Σε ένα φτηνό ξενοδοχείο στο Παρίσι, ο Όσκαρ Γουάιλντ περνά τις τελευταίες στιγμές της ζωής του, κι οι εικόνες του παρελθόντος ζωντανεύουν και τον μεταφέρουν σε άλλες εποχές. Κάποτε υπήρξε ο διασημότερος άνθρωπος στο Λονδίνο, ένας καλλιτέχνης που «σταυρώθηκε» από μια κοινωνία που αρχικά τον λάτρευε. Ήταν εκείνος ο εραστής που οδηγήθηκε στη φυλακή, αφέθηκε ελεύθερος, αλλά συνέχιζε μια καταστροφική πορεία ως τα τελευταία κεφάλαια της ζωής του. Υπό το πρίσμα του θανάτου, ο Όσκαρ αναστοχάζεται την αποτυχημένη προσπάθειά του να συμφιλιωθεί με τη γυναίκα του, Κόνστανς, την αναζωπύρωση της ολέθριας ερωτικής σχέσης του με τον λόρδο Άλφρεντ Ντάγκλας και τον γεμάτο ζεστασιά κι αφοσίωση Ρόμπι Ρος, ο οποίος μάταια προσπάθησε να τον σώσει από τον εαυτό του. Από τη Διέπη στη Νορμανδία, τη Νάπολη και το Παρίσι, η ελευθερία για τον Όσκαρ Γουάιλντ είναι άπιαστο όνειρο κι εκείνος είναι πια ένας απένταρος αλήτης, παραγκωνισμένος από τους παλιούς γνωστούς του και αγαπημένος μιας παράξενης ομάδας παρανόμων και περιθωριακών, στους οποίους αφηγείται ιστορίες του παρελθόντος με το ασύγκριτο και ακούραστο πνεύμα του.

Σκηνοθεσία:

Rupert Everett

Κύριοι Ρόλοι:

Rupert Everett … Oscar Wilde

Colin Firth … Reggie Turner

Colin Morgan … λόρδος Alfred ‘Bosie’ Douglas

Emily Watson … Constance Wilde

Tom Wilkinson … καλόγερος Dunne

Anna Chancellor … Κα Arbuthnott

Edwin Thomas … Robbie Ross

Beatrice Dalle … ιδιοκτήτρια καφέ

Julian Wadham … Κος Arbuthnot

Andre Penvern … Κος Dupoirier

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Rupert Everett

Παραγωγή: Sebastien Delloye, Philipp Kreuzer, Jorg Schulze

Μουσική: Gabriel Yared

Φωτογραφία: John Conroy

Μοντάζ: Nicolas Gaster

Σκηνικά: Brian Morris

Κοστούμια: Giovanni Casalnuovo, Maurizio Millenotti

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: The Happy Prince
  • Ελληνικός Τίτλος: Ευτυχισμένος Όσκαρ

Άμεσοι Σύνδεσμοι

  • Ο Διεστραμμένος (1960)
  • Η Ταραγμένη Ζωή του Όσκαρ Γουάιλντ (1997)

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για αντρική ερμηνεία (Rupert Everett) στα Ευρωπαϊκά Βραβεία.
  • Υποψήφιο για κοστούμια στα εθνικά βραβεία της Γερμανίας.

Παραλειπόμενα

  • Ο τίτλος προέρχεται από το παιδικό διήγημα του διάσημου συγγραφέα, The Happy Prince and Other Tales, το οποίο συνήθιζε να διαβάζει τρανταχτά στα παιδιά του.
  • Πρώτη σκηνοθετική όσο και σεναριακή δουλειά για τον Rupert Everett. Το συγκεκριμένο σχέδιο ήταν μια εμμονή για αυτόν, και προσπαθούσε επί 10 έτη να το φέρει στο φως. Μάλιστα, απέρριπτε ερμηνευτικούς ρόλους, με την ελπίδα να έχει καιρό να ασχοληθεί όταν η παραγωγή θα έπαιρνε το πράσινο φως.
  • Η σκηνή όπου ο Όσκαρ Γουάιλντ κόβει όλα του τα μαλλιά, άνηκε στις αρχές των γυρισμάτων. Καθόλα τα επόμενα γυρίσματα, ο Rupert Everett φορούσε περούκα.
  • Για την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας, ο Rupert Everett βρέθηκε στην Αθήνα.

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 26/11/2018

Αν υπάρχει κάτι που καθίσταται σίγουρο κατά τη διάρκεια της θέασης του βαπτίσματος του πυρός του Rupert Everett στη σκηνοθεσία, αυτό είναι πως ο ίδιος πραγματικά αγαπάει πολύ τον Oscar Wilde. Είναι κρίμα λοιπόν που αυτό δεν καταφέρνει να το μεταδώσει σε όποιον παρακολουθήσει την ταινία του. Όσο κι αν γίνεται μια κάποια απόπειρα να ξεφύγει το σύνολο από τα στεγανά μιας μέσης βιογραφίας, κάτι με τον εγκιβωτισμό στην αφήγηση, κάτι με τη σκηνοθετική προσέγγιση που πάει κάπως να «σπάσει» τον κλασικισμό της τυπικής εικονογραφίας μιας ταινίας εποχής με έμφαση στα κοντινά και ενίοτε σε μια ελαφρώς τρεμάμενη κάμερα, τελικά δεν αποφεύγει να εγκλωβιστεί σε αυτόν τον χαρακτηρισμό, πολύ απλά γιατί πρόκειται για ένα φιλμ που στερείται πάθους. Λείπουν οι αποκαλούμενες «μεγάλες» σκηνές που θα μπορούσαν να απογειώσουν αυτό που παράγεται τελικά και η ένταση που θα έπρεπε να υπάρχει στην αποτύπωση ενός τόσο ταραχώδους βίου. Δεν αρκεί το πληθωρικό και χειμαρρώδες ερμηνευτικό πορτραίτο του συγγραφέως από τον πρωταγωνιστή για να σηκώσει στους ώμους του το τελικό αποτέλεσμα, διότι όσο απολαυστική είναι η αφοσίωση του Everett σε μια προσωπικότητα που προφανώς θαυμάζει, άλλο τόσο άτολμη είναι η ματιά που ρίχνει στην ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Δεν σημαίνει ότι επειδή υπάρχει μεγαλύτερη εστίαση στην ιδιωτική σφαίρα της ζωής του Wilde, με τις πολλές σχέσεις που σύναψε με άλλους άντρες, την οικογένεια που άφησε πίσω και την πενία που τον μάστιζε από ένα σημείο κι έπειτα, πως γίνεται και ουσιαστική εμβάθυνση στο τι πραγματικά ήταν ο ίδιος όσο ζούσε. Κοινώς, το σενάριο απλώς παρατηρεί τα γεγονότα, δεν φαίνεται ποτέ να κατανοεί σε βάθος και να ερμηνεύει.

Το σημαντικότερο όμως φάουλ ίσως είναι πως ο «Ευτυχισμένος Πρίγκιπας» δεν ασχολείται ποτέ με το έργο μιας εκ των πιο χαρισματικών πενών που υπήρξαν ποτέ στη Γηραιά Αλβιώνα. Παραθέτονται βεβαίως μέσω σπικάζ χαρακτηριστικά αποσπάσματα από σημαντικά γραπτά του ανδρός και γίνονται απαραίτητες ονομαστικές αναφορές, όπως για παράδειγμα στο περίφημο «De Profundis», αλλά αυτές οι παραπομπές σαφώς και δεν αποτελούν πραγματική ενασχόληση με την ουσία της δουλειάς που άφησε πίσω του. Το σενάριο ουδέποτε απεικονίζει τη δημιουργική διαδικασία από την οποία προέκυψε όλος αυτός ο όγκος λογοτεχνικών και θεατρικών κειμένων και γενικότερα μοιάζει να φοβάται να μπει στα ενδότερα ενός μυαλού που σίγουρα αξίζει βαθύτερης μελέτης. Η ειρωνεία είναι πως ακόμη και με την έλλειψη βάθους που υπάρχει εδώ απέναντι στο πρόσωπο που βρίσκεται στο επίκεντρο και πάλι ο Wilde είναι ο μοναδικός που μένει σαν φιγούρα στη μνήμη μετά το πέρας της θέασης. Κι ενώ κάθε άλλο παρά παράλογο είναι σε ένα βιογραφικό φιλμ να έχει τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο στη δραματουργία το άτομο του οποίου η ζωή μπαίνει στο κάδρο, εδώ εκμηδενίζονται σε τέτοιο βαθμό οι δευτερεύοντες ήρωες ώστε πέραν του κεντρικού προσώπου δεν υπάρχει σε κανέναν άλλο χαρακτήρα ενδιαφέρον.

Παρά αυτά τα υπαρκτά προβλήματα, το σύνολο γενικά στέκει αξιοπρεπώς. Η αφήγηση κυλάει ευχάριστα και σε καλούς ρυθμούς, υπάρχουν ευπρόσδεκτες πινελιές χιούμορ και κεφιού που «σπάνε» ανά σημεία τη σοβαρότητα των δρώμενων αλλά αναμειγνύονται αρμονικά με το όλον χωρίς να φαντάζουν ξέχωρες, ενώ το ενδιαφέρον κατά τη διάρκεια της θέασης διατηρείται αμείωτο λόγω της δύναμης που κουβαλούν τα αληθινά γεγονότα. Μακάρι να υπήρχε και μια πιο ισορροπημένη δοσολογία στον συναισθηματισμό, με τα ντεσιμπέλ να διατηρούνται σχετικά χαμηλά για την περισσότερη ώρα για να αυξηθούν απότομα όσο πλησιάζει το φινάλε. Πάντως, ενώ παρακολουθείται με άνεση, είναι γεγονός πως το φιλμ δεν είναι αντάξιο του πνεύματος και της διαχρονικότητας του ύφους του σπουδαίου Βρετανού, παρόλο που είναι φανερό πως εκ μέρους του σκηνοθέτη, σεναριογράφου και πρωταγωνιστή πρόκειται περί προσωπικού καλλιτεχνικού στοιχήματος. Αν υπήρχε σε μικρότερο βαθμό μια προσκόλληση σε ακαδημαϊκές προδιαγραφές μπορεί και να γινόταν μια κάποια υπέρβαση…

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

17 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *