Τρολ

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 1/12/2022

Το Νέτφλιξ αποφασίζει να μας “τρολάρει” και το κάνει με τον σωστό, τον γνήσιο τρόπο, τον σκανδιναβικό. Αφήνει λοιπόν στα χέρια του νορβηγού “μπλοκμπαστερά” (ναι, ο τύπος είναι ο ορισμός του “μπλοκμπαστερά” σκηνοθέτη) Ρούαρ Ουτάου το ζωντάνεμα του πιο διαδεδομένου σκανδιναβικού μυθολογικού πλάσματος, και αυτός το εκμεταλλεύεται στο έπακρο, φανερώνοντας την αγάπη του για τα χολιγουντιανά θεάματα.

Η ιστορία, απλή και κατανοητή, μας μεταφέρει στη σημερινή Νορβηγία, εκεί όπου στο όρος Ντόβρε γίνεται μια μεγάλη ανασκαφή, με σκοπό να ανοιχτεί σήραγγα. Ακτιβιστές βρίσκονται μαζεμένοι προσπαθώντας να σταματήσουν την επέμβαση στο βουνό, αλλά φυσικά δεν καταφέρνουν τίποτα και μέσα σε λίγα λεπτά ξεκινούν ανεξέλεγκτες εκρήξεις, οι οποίες οδηγούν στο ξύπνημα ενός γιγάντιου πλάσματος. Το πλάσμα είναι ένα μυθικό Τρολ, με ύψος περίπου σαράντα μέτρα, το οποίο φαίνεται ότι κινείται προς την πρωτεύουσα της χώρας, το Όσλο. Μια παλαιοντολόγος, ο ημίτρελος πατέρας της, ένας σύμβουλος της πρωθυπουργού κι ένας λοχαγός είναι αυτοί που θα δώσουν τη λύση στην αντιμετώπιση του πλάσματος.

Ο Ουτάου φτιάχνει μια ταινία φανερά επηρεασμένη από τις πρόσφατες κινηματογραφικές εμφανίσεις του Κινγκ Κονγκ και του Γκοτζίλα. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές που νιώθω ότι ακόμα και κάποια πλάνα, κάπου τα έχω ξαναδεί. Ο Νορβηγός ωστόσο είναι ένας σκηνοθέτης που ξέρει να χειριστεί πολύ καλά τη δράση και τα ψηφιακά εφέ και δεν έχει να ζηλέψει πράγματα από τους χολιγουντιανούς συναδέλφους του. Μπορεί να μην του έκατσε η προσπάθεια στην Αμερική με το Tomb Rider λίγα χρόνια πριν, αλλά νομίζω ότι σύντομα θα τον δούμε ξανά να σκηνοθετεί για λογαριασμό του Χόλιγουντ.

Το σενάριο υπογράφει ο Έσπεν Άουκαν, σε μια ιστορία του ίδιου του Ουτάου. Όπως και στους Γκοτζίλα και Κονγκ, έτσι κι εδώ υπάρχει το οικολογικό μήνυμα και γίνεται το σχόλιο για την ανεξέλεγκτη δράση του ανθρώπου πάνω σε έναν πλανήτη που δεν ανήκει μόνο σε αυτόν. Εδώ βέβαια υπάρχει και το μυθολογικό στοιχείο, και γίνεται και μια μικρή αποκάλυψη ως προς το γιατί το πλάσμα κινείται προς το Όσλο. Όχι κάτι συνταρακτικό αλλά δίνει μια ατμόσφαιρα Ιντιάνα Τζόουνς στην ταινία, και οδηγεί σε μια θεαματική καταδίωξη, με εξαιρετική χρήση των ψηφιακών εφέ.

Κουβέντα για ερμηνείες δεν έχει πολύ νόημα να γίνει. Μια χαρά είναι οι ηθοποιοί, γοητευτική παρουσία η πρωταγωνίστρια, όμως παίζουν όλοι με έναν πολύ αμερικανικό τρόπο που δεν αφήνει περιθώρια ιδιαίτερης κριτικής, καθώς είναι κατανοητό ότι ο Ουτάου θέλει να σκηνοθετήσει αμερικανικό κινηματογράφο, οπότε φροντίζει ακόμα και σε αυτό τον τομέα να το τονίσει αυτό.

Μια χαρά περνάς πάντως με το Τρολ. Καλύτερο από τις περισσότερες αμερικανικές παραγωγές που θα δεις στην πλατφόρμα του Νέτφλιξ αυτή την περίοδο. Γρήγορο, κατανοητό, θεαματικό νορβηγικό μπλοκμπάστερ με αέρα χολιγουντιανό!

Βαθμολογία: