Venom 2

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 20/10/2021

Με αφορμή την παρατήρησή μου ότι η πρώτη ταινία “Venom” μισήθηκε όσο λίγες από φανατικούς των κόμικ υπερηρώων, θέλω να ξεκινήσω λέγοντας πως εγώ την είχα βρει μια πολύ διασκεδαστική ταινία. Αυτή τη φορά, το ότι το “Venom: Let There Be Carnage” δεν μου άρεσε καθόλου, είμαι σίγουρος ότι θα με βρει σύμφωνο μαζί τους.

Δέκα χρόνια κυριαρχίας του MCU ήταν αρκετά όχι μόνο να επαναπροσδιορίσουν το είδος, αλλά και να δώσουν πάτημα στους φαν ότι αυτό που βλέπουν δεν είναι απλά μπλοκμπάστερ αλλά τέχνη. Ο “Venom” δεν ακολούθησε αυτό τον δρόμο και αντ’ αυτού ο σκηνοθέτης Ruben Fleischer έφτιαξε κάτι «άμυαλα» διασκεδαστικό που για το αν λειτούργησε σε ορισμένους, έπαιξε ρόλο η παρουσία του Tom Hardy, ο οποίος ερμήνευε με την ψυχή του σε κάθε δευτερόλεπτο. Οπότε υποθέτω πως ακόμα και αν το σίκουελ δεν είναι αντάξιο του πρωτότυπου, αν μη τι άλλο ο Tom Hardy θα είναι ικανοποιητικά ευχάριστος, σωστά; Τελικά, όχι και τόσο…

Είναι γνωστή η παγίδα των σίκουελ: πώς αντιμετωπίζεις τους χαρακτήρες σου στη νέα τους πραγματικότητα; Ποια είναι η καθημερινότητα του Eddie Brock στη Venom εποχή; Η απάντηση είναι υπέρμετρα χαοτική. Αν οι πρώιμες σκηνές συμβίωσης Brock και Venom στο «ένα» ήταν κωμικά απολαυστικές, στο «δύο» είναι μια εναλλακτική μορφή του «carnage» που περιγράφει ο τίτλος. Και το πρόβλημα με αυτό είναι πως η ταινία ξεκινά με την ένταση στο τέρμα για το χατίρι μιας κωμικής συνθήκης, η οποία διατηρείται σταθερά στα ύψη γιατί δεν έχει περισσότερο να ανέβει, αποδυναμώνοντας όσα εισπράττει ο θεατής στην πορεία από την ιστορία και τις σκηνές δράσης που εξισώνονται σε δυναμισμό με όλες τις υπόλοιπες. Και ο ίδιος ο Tom Hardy όμως πλέον στερείται την άγνοια που αιτιολογούσε την κωμική του αναζήτηση της προέλευσης της μόνιμης ταλαιπωρίας του, αποκαλύπτοντας πως τελικά ο Eddie Brock του σεναρίου είναι ένας ανούσιος χαρακτήρας. Δεν ξέρω κατά πόσο οφείλεται σε γνώση που δεν έχω γύρω από το «κομιξικό» σύμπαν που αυτή ενός φαν θα μπορούσε να δικαιολογήσει, αλλά το σενάριο έχει περισσότερες τρύπες από όσες μπορούσα να αγνοήσω. Ελάχιστα πράγματα δικαιολογούνται στην πλοκή της ταινίας, τόσο για την ύπαρξή τους όσο και για τις αιτίες που τα προκαλούν ή την κατάληξή τους, και η έλλειψη του στοιχείου της διασκέδασης -όχι όμως και του χιούμορ- εντείνει ακόμα περισσότερο αυτό το συναίσθημα.

Όσον αφορά τον ικανότατο Woody Harrelson που έχει δώσει μοναδικές ερμηνείες σε ρόλους με εσωτερικότητα όπως στο “True Detective”, τα τελευταία χρόνια έχει κάνει καριέρα παίζοντας εκκεντρικούς ρόλους κακών σε μπλοκμπάστερ, αλλά δεν διαθέτει την αντίστοιχη γοητεία σε αυτούς με το στιλ ενός Johnny Depp, και ο Cletus Kasady του δεν είναι όσο απειλητικός προσπαθεί να μας υπαγορεύσει το σενάριο. Για να αναφερθώ και στον Andy Serkis, σίγουρα οι γνώσεις του γύρω από τη συνύπαρξη ενός ηθοποιού με έναν ψηφιακό χαρακτήρα έπαιξαν τον ρόλο τους, αλλά αφενός εξίσου καλά τα είχαν καταφέρει και χωρίς αυτόν στην πρώτη ταινία, και αφετέρου όπως αποδείχτηκε δεν ήταν ούτε κατά διάνοια αρκετά καλός λόγος για να του δώσουν το τιμόνι της σκηνοθεσίας.

Βαθμολογία: