Η Λάθος Μίσι

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 15/5/2020

Η γνωριμία μου με τον Ντέιβιντ Σπέιντ πάει κάπου πίσω στα τέλη της δεκαετίας του 1990. Τότε, στην ιδιωτική τηλεόραση, εκτός από το Tommy Boy έπαιζε και μια κωμική τηλεοπτική σειρά με τον τίτλο Just Shoot Me. Σε αυτή τη σειρά, ο Σπέιντ έπαιζε έναν τυπάκο ατακαδόρο και έτοιμο να ειρωνευτεί τους πάντες. Αυτός ο ρόλος τού πήγαινε και η αλήθεια είναι ότι γενικότερα ο Σπέιντ βάσισε την κωμική του πορεία στην ικανότητά του να μεταφέρει το αστείο στον θεατή μέσα από περσόνες που είχαν αυτό το ειρωνικό, αδιάφορο υφάκι. Με τον ερχομό του διαδικτύου και του YouTube στις ζωές μας, μπόρεσα, τα τελευταία χρόνια ειδικά, να ανακαλύψω ακόμα περισσότερα για τον Σπέιντ και τους κωμικούς της γενιάς του, μέσα από τα σκετσάκια του SNL, και παρότι ο Σπέιντ δεν ήταν ποτέ ο πιο αστείος, έβλεπα ότι σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα μπορούσε να περάσει κατάλληλα το γκαγκ. Με λίγα λόγια, ο Σπέιντ μπορούσε να με κάνει να γελάσω, αφού μπόρεσα να κατανοήσω τον τρόπο του. Αυτός που δεν μπορεί να με κάνει να γελάσω είναι ο κινηματογραφικός Ντέιβιντ Σπέιντ, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. Αυτό βέβαια ισχύει για πολλά μέλη του SNL, που λόγω της επιτυχίας της εκπομπής μεταπήδησαν στον κινηματογράφο και ουσιαστικά απέτυχαν. Έτσι κι ο Ντέιβιντ έκανε τις απόπειρές του που ποτέ δεν πέτυχαν, και για πολλά χρόνια κινείται σε ένα χαμηλό στάνταρ μοτίβο.

Ο Ντέιβιντ όμως έχει έναν πολύ καλό φίλο, που φροντίζει τα τελευταία χρόνια, με τη συμφωνία του με το Νέτφλιξ, να δώσει πρωταγωνιστικούς ρόλους στο φιλαράκι του. Αυτός ο φίλος λέγεται Άνταμ Σάντλερ και είναι παραγωγός της νέας ταινίας που πρωταγωνιστεί ο Σπέιντ και φέρει τον τίτλο Η Λάθος Μίσι. Η Μίσι δεν είναι το μόνο λάθος αυτής της ταινίας…

Αν έχεις δει τις κωμωδίες που πρωταγωνιστεί ο Σάντλερ τα τελευταία χρόνια, μπορείς να καταλάβεις τι ακριβώς συμβαίνει και σε αυτή την ταινία, και αυτό συνήθως δεν είναι πολύ καλό. Δεν λέω ότι δεν έχω γελάσει με κάποιες από αυτές αλλά ομολογουμένως ο πήχης βρίσκεται αρκετά χαμηλά. Το σενάριο, η σκηνοθεσία, το χιούμορ και οι “ερμηνείες” μπαίνουν στον αυτόματο πιλότο, και οδηγούμαστε, στην καλύτερη περίπτωση, σε μια συμβατική κωμωδία που απλώς περνάς την ώρα σου. Εδώ δεν είναι όμως η “καλύτερη περίπτωση”, γιατί ενώ μέχρι το πρώτο μισάωρο το κάνεις χάζι, μετά χάνεται κάθε ελπίδα.

Η ιστορία μας έχει να κάνει με τον Τιμ και την προσπάθειά του να ξεπεράσει την πρώην του, που τον απάτησε και τον παράτησε. Βγαίνει λοιπόν ραντεβού στα τυφλά κι εκεί πέφτει στη θεοπάλαβη Μελίσσα (Μίσι, το χαϊδευτικό), την οποία προφανώς και δεν ξαναβλέπει. Στην πορεία όμως έρχεται η σύντομη γνωριμία του με μια άλλη Μελίσσα σε ένα αεροδρόμιο, όπου ανακαλύπτουν ότι τους ενώνουν αρκετά κοινά και ανταλλάσσουν κινητά για να επικοινωνήσουν ξανά. Έτσι αρχίζει μια σύντομη επικοινωνία με μηνύματα που οδηγεί τον Τιμ να προσκαλέσει τη Μίσι στη συνάντηση της εταιρείας του στη Χαβάη, για να περάσουν μαζί το σαββατοκύριακο. Το πρόβλημα είναι ότι ο Τιμ όλο αυτό το διάστημα επικοινωνεί με τη λάθος Μίσι, και το ανακαλύπτει όταν είναι πια πολύ αργά.

Τώρα να πεις ότι θα μπορούσε να είναι καλύτερο, να είναι πιο αστείο, να έχει περισσότερη ενέργεια και να μην αναλώνεται σε χαζά αστεία σεξουαλικών πράξεων και χιούμορ τουαλέτας, δεν ξέρω αν έχει νόημα καθώς στα περισσότερα από αυτά μας έχουν συνηθίσει οι ταινίες του Σάντλερ, είτε σαν πρωταγωνιστής είτε σαν παραγωγός. Να είστε προετοιμασμένοι, λοιπόν, γιατί κάτι καλύτερο δεν θα πάρετε. Θα δείτε μια πλειάδα φίλων και συγγενών του Σάντλερ να περνάνε από την οθόνη (από τη σύζυγο του Σάντλερ μέχρι τον αδερφό του πρόωρα χαμένου Κρις Φάρλεϊ) και ειλικρινά δεν θα είχα κανένα πρόβλημα με αυτό εάν υπήρχε διάθεση να γίνει κάτι πιο ουσιαστικό κι όχι μόνο μια αρπαχτή. Έστω μια απλή χαζοκωμωδία καταστάσεων, που να κρατάει όμως το χιούμορ της σε λίγο καλύτερο επίπεδο. Όμως, όχι, η παρέα του Άνταμ γελάει με άλλα πράγματα.

Βαθμολογία: