Τα Καλύτερα μας Χρόνια

Η Κέιτι Μορόσκι είναι μια ιδεαλίστρια, σφιγμένη και λάτρης του Στάλιν πολιτική ακτιβίστρια. Ο Χάμπελ Γκάρντινερ είναι ένας άνετος, αθλητικός, τυπικά αμερικανικός τύπος και ταλαντούχος συγγραφέας. Βλέπουμε τις διαφορετικές προσωπικότητές τους να επηρεάζουν τη σχέση τους και πώς τα καταφέρνουν παρά τις διαφορές τους, διανύοντας από μια περίοδο από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 έως τη δεκαετία του 1950, με φόντο την αμερικανική ζωή σε εποχές εξωτερικού πολέμου, εγχώριας ευημερίας και παράνοιας της εποχής ΜακΚάρθι στο Χόλιγουντ.

Σκηνοθεσία:

Sydney Pollack

Κύριοι Ρόλοι:

Barbra Streisand … Katie Morosky

Robert Redford … Hubbell Gardiner

Bradford Dillman … J. J.

Lois Chiles … Carol Ann

Patrick O’Neal … George Bissinger

Viveca Lindfors … Paula Reisner

Allyn Ann McLerie … Rhea Edwards

Murray Hamilton … Brooks Carpenter

Herb Edelman … Bill Verso

James Woods … Frankie McVeigh

Diana Ewing … Vicki Bissinger

Sally Kirkland … Pony Dunbar

Marcia Mae Jones … Peggy Vanderbilt

Susan Blakely … Judianne

George Gaynes … καπετάνιος

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Arthur Laurents

Παραγωγή: Ray Stark

Μουσική: Marvin Hamlisch

Φωτογραφία: Harry Stradling Jr.

Μοντάζ: John F. Burnett

Σκηνικά: Stephen B. Grimes

Κοστούμια: Dorothy Jeakins, Moss Mabry

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.

Τίτλοι

• Αυθεντικός Τίτλος: The Way We Were
• Ελληνικός Τίτλος: Τα Καλύτερα μας Χρόνια

Σεναριακή Πηγή

• Μυθιστόρημα: The Way We Were του Arthur Laurents.

Κύριες Διακρίσεις

• Όσκαρ μουσικής (δράμα) και τραγουδιού (The Way We Were). Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Barbra Streisand), φωτογραφία, σκηνικά και κοστούμια.
• Χρυσή Σφαίρα τραγουδιού (The Way We Were). Υποψήφιο για πρώτο γυναικείο ρόλο (Barbra Streisand) σε δράμα.
• Υποψήφιο για Bafta πρώτου γυναικείου ρόλου (Barbra Streisand).

Παραλειπόμενα

• Ο πολιτικά ενεργός Arthur Laurents βάσισε το μυθιστόρημα του 1972 σε προσωπικά του βιώματα από την εποχή που φοιτούσε στο κολέγιο του Κορνέλ τη δεκαετία του 1930, αλλά και τις εμπειρίες του από την επιτροπή αντιαμερικανικών ενεργειών. Στο βιβλίο κεντρικός χαρακτήρας είναι η Κέιτι, την οποία έκανε Εβραία λόγω της δικής του καταγωγής. Ο Χάμπελ ήταν δευτερεύον πρόσωπο στην ιστορία.
• Ο Laurents παρέδωσε στον παραγωγό Ray Stark ένα πολυσέλιδο αρχικό σενάριο, που πήρε άμεσα το πράσινο φως. Εντυπωσιασμένος από το  Σκοτώνουν τα Άλογα Όταν Γεράσουν, ο συγγραφέας πρότεινε ο Sydney Pollack να το αναλάβει σκηνοθετικά. Τον ίδιο ενθουσιασμό για αυτή την πρόταση επέδειξε η Barbra Streisand, αλλά όχι ο Stark. Ο παραγωγός συμφώνησε μόνο όταν ο Pollack τού είπε ότι μπορεί να κλείσει τον Robert Redford, αν και ο ρόλος είχε γραφτεί για τον Ryan O’Neal. Η σχέση όμως του τελευταίου με τη Streisand ήταν σε φάση χωρισμού, και ο Stark δεν ήθελε να υπάρχουν προστριβές μεταξύ τους στο πλατό. Ο Laurents παρόλα αυτά θα μετανιώσει αργότερα για την επιλογή του Pollack, ο οποίος απαίτησε να γίνει ίσος ο ρόλος του Χάμπερτ με της Κέιτι, ενώ για άγνωστους λόγους κράτησε σε απόσταση τον συγγραφέα από τον Redford. Κι ενώ το σενάριο του Laurents υποτίθεται ότι ήταν το τελικό, 11 άνθρωποι έβαλαν ο καθένας τη συνεισφορά του σε αυτό. Μεταξύ αυτών ήταν οι: Dalton Trumbo, Alvin Sargent, Paddy Chayefsky, Herb Gardner και Francis Ford Coppola. Συνέπεια αυτών ήταν ένα τελικό κείμενο με τρύπες στην πλοκή, που δεν άρεσε σε κανέναν από τους δύο πρωταγωνιστές. Ο Laurents συμφώνησε να το “φέρει στα ίσια του” μόνο αφού του πρόσφεραν ένα μεγάλο χρηματικό ποσό.
• Λόγω των πολλών καθυστερήσεων στο σενάριο, το κολέγιο του Κορνέλ δεν ήταν πλέον διαθέσιμο για γυρίσματα. Έτσι αυτά μετατέθηκαν σε πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, ενώ κάποιες σκηνές είναι στην Καλιφόρνια. Μία από τις τελευταίες έγινε πεδίο διένεξης για τον Laurents, που προσπάθησε ανεπιτυχώς να την κόψει από την ταινία.
• Ο συγγραφέας τρομοκρατήθηκε όταν είδε την ταινία ολοκληρωμένη. Βρήκε ότι υπήρχαν κάποιες καλές σκηνές και κάποιες ωραίες στιγμές εντός κακών σκηνών, αλλά στο σύνολο κακο-φωτογραφημένη και μπερδεμένη, δίχως συνοχή. Για τους δε δύο ηθοποιούς βρήκε ότι περισσότερο ερμήνευαν τους εαυτούς τους παρά τους χαρακτήρες, ενώ κριτίκαρε αρνητικά και την προφορά της Streisand. Ο Pollack παραδέχτηκε ότι η ταινία δεν ήταν καλή, και πήρε την πλήρη ευθύνη για το αποτέλεσμα, απολογούμενος και για τη συμπεριφορά του. Την επόμενη ημέρα η ταινία ξαναμπήκε στη  μονταζιέρα, με τον Laurents να παραδέχεται ότι έγινε καλύτερη, αλλά όχι τόσο καλή όσο θα έπρεπε θα είναι εξαρχής.
• Μεγάλη η εμπορική επιτυχία της ταινίας, ακόμα κι αν αρκετές κριτικές ήταν “μαζεμένες” απέναντι της. Με κόστος 5 εκατομμύρια δολάρια, οι αμερικανικές εισπράξεις έφτασαν στα 50, με το φιλμ να βρίσκεται στην πέμπτη θέση των εμπορικότερων του έτους. Το φιλμ απέκτησε άμεσα μια cult υπόσταση, με αναφορές του να γίνονται στην ποπ κουλτούρα και σε λίστες περί των καλύτερων ρομαντικών ταινιών.
• Μία δεκαετία έπειτα, ο Redford επικοινώνησε με τον Laurents, έχοντας ενδιάμεσα λύσει κάθε παρεξήγηση ανάμεσα τους, για την πιθανότητα μιας νέας συνεργασίας. Αυτό κατέληξε σε ένα σίκουελ της ταινίας, όπου ο Χάμπελ θα γνώριζε την κόρη της Κέιτι, δίχως να γνωρίζει την ταυτότητα της.  Αμφότεροι συμφώνησαν ότι δεν θα έβαζαν στην εξίσωση τον Pollack, και ο Laurents έστειλε κάποια στιγμή το σενάριο στον ηθοποιό. Παρότι έλαβε το μήνυμα ότι το κείμενο παραλήφθηκε, η απάντηση δεν ήρθε ποτέ. Το 1982 ήταν ο Pollack που προσέγγισε τον Laurents για την πιθανότητα του σίκουελ, αλλά ο τελευταίος δεν εμπιστεύονταν τον σκηνοθέτη. Το 1996, η Streisand διάβασε το σίκουελ σενάριο του συγγραφέα και αποφάσισε να το παράγει και να το σκηνοθετήσει η ίδια, με τον Redford συμπρωταγωνιστή. Παρότι ο Laurents συμφώνησε να το φρεσκάρει ο ίδιος και να πουλήσει τα δικαιώματα στη Streisand, τίποτα δεν ευδοκίμησε. Η τελευταία προσπάθεια έγινε το 1997 από τον Stark, που ζήτησε από τον Laurents να διασκευάσουν το ορίτζιναλ φιλμ ως θεατρικό, με πρωταγωνίστρια την Kathie Lee Gifford. Ο Laurents αρνήθηκε και έκτοτε το ζήτημα δεν συζητήθηκε ξανά.
• Η Barbra Streisand έκανε προσπάθειες να δημιουργηθεί ένα επετειακό Extended Cut και να κυκλοφορήσει μέσα στο 2023. Σ ε αυτό ήθελε να συμπεριληφθούν σκηνές με έντονη πολιτική απόχρωση, που η Columbia είχε κόψε για να μην υπάρχει αρνητική στάση επί του προέδρου Richard Nixon, που ίσως κόστιζε εμπορικά στο φιλμ.

Μουσικά Παραλειπόμενα

• Η επιτυχία του φιλμ συνοδεύτηκε από μια εξίσου μεγάλη τραγουδιστική, αφού το
  The Way We Were, με τη φωνή της Barbra Streisand, έφτασε στο νούμερο 1 των ΗΠΑ, πουλώντας πάνω από 2 εκατομμύρια κόπιες.