Venom (2018)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο ρεπόρτερ Έντι Μπροκ προσπαθεί πεισματικά να καταστρέψει τον διαβόητο ιδρυτή του Life Foundation, τον ιδιοφυή Κάρλτον Ντρέικ, και αυτή του η εμμονή επηρεάζει αρνητικά την καριέρα και τη σχέση του με τη σύντροφο του, Αν Βέινγκ. Καθώς ερευνά ένα από τα πειράματα του Ντρέικ, ο εξωγήινος συμβιωτής Venom εισχωρεί στο σώμα του Έντι, κι έτσι ξαφνικά αποκτά υπερδυνάμεις, καθώς και την ευκαιρία να κάνει ό,τι θέλει. Διεστραμμένος, σκοτεινός, απρόβλεπτος και οργισμένος, ο Venom αφήνει τον Έντι να παλεύει με τις ανεξέλεγκτες ικανότητες του, τις οποίες, ομολογουμένως, βρίσκει συναρπαστικές. Όσο ο Έντι και ο Venom έχουν ανάγκη ο ένας τον άλλον για να αποκτήσουν αυτό που θέλουν, έρχονται πιο κοντά. Πού όμως αρχίζει ο ένας και πού τελειώνει ο άλλος;

Σκηνοθεσία:

Ruben Fleischer

Κύριοι Ρόλοι:

Tom Hardy … Eddie Brock/Venom

Michelle Williams … Anne Weying

Riz Ahmed … Carlton Drake/Riot

Scott Haze … Roland Treece

Reid Scott … Δρ Dan Lewis

Jenny Slate … Δρ Dora Skirth

Melora Walters … Maria

Wayne Pere … Δρ Emerson

Woody Harrelson … Cletus Kasady

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Jeff Pinkner, Scott Rosenberg, Kelly Marcel

Στόρι: Jeff Pinkner, Scott Rosenberg

Παραγωγή: Avi Arad, Amy Pascal, Matt Tolmach

Μουσική: Ludwig Goransson

Φωτογραφία: Matthew Libatique

Μοντάζ: Alan Baumgarten, Maryann Brandon

Σκηνικά: Oliver Scholl

Κοστούμια: Kelli Jones

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Venom
Ελληνικός Τίτλος: Venom

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): Venom των Todd McFarlane, David Michelinie.

Παραλειπόμενα

Ο νέος ήρωας του κινηματογραφικού σύμπαντος της Marvel είναι γνωστός ως ανταγωνιστής του Σπάιντερ-Μαν, και τον πρωτογνωρίσαμε ως έτσι στο Σπάιντερ-Μαν 3 (2007). Αρχικά προορίζονταν να είναι δευτερεύων χαρακτήρας, αλλά ο παραγωγός Avi Arad τον επέβαλε και μάλιστα σχεδίαζε από τότε ένα spin-off. Το σχέδιο έμεινε ολοζώντανο ως και το πρώτο reboot του Σπάιντερ-Μαν το 2012, μέχρι που στο προσκήνιο ήρθε το Marvel Cinematic Universe. Τότε αποφασίστηκε να διαγράψει τη δική του πορεία παράλληλα με αυτό.
Με την προσωρινή απόσχιση της Sony -με επίκεντρο τον Spider-Man- από το μαρβελικό σύμπαν, έμεινε αυτή η ταινία να εγκαινιάσει το Sony’s Spider-Man Universe. Αυτό περιλαμβάνει ήρωες της Marvel Comics που σχετίζονται αποκλειστικά με τον Spider-Man, ακόμα κι αν ο συγκεκριμένος υπερήωας συνεχίζει να είναι παρόν μόνο στο Marvel Cinematic Universe. Πέρα από τον Morbius, αναμένεται η εμφάνιση σε αυτό των Kraven the Hunter, El Muerto και Madame Web.
Ο David S. Goyer είχε γράψει το 1997 ένα σενάριο για λογαριασμό της New Line Cinema, με τον Dolph Lundgren να έρχεται σε συζητήσεις για τον ομώνυμο ρόλο. Το σχέδιο δεν είχε συνέχεια, με τα δικαιώματα να πηγαίνουν στη Sony Pictures.
Βασική επιρροή στο σενάριο άσκησαν η μίνι σειρά Venom: Lethal Protector (1993) και η κεντρική ιδέα της σειράς κόμικς πέντε τευχών του 1995 με γενικό τίτλο Planet of the Symbiotes.
Για τον ρόλο του Βένομ υποψήφιοι ήταν οι: Finn Wittrock, Stephen Farrelly και Kellan Lutz.
Για αυτόν του Κάρνατζ: Alan Tudyk, Walton Goggins, Jim Carrey και Cameron Monaghan.
Για τη σκηνοθεσία είχαν έρθει σε συνομιλίες οι: Gary Ross, Alex Kurtzman και Josh Trank.
Ο Tom Hardy δήλωσε πως για τη φωνή του Βένομ επηρεάστηκε πολύ από τον διάσημο τραγουδιστή James Brown.
Οι αρνητικές κριτικές ήταν σαν να μην υπήρξαν ποτέ, όσον τουλάχιστον αφορά τα ταμεία. Με κόστος 116 εκατομμύρια δολάρια, η ταινία εισέπραξε 856,1. Ήταν η 7η μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία της χρονιάς.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Παρότι υπάρχει μονάχα στο άλμπουμ Kamikaze και όχι στο σάουντρακ, το τραγούδι Venom του Eminem ακούγεται στην ταινία.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου:8/12/2018

Θα πω την αμαρτία μου πριν από όλα, ότι απλά περίμενα να δω κάτι το αρκετά κατώτερο. Όπως και το ότι παράλληλα δεν είδα κάτι που εύκολα χωράει στη μεγαλοπρέπεια που έχει χτίσει η Marvel με το σύμπαν της, τουλάχιστον ως προς τον πλούτο παραγωγής και το timing της σειράς. Αλλά, εν κατακλείδι, το «Venom» αυτόνομα έχει μια χάρη, αυτή που είχαν οι υπερηρωικές προσπάθειες «προ-σύμπαντος», όπου ο θεατής κρατούσε σχετικά μικρό καλάθι και η ώρα του περνούσε ευχάριστα. Για πέταμα, όμως, επ’ ουδενί όχι.

Καταρχάς, δεν μιλάμε για τη ουσία του αντι-ήρωα. Ο Βένομ έχει εμπορικής κοπής χαρακτηριστικά, και το σκοτάδι του απλά υπάρχει για να του προσδώσει μια ξεχωριστή ταυτότητα. Είναι όντως κάτι το διαφορετικό από όσα έχουμε συνηθίσει, αλλά περισσότερο είναι λογικό αυτό να το εκλάβει κανείς ότι στην ουσία η ταινία πατάει πιότερο πάνω στο sci-fi και λιγότερο πάνω στη λογική των υπερηρώων όπως τουλάχιστον τους έχουμε μάθει τελευταίως. Κι εδώ επικεντρώνεται η παρεξήγηση. Όλα σχετίζονται με το τι είσαι έτοιμος να δεις. Αν έχεις την ψυχολογία να δεις τον νέο σκοτεινό και «R» ήρωα του Marvel Cinematic Universe, απλά ατύχησες, αλλά αν πας ξερά, θα δεις κάτι που πλησιάζει πολύ σε μια πλουμιστή b-movie, με έντονη δράση ανά σημεία, ειδικά εφέ β’ κατηγορίας σε σχέση με αυτά των Εκδικητών (ως λειτουργικότητα, πάντα), κι εντέλει ένα θέαμα που πλέον προσφέρει ακόμα και η ακριβή πλευρά της τηλεόρασης.

Για να είμαστε και ειλικρινείς, από την άλλη, ο Ruben Fleischer δεν ήταν ποτέ και καμιά ταλεντάρα. Αναλώνεται αρκετά στην ανάλυση του χαρακτήρα Έντι Μπροκ, και χάνει αυτόν του Βένομ. Αυτό προκαλεί σεναριακή σύγχυση στα κρίσιμα σημεία όπου ο ένας γίνεται φίλος με τον άλλον, και γενικά η όλη μεταστροφή του Βένομ παρουσιάζεται μάλλον ελαφρά την καρδία και βιαστικά. Αφήνουμε και κάποια ερωτηματικά απλής λογικής που μένουν στον αέρα, κάτι συνηθισμένο άλλωστε στα περισσότερα block-buster, για να παρατηρήσουμε εντέλει ότι αυτός ο ήρωας μοιάζει πολύ με τον Χαλκ. Όχι τόσο στα χαρακτηριστικά του, όσο στον τρόπο που τον μεταχειρίζεται η συγκεκριμένη ταινία, και δεν του αφήνει περιθώρια για να κάνει πολλούς φίλους. Δεν πα να καταπίνει ανθρώπους, ακόμα κι αυτό παρουσιάζεται με μια αναίμακτη λογική, που δεν «αμαυρώνει» τον ήρωα. Και σίγουρα δεν τίθεται σύγκριση με αντι-ήρωες σαν τον Τζόκερ, πχ, όπου δεν έβλεπες περιθώρια φωτός. Η ταινία, μάλιστα, επενδύει στα σκοτεινά πλάνα, αλλά η φωτογραφία της και η σκηνοθετική της οπτική μονάχα προς αυτή τη λογική δεν βοηθούνε.

Θα επιμείνω, όμως, στο θέμα οπτικής και προσδοκίας από μεριάς του θεατή ως προς τι θέλει να δει πριν καν ξεκινήσει το φιλμ. Γιατί, ορθά-κοφτά, θα απορήσω αν κάποιοι βρουν τον Βένομ χειρότερο από τα «Blade» ή κάποιους άλλους παρόμοιους ήρωες που γνώρισαν αποδοχή από φαν, γιατί ως μια ταινία που εντέλει δεν είχε εξαρχής τα δημιουργικά φόντα να περάσει τον πήχη μιας ξέγνοιαστης θέασης, τουλάχιστον κατάφερε να τον αγγίξει. Κι επειδή γενικά το όλο ζήτημα με τους υπερήρωες της Marvel έχει κάπου υπερεκτιμηθεί από τη σύγχρονη γενιά, ο Βένομ θα χωρούσε με άνεση στην παρέα κάποιων νέων Εκδικητών, ειδικά με τον Tom Hardy που πέτυχε να «κουκουλώσει».

Βαθμολογία: