Μια από τις μεγαλύτερες ανακαλύψεις θα γίνει παγκόσμια απειλή, όταν ένας επιστήμονας στην προσπάθειά του να αλλάξει την ιστορία της ιατρικής, αρχίζει να κάνει πειράματα σε έναν νεαρό χιμπαντζή με το όνομα Σίζαρ. Όταν όμως ο χιμπαντζής αναπτύξει ανθρώπινη ευφυΐα και συναισθήματα, μια επική μάχη θα ξεσπάσει, η έκβαση της οποίας θα προσδιορίσει το κυρίαρχο είδος του πλανήτη.

Σκηνοθεσία:

Rupert Wyatt

Κύριοι Ρόλοι:

James Franco … Δρ William ‘Will’ Rodman

Andy Serkis … Caesar

Freida Pinto … Δρ Caroline Aranha

John Lithgow … Charles Rodman

Brian Cox … Hank Landon

Tom Felton … Dodge Landon

David Oyelowo … Steve Jacobs

Tyler Labine … Robert Franklin

Jamie Harris … Rodney

Ty Olsson … John Hamil

David Hewlett … Douglas Hunsiker

Terry Notary … Rocket/Bright Eyes

Karin Konoval … Maurice

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Rick Jaffa, Amanda Silver

Παραγωγή: Peter Chernin, Dylan Clark, Rick Jaffa, Amanda Silver

Μουσική: Patrick Doyle

Φωτογραφία: Andrew Lesnie

Μοντάζ: Conrad Buff IV, Mark Goldblatt

Σκηνικά: Claude Pare

Κοστούμια: Renee April

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Rise of the Planet of the Apes
  • Ελληνικός Τίτλος: Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Μυθιστόρημα (άμεση επιρροή): La Planete des Singes του Pierre Boulle.

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για Όσκαρ ειδικών εφέ.
  • Υποψήφιο για Bafta ειδικών εφέ.

Παραλειπόμενα

  • Reboot για τρίτη φορά του διάσημου μυθιστορήματος, το οποίο λειτουργεί τελείως αυτόνομα από τις άλλες εκδοχές, παρότι δανείζεται την κληρονομιά τους και στοιχεία τους. Η πλοκή έχει πολλά δε στοιχεία από το Η Κατάκτηση του Πλανήτη των Πιθήκων (1972), χωρίς να θεωρείται ριμέικ.
  • Όταν το 2006 ο Rick Jaffa αναζητούσε μια ιδέα για σενάριο, διάβασε ένα άρθρο για τους χιμπατζήδες και τα προβλήματα προσαρμοστικότητας τους στον ανθρώπινο κόσμο. Συνειδητοποιώντας ότι βρίσκεται πολύ κοντά στη λογική του Πλανήτη των Πιθήκων, αναζήτησε ιδέες πάνω σε μια επανάσταση που θα διοργάνωνε ένας χιμπατζής επί του ανθρώπου. Μαζί με τη συνάδελφο και σύζυγο του, Amanda Silver, “γέννησαν” έτσι τον Σίζαρ.
  • Shia LaBeouf και Tobey Maguire ήταν υποψήφιοι για τον Γουιλ.
  • Για τον ρόλο του Τσαρλς: Christopher Walken, Tim Conway και Robert Englund.
  • Για αυτόν του Στίβεν: Idris Elba, Jamie Foxx και Djimon Hounsou.
  • Και για του Τζον Λάντον: Danny DeVito, Michael Douglas και Kevin Dunn.
  • Πριν την τελική επιλογή σκηνοθέτη, πέρασαν τα ονόματα: Kathryn Bigelow, Robert Rodriguez, Tomas Alfredson, Allen Hughes, Albert Hughes, Pierre Morel, James McTeigue, Dennis Iliadis και Scott Stewart.
  • Η Weta Digital ήταν υπεύθυνη σε όλα όσα είχαν να κάνουν με τα ειδικά εφέ των πιθήκων. Η κυριότερη μέθοδος ερμηνεία τους έγινε μέσω του performance-capture.
  • Το φιλμ κατάφερε με ένα μπάτζετ των 93ών εκατομμυρίων δολαρίων, να εισπράξει 481,8. Το σίκουελ βρίσκονταν εξαρχής στον σχεδιασμό, αλλά ήταν η εμπορική επιτυχία που γέννησε το franchise.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Μεγάλη προσοχή δόθηκε από τον Patrick Doyle στις σκηνές άνευ διαλόγου, όπου τα συναισθήματα των πιθήκων έπρεπε να βγουν μέσω της σύνθεσης.

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής

Έκδοση Κειμένου: 29/7/2011

Ο Rupert Wyatt δεν κάνει τα λάθη που είχε κάνει ο Tim Burton στο προηγούμενο reboot της μυθολογίας των Πιθήκων, αλλά κάνει καινούργια. Το κυριότερο που πρέπει να πει κανείς για αυτό το, ας πούμε, πρίκουελ είναι πως είναι μέσα στο νόημα του συγγραφέα. Το έργο βοηθάει τη σκέψη με τους πολλούς συμβολισμούς του, άμεσες αναφορές στην άνοδο των Μαύρων Πανθήρων στις ΗΠΑ, με προοπτική στο μαρξιστικό ξύπνημα των σκλάβων και μάλιστα με βία που μπορεί να είναι ανεξέλεγκτη. Μιλάει όμως και για τον Προμηθέα-Μάλκολμ Χ, αυτόν που ξυπνά τους σκλάβους, δίνοντας αυτό που στερεί το σύστημα σε όσους καταπιέζει… τη γνώση.

Αν μέναμε σε αυτά, θα μιλούσαμε για πολύ μεγάλο φιλμ. Η Εξέγερση είναι μια πολύ σοβαρή ταινία για blockbuster, αλλά δεν κάνει το ουσιαστικό βήμα για να αποποιηθεί τον τίτλο. Έτσι, πρέπει να δούμε το απόλυτα προβλέψιμο στην εξέλιξη του στόρι (στην ουσία, βλέπουμε όσα περίπου είχαμε δει και στα πρίκουελ της ταινίας του 1968), και μάλιστα βήμα προς βήμα μαζί με τον περιορισμό του ντεκόρ. Με αυτό το τελευταίο εννοώ πως το έργο είναι ένας πρόλογος και δύο μονάχα θεματικές ενότητες, με αποτέλεσμα στο τέλος να νιώθεις ότι δεν έχεις χορτάσει καθόλου. Πιο πολύ σε καλεί να το αποδεχτείς ως το πρώτο από μια νέα σειρά ταινιών, αφού είναι εμφανής ο χαρακτήρας του επεισοδίου, κάτι που φανερώνεται και στο απώτερο φινάλε. Αν με ρωτούσαν, θα τους πρότεινα ένα ολοκληρωμένο έπος και θα μιλούσαμε με άλλους όρους. Και μόνο, βέβαια, που δίνει τροφή για σκέψη με επίκαιρη χροιά, το κάνει να ξεχωρίζει από το σωρό. Αλλά όχι ως blockbuster…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *