Όλα Πήγαν Καλά (2021)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο Αντρέ, στα 85 του χρόνια, πέφτει θύμα εγκεφαλικού, το οποίο τον αφήνει μερικώς παράλυτο. Κλινήρης και ανήμπορος να χαρεί τη ζωή όπως επιθυμεί, ο Αντρέ ζητά από την κόρη του, την Εμανουέλ, να τον απαλλάξει από το μαρτύριο που βιώνει. Η Εμανουέλ, που έχει σπεύσει στο πλευρό του από την πρώτη στιγμή, βρίσκεται αντιμέτωπη με το πιο επώδυνο δίλημμα της ζωής της.

Σκηνοθεσία:

Francois Ozon

Κύριοι Ρόλοι:

Sophie Marceau … Emmanuele Bernheim

Andre Dussollier … Andre Bernheim

Geraldine Pailhas … Pascale Bernheim

Charlotte Rampling … Claude de Soria

Eric Caravaca … Serge Toubiana

Hanna Schygulla … η ελβετή κυρία

Gregory Gadebois … Gerard Boisrond

Jacques Nolot … Robert

Judith Magre … Simone

Daniel Mesguich … Georges Kiejman

Nathalie Richard … αστυνόμος Petersen

Annie Mercier … διευθύντρια κλινικής

Denise Chalem … εκδότρια

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Francois Ozon

Παραγωγή: Eric Altmayer, Nicolas Altmayer

Φωτογραφία: Hichame Alaouie

Μοντάζ: Laure Gardette

Σκηνικά: Emmanuelle Duplay

Κοστούμια: Ursula Paredes Choto

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Tout s’est Bien Passe
Ελληνικός Τίτλος: Όλα Πήγαν Καλά
Διεθνής Τίτλος: Everything Went Fine

Σεναριακή Πηγή

Μυθιστόρημα: Tout s’est Bien Passe της Emmanuele Bernheim.

Κύριες Διακρίσεις

Συμμετοχή στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ Κανών.

Παραλειπόμενα

Μπορεί εδώ ο Francois Ozon να διασκευάζει για πρώτη φορά βιβλίο της Emmanuele Bernheim, είχαν όμως συνεργαστεί σεναριακά τέσσερις φορές από το 2000 ως το 2009. Η βραβευμένη συγγραφέας έφυγε από τη ζωή το 2017.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σοφία Γουργουλιάνη
Έκδοση Κειμένου: 7/9/2022

Δεν υπάρχει λένε, και ίσως το πιστεύουνε όσοι τελικά το λένε… Ότι η αγάπη κερδίζει, νικάει, θεραπεύει, επουλώνει τα πάντα. Ο Οζόν εδώ λοιπόν αναπτύσσει ένα κινηματογραφικά εύγλωττο μπρα ντε φερ αγάπης και θανάτου με νικητή τον… δεν θα κάνω σπόιλερ.

Ο τέως βιομήχανος και πατριάρχης μιας αστικής οικογένειας βρίσκεται 85χρονος πλέον, σχεδόν παράλυτος και καθηλωμένος στο κρεβάτι ενός νοσοκομείου. Αποφασίζει πως η λύση στο βάσανο της ζωής είναι η ευθανασία. Και αποφασίζει πως οι κατάλληλες για να επωμιστούν το βάρος της -παράνομης- μεθόδευσης της θανάτωσης του πατέρα τους, είναι οι δύο κόρες του.

Με την μία εκ των δύο αδερφών (Σοφί Μαρσό) να επωμίζεται το μεγαλύτερο βάρος της διαδικασίας, ο Οζόν βρίσκει στη Μαρσό μια ιδανική, πλην αθόρυβη, δύναμη έτοιμη να κάνει τα πάντα για έναν πατέρα που -νόμιζε πως πια- δεν αγαπά.

Ο Οζόν πλάθει μια ταινία φτιαγμένη με τα υλικά του σκληρού ρεαλισμού. Ένα δράμα χαρακτήρων ίσως κλισέ, πλην απόλυτα χειροπιαστών. Ένα δράμα που δεν διστάζει να βουτήξει στα βαθιά της ζωής και στα άδυτα της οικογένειας. Χωρίς να διαθέτει τις μεγάλες ανατροπές στη σεναριακή του φαρέτρα, δημιουργεί ένα σύμπαν λεπτών χειρισμών και σκληρών ισορροπιών έτοιμο ανά πάσα στιγμή να ενδώσει στην ευθραυστότητα του.

Κι αν ρέπει ανά στιγμές προς το κλισέ, κι αν ρέπει ανά στιγμές προς την εύκολη συγκίνηση, ο Οζόν κερδίζει το στοίχημα της αποτύπωσης της ζωής στο κινηματογραφικό πανί.

Βαθμολογία: