1871, τα γεγονότα που οδήγησαν στην πρώτη προλεταριακή εξουσία της ιστορίας, της Παρισινής Κομμούνας. Στον αναβρασμό του Γαλλοπρωσικού Πολέμου, με τους Γάλλους αστούς να συνθηκολογούν με την Πρωσία και τους εργάτες και μικροαστούς να κρατάνε σθεναρή αντίσταση και μη παράδοση των όπλων, η Γαλλία βρίσκεται σε μια πολύ κρίσιμη ιστορική στιγμή, όπου για πρώτη φορά θα συμβεί τόσο μεγάλη κοινωνική αλλαγή, έστω και μόνο για 72 ημέρες. Η Λουίζ, πωλήτρια σε ένα πολυκατάστημα καπιταλιστών εμπόρων, που βρίθει από υπερκαταναλωτικούς αστούς, γνωρίζει έναν ηρωικό νεαρό στρατιώτη και τον ακολουθεί στον επαναστατικό εργατικό αγώνα. Συμμετέχει κι αυτή ενεργά στις μάχες, αντιστέκεται στην παράδοση των κανονιών στους κυβερνητικούς, κανονιών που είχαν αποκτήσει οι εργάτες ύστερα από δικό τους έρανο και όχι με κρατικά χρήματα, και πολεμά μέχρι τέλους. Έτσι, στο Παρίσι δημιουργείται μια κομμούνα που αναλαμβάνει την εξουσία, κάνει πρωτοποριακές κοινωνικο-πολιτικές μεταρρυθμίσεις, πρωτόγνωρες στην ιστορία, και καταπνίγεται αιματηρά από την αντιδραστική κυβέρνηση των Βερσαλλιών.
Σκηνοθεσία:
Grigoriy Kozintsev
Leonid Trauberg
Κύριοι Ρόλοι:
Yelena Kuzmina … Louise Poirier
David Gutman … ο καταστηματάρχης
Andrei Kostrichkin … ο βοηθός
Arnold Arnold … επίτροπος κομμούνας
Sergey Gerasimov … Lutro
Yanina Zheymo … Therese
Sofiya Magarill … ηθοποιός
Vsevolod Pudovkin … υπαστυνόμος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Grigoriy Kozintsev, Leonid Trauberg
Μουσική: Dmitri Shostakovich
Φωτογραφία: Andrey Moskvin
Σκηνικά: Yevgeni Yenej
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Novyy Vavilon
- Ελληνικός Τίτλος: Η Νέα Βαβυλώνα
- Διεθνής Τίτλος: The New Babylon
Παραλειπόμενα
- Το 2004 έγινε αποκατάσταση της ταινίας και μαζί του μουσικού θέματος του Shostakovich. Όμως, η διάρκεια που έχει απομείνει είναι στα 93 λεπτά.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Για αυτή την ταινία έκανε την πρώτη του δουλειά στον κινηματογράφο ο μεγάλος συνθέτης Dmitri Shostakovich. Σε πολύ σύντομο χρόνο παρέδωσε ενενήντα λεπτά μουσικής. Όμως, η ταινία περικόπηκε κατά 20 τοις εκατό από τους λογοκριτές της ΕΣΣΔ, επειδή θεωρήθηκε πολύ ριζοσπαστική, και μαζί χάθηκε και η μουσική που συνόδευε αυτές τις σκηνές. Οι προσπάθειες τότε για την αποκατάσταση απέβαιναν μάταιες, μια και ήταν ένα πολυσύνθετο θέμα, και με τα κενά που υπήρχαν οι ορχήστρες δεν μπορούσαν να το ερμηνεύσουν. Εντέλει, η μουσική αυτή βρέθηκε μετά τον θάνατο του μουσουργού το 1975. Η νέα πρεμιέρα της αυθεντικής μουσικής έγινε το 2017 στο Λονδίνο.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 18/5/2011
Παρίσι, 1871, οι Πρώσοι νικούν και εισβάλλουν στην πόλη, οι αστοί συνθηκολογούν ενώ οι εργάτες αντί να παραδώσουν τα όπλα, ιδρύουν σε ένα σημείο της πόλης, και για πρώτη φορά στην Ιστορία, μια κομμούνα, καταργώντας όλες τις σχέσεις παραγωγής του καπιταλιστικού συστήματος. Το φαινόμενο κράτησε μεν 72 μέρες, αλλά η ιδεολογική επίδραση που είχε ήταν μεγάλη, έχοντας απασχολήσει την διανόηση από τον Μαρξ και πέρα. Στο φιλμ παρακολουθούμε την κατάσταση μέσα από κάποιες κεντρικές φιγούρες όπως μια πωλήτρια μέσα σε ένα πολυκατάστημα, έναν στρατιώτη που η πωλήτρια ερωτεύεται, έναν αστό επιχειρηματία διασκέδασης κ.α.
Τα πρώτα χρόνια της ρωσικής επανάστασης υπό τον Λένιν ήταν και χρόνια επανάστασης στην τέχνη. Η «Φάμπρικα του Εκκεντρικού Ηθοποιού» ήταν ένα πειραματικό εργαστήρι που ίδρυσαν οι Γκριγκόρι Κόζιντσεφ, Λεονίντ Τράουμπεργκ και Σεργκέι Γιούτκεβιτς και αποτέλεσε εφαλτήριο για την ρωσική avant-garde. H «Νέα Βαβυλώνα» (των δυο πρώτων), παρόλο που χοντρικά «αφηγείται μέσα από χαρακτήρες» χρησιμοποιώντας πολύ τον σαρκασμό, απέχει πολύ και ηθελημένα από την κλασική μορφή δραματουργίας. Οι χαρακτήρες δεν είναι χαρακτήρες αλλά τύποι που εκφράζουν, με αδρό τρόπο, κοινωνικά στερεότυπα, ενώ η πλοκή δεν είναι ακριβώς πλοκή αλλά παράθεση σκέψεων πάνω στην κοινωνική κατάσταση. Μπορούμε να πούμε ότι αποτελεί ένα από τα πρώτα κινηματογραφικά δοκίμια ή «δραματοποιημένα» ντοκιμαντέρ.
Υπάρχει χρήση του μοντάζ-ατραξιόν του Αϊζενστάιν, περισσότερη του παράλληλου μοντάζ του Γκρίφιθ ενώ, κυρίως, τα πλάνα χρησιμοποιούνται ως προτάσεις με συγκεκριμένους πολιτικοκοινωνικούς όρους. Αυτές, τουλάχιστον, ήταν οι προθέσεις των δημιουργών τότε. Για τον σημερινό θεατή, πλέον, οι διαφορές με το σινεμά του Αϊζενστάιν ή του Γκρίφιθ δεν είναι και τόσο ορατές ή σημαντικές. Ούτως ή άλλως, πέρα από τα νοήματα, εισπράττει την δύναμη της κινηματογραφικής εικόνας όταν αυτή διαμορφώνονταν ως νέα γλώσσα. Μαζί δε με την εξαίρετη, ειρωνικά σχολιαστική μουσική επένδυση του Ντιμίτρι Σοστακόβιτς το αποτέλεσμα είναι εντυπωσιακό. Σε τελευταία ανάλυση, οι δυο σκηνοθέτες, ενώ αρνούνται τους όρους του δράματος, το αναπαράγουν με άλλον τρόπο. Ποιος λέει ότι ένα δοκίμιο δεν είναι λογοτεχνία;
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
