
Στα Όρια του Ελέγχου
- The Limits of Control
- 2009
- ΗΠΑ
- Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά, Αραβικά, Ιαπωνικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ, Μυστηρίου, Νουάρ, Σινεφίλ
- 10 Δεκεμβρίου 2009
Η ιστορία περιστρέφεται γύρω από έναν μυστηριώδη και απόμακρο άντρα, οι πράξεις του οποίου ξεφεύγουν από τα όρια του νόμου. Είναι στη διαδικασία ολοκλήρωσης μιας δουλειάς, δεν εμπιστεύεται κανέναν και οι στόχοι του δεν είναι ξεκάθαροι. Ξεκινά ένα ταξίδι που τον οδηγεί στην Ισπανία. Κι από εκεί, στην ίδια του τη συνείδηση.
Σκηνοθεσία:
Jim Jarmusch
Κύριοι Ρόλοι:
Isaach De Bankole … ο μοναχικός άντρας
Bill Murray … ο Αμερικανός
Tilda Swinton … η ξανθιά
Gael Garcia Bernal … ο Μεξικανός
Hiam Abbass … η οδηγός
Paz de la Huerta … η γυμνή
Alex Descas … ο Κρεολός
John Hurt … ο κιθαρίστας
Yuki Kudo … Molecules
Jean-Francois Stevenin … ο Γάλλος
Oscar Jaenada … ο σερβιτόρος
Luis Tosar … ο βιολιστής
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jim Jarmusch
Παραγωγή: Gretchen McGowan, Stacey Smith
Μουσική: Boris
Φωτογραφία: Christopher Doyle
Μοντάζ: Jay Rabinowitz
Σκηνικά: Eugenio Caballero
Κοστούμια: Bina Daigeler
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Limits of Control
- Ελληνικός Τίτλος: Στα Όρια του Ελέγχου
Παραλειπόμενα
- Ο Jim Jarmusch σκέφτηκε μόνο τον ηθοποιό, τον χαρακτήρα και την τοποθεσία που ήθελε, κι έπειτα ξεκίνησε να γράφει το σενάριο. Όταν όμως εκκίνησαν τα γυρίσματα, έτοιμο ήταν μόνο ένα 25σέλιδο στόρι. Κάθε βράδυ γράφονταν οι διάλογοι για το γύρισμα της επόμενης ημέρα.
- Ο δημιουργός δανείστηκε έμπνευση από έναν συγγραφικό κακοποιό με το όνομα Parker, που υπήρχε στα βιβλία του Richard Stark. Έμπνευση πήρε κι από τις ταινίες του Jacques Rivette. Ο τίτλος όμως προήλθε από ένα ομώνυμο δοκίμιο του William S. Burroughs.
- Τα γυρίσματα έγιναν στην Ισπανία (Μαδρίτη, Σεβίλλη και Αλμερία), και ήταν η πρώτη ταινία του Jarmusch που γυρίστηκε εξολοκλήρου εκτός ΗΠΑ.
- Αρκετές ατάκες της ξανθιάς προήλθαν από δοκίμιο της Tilda Swinton πάνω στο σινεμά.
- Ο Jarmusch δήλωσε για την ταινία του ότι έχει μια μάλλον κυβιστική λογική. Μια ταινία δράσης δίχως δράση, μια ταινία με σασπένς δίχως δράμα. Είπε επίσης ότι είναι ανοιχτή σε πολλές -όλες έγκυρες- ερμηνείες, και ότι δεν ήταν δική του δουλειά να γνωρίζει τι σημαίνει η ταινία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 9/12/2009
Να ‘ναι πάντα καλά οι μεγάλοι δημιουργοί! Ο Jim Jarmusch κλείνει υπαινικτικά το μάτι στη μισή έβδομη τέχνη και παρουσιάζει ό,τι καλύτερο έχει κάνει μετά τον Νεκρό. Το φοβερό είναι πως με πέντε δράμια κείμενο πετυχαίνει να σε γητεύσει στους ρυθμούς του, αλλά και να έχει ένα πλήρες σενάριο με τα όλα του. Όλο το έργο είναι ένα ατελείωτο αίνιγμα, που ακόμα κι όταν λύνεται σε κάνει να θέλεις να επιστρέψεις ώστε να λύσεις και τις λεπτομέρειες. Είναι σαν τα όνειρα να λαμβάνουν εκδίκηση, όπως θα παρατηρούσε κι ο Ελύτης. Η φαντασίωση μιας επανάστασης που θα περιορίσει τον έλεγχο της εξουσίας, χωρίς να πέσει ούτε μία σφαίρα…
Από ατόφιο γαλλικό νουάρ ως και road movie χωρίς αυτοκίνητο, το έργο ακολουθεί μια εμμονική πορεία χωρίς νόημα για φινάλε, όπως αυτή του ήρωα του Νεκρού. Οι δεύτεροι ήρωες παρεμβάλλονται, αφήνουν το στίγμα τους και χάνονται για πάντα στο άγνωστο απ’ όπου και ήρθαν. Ο ρυθμός είναι υπνωτιστικός, ολιγόλογος όπως κι ο βασικός ήρωας, κι ερωτικός όπως η φαντασίωση. Τα σπιρτόκουτα αλλάζουν χέρια και τα στοιχεία απλώνονται ως τα ψίχουλα του κοντορεβιθούλη που τα τρώνε τα πουλιά. Όλα ίδια και το κάθε ένα με τη δική του εμπειρική διαύγεια. Ο Jarmusch το έχει εκπαιδεύσει χρόνια αυτό το ύφος, αλλά πρώτη φορά μοιάζει να το έχει προμελετήσει τόσο. Μια σημαντική ταινία που μετά από καιρό δεν θα είστε σίγουροι αν είδατε…
Βαθμολογία: