλα όσα αφορούν το παλιό και νέο franchise (ως τώρα, εννιά ταινίες), μετά τον J. Lee Thompson.
  • Όταν οριστικοποιήθηκαν τα ονόματα των Reeves και Bomback, η Fox είχε ήδη ανακοινώσει ημερομηνία εξόδου, κάτι που θα δυσκόλευε χρονικά τους συντελεστές. Θέλοντας όμως να τους δώσει χρόνο να δέσουν ως δίδυμο, το στούντιο ανέβαλε την πρεμιέρα για έναν χρόνο.
  • Όπως και στα δύο πρώτα μέρη, η Weta Digital ανέλαβε όλα όσα είχαν να κάνουν με ειδικά εφέ. Και η τεχνικής της για τους πιθήκους αφορούσε μια μίξη από motion-capture και ψηφιακό σχέδιο.
  • Αρκετοί οι παραλληλισμοί συγκεκριμένα με το Μάχη στον Πλανήτη των Πιθήκων (1973), χωρίς όμως να θεωρείται ριμέικ.
  • Μέσω του καναλιού YouTube της 20th Century Fox, ανακοινώθηκε διαγωνισμός όπου ο νικητής θα εμφανίζονταν μέσω motion-capture σε μία σκηνή ως πίθηκος.
  • Το βίντεο-γκέιμ της ταινίας ονομάστηκε Planet of the Apes: Last Frontier, και κυκλοφόρησε για PlayStation 4, Xbox One και PC.
  • Την επιτυχία σε κριτικό επίπεδο ακολούθησε κι αυτή στα ταμεία. Το φιλμ έβγαλε 490,7 εκατομμύρια δολάρια, κι ενώ κόστισε 150.
  • Ενώ ήταν να κλείσει ως τριλογία, ήδη από το 2016 είχαν ξεκινήσει οι κουβέντες για πιθανό σίκουελ. Αυτό εντέλει θα έρθει το 2024, αλλά υπό τη μορφή νέας σίκουελ τριλογίας.
  • Η ταινία βγήκε και τρισδιάστατη.

Κριτικός:  Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 4/11/2017

Όπως ήταν το θεμιτό και αναμενόμενο, η νέα τριλογία των πιθήκων καταλήγει με το καλύτερο της κεφάλαιο. Όχι ότι παρέχει περισσότερο ή ουσιαστικότερο νόημα ή θέαμα, αλλά ο Matt Reeves ελέγχει ποιοτικότερα το υλικό του και αφήνει ταυτόχρονα χώρο στην ανάπτυξη του δεύτερου κειμένου πίσω από τη δράση, με αιχμή το φινάλε. Αυτό που παραμένει ως κύριο πρόβλημα είναι ο χαρακτήρας του έργου, αφού ως κλίμακα μπορείς να τον εκλάβεις από καλογυρισμένη b-movie ως έπος. Κι αυτό, επειδή εξαρχής η δράση ξεκινάει και κλιμακώνεται σε ένα μικρό κομμάτι του πλανήτη, χωρίς να μας αφήνει να γνωρίζουμε το τι αληθινά μέλει γενέσθαι με το μέλλον ή μη της ανθρωπότητας και των πιθήκων. Έτσι, η παραβολή της Εξόδου μπορεί μεν να μιλάει για ένα -ή δύο;- νέο κυρίαρχο είδος ζωής στη Γη, αλλά μπορεί να αφορά και κάτι που γρήγορα θα ακυρωθεί αν σε κάποιο άλλο σημείο ο επιζών άνθρωπος έχει βρει την τελική θεραπεία από τον ιό που τον κατακρεούργησε.

Η έννοια της επανέναρξης της κυρίαρχης ζωής στον πλανήτη μας δεν παύει να έχει μέσα της μια ευγενική σοφία και να προσδίδει ένα μήνυμα ακόμα πιο ισχυρό κι από την κλασική ταινία του 1968. Κι αυτό επειδή χαρίζει στέρεες ηθικές βάσεις στους πιθήκους (προσδίδοντας τους μια υπόσταση σαν αυτή των Απάτσι), σε αντίθεση με την ανθρωπότητα που μοιάζει να τις έχει αποβάλει από την καθημερινότητα της. Ένα μήνυμα φυσικά προς συζήτηση, αλλά αφού μιλάμε για θεωρητικό επίπεδο, δεν παύει να εμπεριέχει μια πρακτική φιλοσοφία. Η ταινία δεν σου αφήνει ιδιαίτερα περιθώρια ανάπτυξης λόγου πέρα από αυτό το φιλοσοφικό επίπεδο, βέβαια, μια και ως δράση είναι απλά καλοκουρδισμένη και χρωστάει την καλή ανάπτυξη χαρακτήρων στη συμπληρωματική ύπαρξη, κυρίως, του δεύτερου μέρους. Γενικά, ο Reeves έχει ξεκινήσει τη δουλειά του από εκεί, ενώ εδώ απλά ολοκληρώνει την εικόνα της. Δυστυχώς, θα χρειάζονταν αρκετά spoiler για να αναφερθεί κανείς περεταίρω στην ταινία, μια και φυλάει για το φινάλε όλο της το προς διάλογο ζουμί. Ένα φινάλε όμως που θα έρθει αβασάνιστα, εννοώντας ότι δεν επαναλαμβάνονται λάθη δομής του παρελθόντος (πέρα από μια μικρο-βιασύνη στη μέση), με τον σκηνοθέτη να προτιμάει να συρρικνώσει το πεδίο δράσης, παρά να αναπτύξει μια περιπέτεια μεγάλου μεγέθους (κάτι που στο προηγούμενο κεφάλαιο τού είχε αποβεί εις βάρος του).

Γενικά, μιλάμε για μια καλή δουλειά, που δεν λειτουργεί αυτόνομα δίχως τουλάχιστον το δεύτερο μέρος, αλλά σε αφήνει με ερωτηματικά περί της μικρής ή μεγάλης κλίμακας της συνολικής αναζήτησης του.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

19 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *