The X Files: Θέλω να Πιστέψω (2008)

ΣΥΝΟΨΗ

Μια ομάδα γυναικών εξαφανίζεται στα χιονισμένα βουνά της αγροτικής Βιρτζίνια. Τα μοναδικά στοιχεία της εξαφάνισής τους είναι κάποια περίεργα ανθρώπινα απομεινάρια πάνω στο χιόνι. Κι ενώ οι αστυνομικές αρχές δεν μπορούν να χειριστούν την υπόθεση, τα “οράματα” ενός ανυπόληπτου ιερέα είναι αρκετά για να οδηγήσουν την τοπική αστυνομία μπροστά σε ένα περίεργο ιατρικό πείραμα, το οποίο άγνωστο είναι αν συνδέεται με την υπόθεση της εξαφάνισης των γυναικών. Οι πλέον κατάλληλοι για να αναλάβουν την υπόθεση είναι ο Φοξ Μόλντερ και η Δρ Ντέινα Σκάλι, οι οποίοι αρχικά δεν είναι διατεθειμένοι να ξαναγυρίσουν στο σκοτεινό παρελθόν τους.

Σκηνοθεσία:

Chris Carter

Κύριοι Ρόλοι:

David Duchovny … Fox Mulder

Gillian Anderson … Δρ Dana Scully

Amanda Peet … πράκτορας Dakota Whitney

Billy Connolly … Joseph ‘πάτερ Joe’ Crissman

Xzibit … πράκτορας Mosley Drummy

Mitch Pileggi … υποδιευθυντής Walter Skinner

Callum Keith Rennie … Janke Dacyshyn

Adam Godley … πάτερ Ybarra

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Frank Spotnitz, Chris Carter

Παραγωγή: Chris Carter, Frank Spotnitz

Μουσική: Mark Snow

Φωτογραφία: Bill Roe

Μοντάζ: Richard A. Harris

Σκηνικά: Mark S. Freeborn

Κοστούμια: Lisa Tomczeszyn

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: The X Files: I Want to Believe
Ελληνικός Τίτλος: The X Files: Θέλω να Πιστέψω
Εναλλακτικός Τίτλος: The X-Files: I Want to Believe

Άμεσοι Σύνδεσμοι

The X Files: Η Ταινία – Πολεμώντας το Αύριο (1998)

Σεναριακή Πηγή

Τηλεοπτική σειρά (χαρακτήρες): The X-Files του Chris Carter.

Παραλειπόμενα

Η δεύτερη αυτή τηλεοπτική μεταφορά είχε αρχικά προγραμματιστεί να συμπέσει με το τέλος του ένατου κύκλου της σειράς, τον Νοέμβριο του 2001. Τα πολλά όμως προβλήματα στην παραγωγή το κράτησαν παγωμένο για 6 έτη.
Ο κωδικός Done One συνόδευε τα γυρίσματα στον Καναδά, μια και όλα κρατούνταν υπό μυστικότητα. Αυτός όμως δεν ήταν ο τίτλος της ταινίας, όπως κάποιοι πίστεψαν, αλλά βγήκε από το απλοϊκό “έχουμε ήδη κάνει μία”.
Ο τελικός τίτλος αφορά μια φράση δημοφιλή ανάμεσα στους φαν της σειράς, μια και υπήρχε σε πόστερ με ούφο πάνω από το γραφείο του Μόλντερ.
Το 2008, ο Max Allan Collins παρουσίασε το σενάριο εν είδει μυθιστορήματος.

Μουσικά Παραλειπόμενα

Οι βρετανοί UNKLE είναι που υπογράφουν τη νέα εκδοχή του θέματος της σειράς, για τους τίτλους του φινάλε.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/7/2008

Η σειρά X-Files ήταν ό,τι πιο πετυχημένο παρήγαν τα 1990 για τη μικρή οθόνη, τουλάχιστον από άποψης εμπορικής τηλεόρασης. Η μεγάλη του επιτυχία στηρίχτηκε στο παγκόσμιο ασυνείδητο, δηλαδή τον φόβο που νιώθει ο μέσος άνθρωπος για το άγνωστο, και ταυτόχρονα τον ερεθισμό που νιώθει για τα πάσης φύσης φαινόμενα. Η σειρά είχε όλα τα φόντα να γίνει και κινηματογραφική (βλέπε και Σταρ Τρεκ) και η αρχή δεν ήταν καθόλου άσχημη το 1998. Κάναμε υπομονή οχτώ χρόνια για να έρθει αυτό το σίκουελ. Τα αποτελέσματα; Μια τρύπα στην άβυσσο…

Το κύριο πρόβλημα με αυτό το σίκουελ είναι πως δεν εμπεριέχει ούτε φαντασία, ούτε καν… x-files. Ξεχάστε τους εξωγήινους, τα φαντάσματα, τις παγκόσμιες συνομωσίες, τους ανθρώπους-τέρατα και οτιδήποτε διεγείρει την ακόρεστη όρεξη μας για περιπέτεια πέρα από τα σύνορα της λογικής. Η ταινία είναι ξεκάθαρα ένα αστυνομικό δράμα, χωρίς θριλερικές παραμέτρους, χωρίς έντονη δράση, χωρίς παράδοξα, χωρίς, χωρίς…

Ας το δούμε σαν αστυνομικό, αφού το μεταφυσικό πήγε περίπατο. Η υπόθεση εξελίσσεται μέσω ενός μέντιουμ, που είναι και το μοναδικό υπερφυσικό στοιχείο της ταινίας. Όχι δεν υπάρχει κλιμακούμενη αναζήτηση, δεν εισβάλουν ενδιαφέροντα στοιχεία προς εξιχνίαση, δεν ανεβαίνει το θερμόμετρο της δράσης. Λίγες σκηνές σε ξυπνάνε, κι αυτές βγαλμένες από τηλεοπτικό επεισόδιο του CSI. Το χειρότερο έρχεται στο τέλος, όπου μία απίστευτη σεναριακά ευρεσιτεχνία (ο Μόλντερ και η Σκάλι, ξεχωριστά, βρίσκουν το λημέρι κατά λάθος και ενώ ο Μόλντερ αφέθηκε αμελώς στη ζωή από τους κακούς) επιφέρει ένα πολύ απλοϊκό φινάλε, λες και οι παραγωγοί ήθελαν να αποποιηθούν και τον όρο του μπλοκμπάστερ.

Ας το δούμε σαν δράμα. Εδώ τα πράγματα είναι καλύτερα, αν εξαιρέσουμε κάποια βαρετά σημεία που είτε ο Μόλντερ είτε η Σκάλι δεν θέλουν να συνεχίσουν τη δράση τους. Υπάρχει μια παράλληλη ιατρική υπόθεση που ανεβάζει τον πήχη της σοβαρότητας και γενικά μια ορθή δραματικά υπόσταση στις σκηνές των διαλόγων. Βέβαια, δεν μπορώ να φανταστώ κανέναν που θα πάει να δει X-Files για τις κοινωνικές του παραμέτρους…

Έχουμε λοιπόν την αποτυχία του Καλοκαιριού, όχι επειδή είναι η χειρότερη ταινία (δεν είναι), αλλά αντίστοιχα με τις προσδοκίες, σίγουρα οδηγεί σε πλήρη απογοήτευση. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι δεν εμπεριέχει καθόλου παραφυσικό ή μεταφυσικό, εκτός από την ύπαρξη ενός μέντιουμ (που όμως δεν ξεπερνάει τα εσκαμμένα). Σαν αστυνομικό μυστήριο είναι «λίγο» και γεμάτο τρύπες, η δράση ελάχιστη, το φινάλε ανύπαρκτο. Λειτουργεί, λόγω σοβαρότητας, σαν δράμα, αλλά είναι σαν να λέμε «Ο Μπάτμαν και το κοινωνικό αδιέξοδο»! Εντέλει, η αλήθεια είναι εκεί έξω, αλλά καλύτερα δείτε κανένα παλιό τηλεοπτικό επεισόδιο της σειράς, μήπως και πιστέψετε, γιατί από τη συγκεκριμένη ταινία αποκλείεται…

Βαθμολογία: