The Equalizer 3: Το Τελευταίο Κεφάλαιο

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 30/8/2023

Το τρίτο μέρος των ταινιών “Equalizer” δείχνει πως οι δημιουργοί του σέβονται τόσο τον θεατή όσο και τους εαυτούς τους. Χωρίς να επιχειρείται μια ριζική ανανέωση στην πλοκή που θα απομάκρυνε την ιστορία από τις προθέσεις της αρχικής ιδέας και ταυτόχρονα να αποφεύγεται η στυγνή επανάληψη του πλέον οικείου μοτίβου, η ταινία κλείνει μια τριλογία όπου η σύμπραξη των Antoine Fuqua στη σκηνοθεσία, Richard Wenk στο σενάριο και Denzel Washington ως πρωταγωνιστή υπήρξε εμπνευσμένη, καθοριστική και ουσιαστική και θα μείνει ως σπουδαία καταγραφή στις καριέρες τους.

Ο Fuqua δεν απομακρύνεται ποτέ σκηνοθετικά από το είδος της θριλερικής δράσης, παρόλα αυτά μοιάζει να φυλάει το συγκεκριμένο τραχύ και ωμό αιματοβαμμένο στιλ αποκλειστικά για τα “Equalizer”, το οποίο για ακόμα μία φορά προσθέτει στην ατμόσφαιρα και ουδέποτε κουράζει, αντ’ αυτού κατορθώνει ακόμα και δέκα χρόνια μετά να εκπλήσσει. Το σενάριο του Richard Wenk αποτελεί ιδανική εναρκτήριο για να δώσει το έναυσμα στον Fuqua να παίξει παρασκηνιακά, σκηνοθετώντας με διακριτικότητα τον πρωταγωνιστή του, αφήνοντας σε πολλές περιπτώσεις τον χρόνο να κυλήσει ώστε να σκιαγραφηθούν όσα κρύβει η εσωτερική ερμηνεία του Washington. Υπάρχει μια ευφυής οργάνωση στα στοιχεία της πλοκής ώστε η δράση να δίνει τη θέση της στον χαρακτήρα του McCall σε ικανοποιητικές δόσεις, ένα ζύγισμα που θα έγερνε δυσανάλογα αν ο Fuqua τραβούσε περισσότερο την προσοχή στην κάμερά του.

Η ερμηνεία του Denzel Washington πατάει και πάλι σε μια σοβαρή προσέγγιση όπου η εξέλιξη του χαρακτήρα στις τρεις αυτές ταινίες κατορθώνει να εμφανιστεί στον παρατηρητικό θεατή, επιτυγχάνοντας με έναν ρόλο που, παρά τον ασίγαστο δυναμισμό και το νεύρο του, δεν διαθέτει εκκεντρικές ή χαρακτηριστικές εξάρσεις, εντούτοις παρατηρώντας τον τρόπο εκφοράς που επιλέγει ανά περίπτωση για να απευθυνθεί στον συνομιλητή του, στην ταχύτητα και όχι την ένταση, παρουσιάζεται όλος ο κρυφός κόσμος που παραμένει συνεπής σε όσα συμπεράσματα ο θεατής έχει σχηματίσει για τον McCall.

Ο τρόπος που το “Equalizer” κατασκευάζει την εσωτερική του πραγματικότητα καθιστά τον McCall έναν υπερήρωα, χωρίς μεταφυσικές ή τεχνολογικές υπερδυνάμεις αλλά με ικανότητες που ξεπερνούν και αυτές του πιο ικανά εκπαιδευμένου ανθρώπου της ιστορίας. Το μικρό χωριό της Σικελίας όπου εκτυλίσσεται η πλοκή δεν διαφέρει σε τίποτα στον βαθμό διαφθοράς από αυτόν των μεγαλουπόλεων της Αμερικής, όπου για ακόμα μία φορά τα εντεταλμένα όργανα της τάξης (βλέπε αστυνομία) είναι ασήμαντα, ασχέτως της πλευράς του νόμου που έχουν επιλέξει να υπηρετήσουν. Πολύς λόγος γίνεται για την υποτιθέμενη υπεράσπιση της αυτοδικίας, εντούτοις είναι το κίνητρο που οδηγεί τις πράξεις του McCall και ο υπεράνθρωπος χαρακτήρας του που με αποτρέπει για τρίτη φορά από να κατηγορήσω την ταινία για κάτι τέτοιο. Δεν μιλάμε ούτε για μια λαϊκή περίπτωση απήχησης “Taken” ούτε για έναν αβανταδόρικο παλαιϊκό χαρακτήρα τύπου Charles Bronson του “Death Wish”. Ο γραφικός ρεαλισμός των “Equalizer” είναι που παραδόξως τοποθετεί την ιστορία τους σε ένα ξεκάθαρο μυθοπλαστικό σύμπαν και αυτό είναι ακόμα ένα εύσημο που πρέπει να δοθεί στην προαναφερθείσα δημιουργική τριάδα.

Κατόπιν τούτου, είναι λίγο κρίμα που ορισμένα στοιχεία εμποδίζουν την ταινία από το να θεωρηθεί μια σπουδαία δημιουργία. Με εξαίρεση τον McCall που αποτελεί το άλφα και το ωμέγα της προσοχής, οι υπόλοιποι χαρακτήρες δεν υπερβαίνουν ποτέ τον ρόλο τους ως μετρημένα ανεπτυγμένες παρουσίες, με την Dakota Fanning να φαίνεται αρκετά αδύναμη, ειδικά σε σύγκριση με την Chloë Grace Moretz της πρώτης ταινίας που κατάφερε να λάμψει σε έναν αντίστοιχα περιορισμένο ρόλο. Σε παρόμοια λογική, οι μαφιόζοι δεν ξεπερνούν αλλά σίγουρα προσεγγίζουν ένα όριο γραφικότητας τοποθετημένοι στον τόπο καταγωγής τους, ενώ το ιταλικό χωριό παρουσιάζεται με την αβάσιμη διάσταση μιας γης της επαγγελίας. Μικρές λεπτομέρειες μέσα στο εξαιρετικό σύνολο που προσφέρει η ταινία αλλά εμφανείς σε αντιδιαστολή με τις δύο που προηγήθηκαν.

Ο Robert McCall του Denzel Washington είναι μια πολύ ιδιαίτερη δημιουργία για να την εκμεταλλευτούν οι παραγωγοί της τριλογίας με ανούσια και χαμηλών προθέσεων παράγωγα, όπως κινδυνεύει να γίνει με τον John Wick. Και το “Equalizer 3” είναι ένα σπουδαίο φινάλε για έναν χαρακτήρα που υποπτεύομαι ότι ακόμα δεν έχει εκτιμηθεί όσο του αξίζει, αλλά θεωρώ πως θα συμβεί έστω και ετεροχρονισμένα.

Βαθμολογία: