Μια Μητέρα Εκδικείται

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 9/11/2023

Κάποιες διάσπαρτες στιγμές αστικής μελαγχολίας εδώ κι εκεί κουβαλάνε κάτι από την ηχώ ενός Michael Mann. Το σάουντρακ έχει ομολογουμένως κάποιες ψαγμένες επιλογές που δίνουν μια διαφορετική αύρα στο σύνολο. Πέραν αυτών των στοιχείων, δυστυχώς δεν υπάρχει σχεδόν κανένας λόγος για να προτείνει κανείς το φιλμ του Miles Joris-Peyrafitte.

Υπάρχει τεράστιο πρόβλημα σε επίπεδο ρυθμών. Η δράση εξελίσσεται με πολύ πλαδαρό τρόπο, και το χειρότερο είναι πως δεν αξιοποιούνται και οι νεκροί χρόνοι κατάλληλα για να αποκτήσει το δράμα μια βαρύτητα που θα το καθιστούσε ενδιαφέρον και στην οθόνη, γιατί στο χαρτί υπάρχει μια ιστορία που θα μπορούσε να δώσει κάτι αξιοπρεπές κινηματογραφικά, με εξαιρετικά σκοτεινές προεκτάσεις οι οποίες όμως εδώ αντιμετωπίζονται ρουτινιάρικα και πεζά, σαν σε αυτοτελές επεισόδιο τηλεοπτικής σειράς. Και η ένταση είναι σχεδόν εντελώς απούσα, φάουλ το οποίο είναι ανεπίτρεπτο για αστυνομικό θρίλερ, κάτι για το οποίο είναι υπεύθυνη και η τσαπατσούλικη σκηνοθεσία, που δεν βρίσκει μεθόδους να κινηθεί ευρηματικά εντός ενός προϋπολογισμού που είναι φανερά περιορισμένος. Σε τεχνικό επίπεδο άσχημη εντύπωση αφήνει και η υπερβολικά σκοτεινή φωτογραφία, που φτάνει να υπονομεύει οπτικά ολόκληρες σεκάνς, σε σημείο του να μη γίνονται ορατές κάποιες κρίσιμες λεπτομέρειες για την ίδια την πλοκή. Οι διάλογοι δεν διαθέτουν σπίθα και είναι συγχρόνως και υπερβολικά στημένοι για να εκπέμψουν μια αίσθηση καθημερινού και φυσικού που ίσως και να ήταν η πρόθεση δεδομένου του ύφους που επικρατεί.

Δυστυχώς και οι χαρακτήρες είναι υπερβολικά επίπεδοι για να επενδύσει κανείς πάνω τους. Η κεντρική ηρωίδα είναι κακογραμμένη, φτιαγμένη ουσιαστικά από ένα πανέρι με κινηματογραφικά κλισέ γύρω από το μοτίβο του «ατελούς αλλά καλόψυχου» γονέα. Ούτε αρκετός χρόνος αφιερώνεται για μια βαθύτερη κατανόηση της συναισθηματικής της κατάστασης, και κάπως έτσι ο χρόνος περνάει με ιδιαίτερα δραματικά περιστατικά να λαμβάνουν χώρα, τα οποία όμως καταλήγουν να μην έχουν καθόλου αντίκτυπο στον θεατή μιας και δεν αφορούν έναν χαρακτήρα αρκετά καλά σκιαγραφημένο για να συγκινήσει. Κι ενώ η κατάληξη του όλου μυστηρίου κρύβει πτυχές πιο δύσπεπτες από τον mainstream μέσο όρο του είδους, το φινάλε που επιλέγεται στη συνέχεια είναι μάλλον το πλέον αναμενόμενο.

Και όμως, η Hilary Swank δεν σώζει την κατάσταση, αντιθέτως παρασύρεται από το γενικότερο αρνητικό κλίμα. Από το λεπτό που εμφανίζεται μπροστά από την κάμερα κάνει «κρα» το ότι δεν πιστεύει στο όλο εγχείρημα, επομένως δεν είναι περίεργο το ότι φαίνεται να προσπαθεί από ελάχιστα ως καθόλου στον ρόλο που καλείται να ερμηνεύσει. Και θυμάται κανείς και τα δυο της Όσκαρ που κάποτε κέρδισε κόντρα σε μεγαθήρια της βιομηχανίας και στενοχωριέται ακόμη περισσότερο. Συγκριτικά, η Olivia Cooke μοιάζει σαν να θέλει να προσθέσει το κάτι παραπάνω, αλλά το σενάριο δεν τη βοηθάει να φτάσει εκεί που ενδεχομένως θα επιθυμούσε.

Το τελικό αποτέλεσμα είναι φτωχό ακόμη και για τα στάνταρ του «streaming στον υπολογιστή εν μέσω βαρεμάρας». Μέχρι και το όλο στήσιμο είναι στα όρια του επαγγελματικού, καθώς εντοπίζει κανείς λαθάκια που κανονικά δεν επιτρέπονται ούτε σε μια μικρού βεληνεκούς παραγωγή. Δεν είναι ένα φιλμ που εξοργίζει, είναι όμως ανιαρό σε βαθμό τέτοιο που το εμποδίζει από το να αποκτήσει φαν ακόμη και από τους καλοπροαίρετους.

Βαθμολογία: