Ο Τζογαδόρος
- The Gambler
- 2014
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Αστυνομική, Δραματικό Θρίλερ, Νουάρ
Ο Τζιμ Μπένετ είναι ένας άνθρωπος που παίρνει ρίσκα. Τόσο καθηγητής, όσο και τζογαδόρος, αλλά και γιος μιας πλούσιας γυναίκας με την οποία έχει δύσκολη σχέση, ο Τζιμ βάζει το κεφάλι του σε ρίσκο, όταν δανείζεται από έναν μαφιόζο και προσφέρει ως αντίτιμο αν χάσει την ίδια του τη ζωή. Παίζοντας στα άκρα, τραβάει την προσοχή του Φρανκ, ενός ντόπιου μεγαλοκαρχαρία με πατρικό ενδιαφέρον για τον Τζιμ. Και καθώς η ερωτική του σχέση με μια του φοιτήτρια γίνεται ολοένα και πιο βαθιά, ο Μπένετ νιώθει ότι πρέπει να πάρει το απόλυτο ρίσκο για μια δεύτερη ευκαιρία.
Σκηνοθεσία:
Rupert Wyatt
Κύριοι Ρόλοι:
Mark Wahlberg … Jim Bennett
John Goodman … Frank
Brie Larson … Amy Phillips
Michael Kenneth Williams … Neville Baraka
Jessica Lange … Roberta
Emory Cohen … Dexter
Domenick Lombardozzi … Big Ernie
Leland Orser … Larry Jones
George Kennedy … Ed
Richard Schiff … ο κοσμηματοπώλης
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: William Monahan
Παραγωγή: Robert Chartoff, Stephen Levinson, Mark Wahlberg, David Winkler, Irwin Winkler
Μουσική: Jon Brion, Theo Green
Φωτογραφία: Greig Fraser
Μοντάζ: Pete Beaudreau
Σκηνικά: Keith P. Cunningham
Κοστούμια: Jacqueline West
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: The Gambler
- Ελληνικός Τίτλος: Ο Τζογαδόρος
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Ο Τζογαδόρος (1974)
Σεναριακή Πηγή
- Σενάριο: Ο Τζογαδόρος (1974) του James Toback.
Παραλειπόμενα
- Ριμέικ του «Ο Τζογαδόρος» του 1974.
- Όταν πρωτοανακοινώθηκε ο σχεδιασμός της ταινίας, ο Leonardo DiCaprio παρουσιάστηκε ως πρωταγωνιστής.
- Ο Mark Wahlberg έχασε 27 κιλά για να παίξει τον ρόλο του Μπένετ. Ο ίδιος δήλωσε ότι προετοιμάζονταν μια ολόκληρη ζωή για αυτό τον ρόλο, αλλά και ότι δεν πρόκειται να χάσει ξανά τόσα κιλά για μια ταινία.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 25/9/2015
Μπορούμε να δούμε το φιλμ σαν μέρος τριλογίας, μαζί με τα «Σκότωσε τους Γλυκά» και «Ο Συνήγορος», όπου ανιχνεύεται η μαύρη όψη της αμερικανικής παραοικονομίας. Ριμέικ της ομότιτλης ταινίας του 1974 του Κάρελ Ράις, το παρόν δια χειρός Ρούπερτ Γουάιτ («Ο Πλανήτης των Πιθήκων: Η Εξέγερση», «Τάσεις Φυγής») έχει τα ελαττώματα πολλών σύγχρονων αποδόσεων. Θέλοντας να είναι «μοντέρνα», καταφεύγει σε έναν μάλλον επιφανειακό, στιλιστικό κυνισμό, χάνοντας την υπαινικτική γραφή χαρακτήρων των παλιών φιλμ. Μπορεί ο Μαρκ Γουόλμπεργκ να αιχμαλωτίζει το μάτι με την ψυχραιμία του, αλλά λίγο μας πείθει ότι είναι καθηγητής αγγλικής φιλολογίας και ταυτόχρονα αυτοκαταστροφικός χαρτοπαίκτης. Από την άλλη, η ιστορία είναι δεμένη, στρωτή και προσφέρει μια ψυχαγωγική θέαση.
Βαθμολογία: