
Μπράβο, Αγόρι μου…
- That's My Boy
- 2012
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Κωμωδία, Μαύρη Κωμωδία
Ως έφηβος, έκανε παιδί με τη δασκάλα του. Πατέρας και γιος παίρνουν χωριστούς δρόμους, και έπειτα από πολλά χρόνια, ο γιος έρχεται αντιμέτωπος με μια αρνητική έκπληξη, καθώς ο πατέρας του κάνει την εμφάνιση του την παραμονή του γάμου του. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ο ανώριμος μεσήλικας party-animal πατέρας θέλει να φλερτάρει με τη νύφη του γιου του.
Σκηνοθεσία:
Sean Anders
Κύριοι Ρόλοι:
Adam Sandler … Donald ‘Donny’ Berger
Andy Samberg … Todd Peterson
Leighton Meester … Jamie Martin
Susan Sarandon … Mary Beth McGarricle
Ciara … Brie
Luenell … Champale
Vanilla Ice … Vanilla Ice
Milo Ventimiglia … Chad Martin
James Caan … πάτερ McNally
Will Forte … Phil
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David Caspe
Παραγωγή: Allen Covert, Jack Giarraputo, Heather Parry, Adam Sandler
Μουσική: Rupert Gregson-Williams
Φωτογραφία: Brandon Trost
Μοντάζ: Tom Costain
Σκηνικά: Aaron Osborne
Κοστούμια: Ellen Lutter
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Αρνητική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: That’s My Boy
- Ελληνικός Τίτλος: Μπράβο, Αγόρι μου…
Παραλειπόμενα
- Υπάρχουν κοινοί χαρακτήρες με το Συγκάτοικοι στην Τρέλα (2006), χωρίς να θεωρείται σίκουελ.
- Δεν του έφτανε που πολλοί κριτικοί το θεώρησαν ως μία από τις χειρότερες που γυρίστηκαν ποτέ, αλλά απέτυχε και στα ταμεία. Τα έσοδα των 57,7 εκατομμυρίων δολαρίων ήταν λίγα μπροστά σε ένα μπάτζετ των 70. Μέρος της οικονομικής ζημιάς χρεώνεται και στις εκτεταμένες καταγγελίες περί ομοφοβίας και μισογυνισμού επί του φιλμ, αλλά και η διαχείριση επί ευαίσθητων θεμάτων όπως η παιδική σεξουαλική κακοποίηση και ο βιασμός.
- Τον χαρακτήρα της Susan Sarandon σε νεαρή ηλικία τον ερμηνεύει η πραγματική της κόρη, η Eva Amurri Martino.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 12/4/2013
Είναι βέβαιο πως αν ο Άνταμ Σάντλερ δεν είχε σαρώσει στα Χρυσά Βατόμουρα του ’11 («Jack and Jill») και αν το ’12 δεν ήταν η χρονιά επιστέγασης του «θριάμβου» της σειράς «Twilight», θα είχαμε μια από τα ίδια για τον κατά τα άλλα συμπαθή κωμικό. Η αλήθεια είναι πως το «Boy» δεν έχει τα απόλυτα χάλια του «Jack», αλλά ο Σάντλερ κινείται σε παρόμοια μονοπάτια, παίζοντας και πάλι ανάμεσα στα όρια του αναίμακτου χαβαλέ και της απόλυτης σάχλας. Εντέλει, ο Άντι Σάμπεργκ είναι που κάνει μια κάποια διαφορά (λέμε για να λέμε τώρα…), μια κι ο Σάντλερ θέλει να είναι πιο εξωφρενικός από ό,τι θα αντέχονταν. Όλο και κάπου γελάς, έστω κι ενοχικά, και η ώρα περνάει. Έπειτα όμως το πετάς δίχως περιττή σκέψη εκεί που πρέπει, και βγάζεις τα σκουπίδια έξω… Αλήθεια, όμως, πώς είναι η όλη διαδικασία να γράφεις ένα τέτοιο σενάριο; Δεν φτάνεις σε σημείο να «χαστουκίσεις» τον εαυτό σου; Και καλά αυτό, μετά κάποιος το αγοράζει για να ποντάρει λεφτά πάνω του; Απλές, μικρές απορίες…
Βαθμολογία: