Μετά από μια τραγική αναταραχή που εκδηλώνεται κατά την Black Friday, ένας μυστηριώδης δολοφόνος που εμπνέεται από τη Μέρα των Ευχαριστιών τρομοκρατεί το Πλίμουθ στη Μασαχουσέτη, γενέτειρα της σχετικής γιορτής.
Σκηνοθεσία:
Eli Roth
Κύριοι Ρόλοι:
Patrick Dempsey … σερίφης Eric Newlon
Addison Rae … Gabby
Milo Manheim … Ryan
Jalen Thomas Brooks … Bobby
Nell Verlaque … Jessica
Rick Hoffman … Thomas Wright
Gina Gershon … Amanda Collins
Karen Cliche … Kathleen
Ty Olsson … Mitch Collins
Lynne Griffin … γιαγιά
Adam MacDonald … The Carver (φωνή)
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeff Rendell
Στόρι: Eli Roth, Jeff Rendell
Παραγωγή: Roger Birnbaum, Jeff Rendell, Eli Roth
Μουσική: Brandon Roberts
Φωτογραφία: Milan Chadima
Μοντάζ: Michel Aller, Michele Conroy
Σκηνικά: Peter Mihaichuk
Κοστούμια: Leslie Kavanagh
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Thanksgiving
- Ελληνικός Τίτλος: Thanksgiving
Παραλειπόμενα
- Η ταινία γεννήθηκε ως τίτλος μέσα από ένα από τα ψεύτικα trailer στο δίπτυχο Grindhouse (2007), το οποίο και είχε δημιουργήσει ο Eli Roth. Πρόκειται για το τρίτο που γίνεται και στην πραγματικότητα ταινία, μετά τα Machete (2010) και Hobo with a Shotgun (2011).
- Πρώτη ταινία μυθοπλασίας για τον Eli Roth μετά από 5 χρόνια.
- Ο Eli Roth είχε δηλώσει από το 2010 πως έγραφε το σενάριο, με τους Jon Watts και Christopher D. Ford να αναφέρονται ως συν-σεναριογράφοι το 2012. Το 2016, ο Roth είπε ότι το κείμενο χρειάζονταν ακόμα δουλειά. Τον Φεβρουάριο του 2016, δήλωσε πως ξεκινούσε γυρίσματα με παραγωγό τη Miramax. Εντέλει, μόλις τον Ιανουάριο του 2023 έγινε γνωστό πως η ταινία ανήκε στην Spyglass Media Group και πως ο Roth εγκατέλειψε το Borderlands (2024) ουσιαστικά στη μέση ώστε να αναλάβει αυτό.
- Ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη για τον Jalen Thomas Brooks, κι ενώ είχε ήδη εκκινήσει μια τηλεοπτική πορεία.
Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος
Έκδοση Κειμένου: 7/12/2023
Ανέκαθεν ήμουν της άποψης ότι ο Ιλάι Ροθ είναι ένας υποτιμημένος σκηνοθέτης στο πλαίσιο του είδους του σλάσερ-τρόμου, στο οποίο έχει δώσει τις πιο δυνατές στιγμές του. Από το “Καταφύγιο του Τρόμου” μέχρι το “Hostel: Η Αρχή της Παράνοιας” και τους “Κανίβαλους”, η ματιά του είναι εύκολα παρεξηγήσιμη καθώς αρνείται να πάρει τον εαυτό του στα σοβαρά. Εκεί όμως εναποτίθεται το στοιχείο που τον διαχωρίζει, καθώς μέσα από προσεκτικά σκηνοθετημένες σκηνές, η αποτελεσματικότητα του σοκ εντείνεται από το μαύρο και ειρωνικό χιούμορ, έναντι της συνήθης σαχλής κωμωδίας. Όλα αυτά ισχύουν και για το “Thanksgiving”, με τη διαφορά ότι εδώ παραδίδει με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση μια έξυπνη προσωπική εκδοχή του teenage-horror.
Ο Ροθ μάς καθιστά ευθύς εξαρχής ότι η πρωτοτυπία δεν αποτελεί κομμάτι της ταινίας και η αφήγηση κινείται με έναν απροκάλυπτο βαθμό προβλεψιμότητας. Ακόμα και η ταυτότητα του δολοφόνου είναι εύκολα σαφής για τον θεατή, σε βαθμό που ο Ροθ δεν αναλώνεται στο να παίξει με τη φανέρωση στοιχείων. Το ζήτημα εδώ δεν είναι το ποιος ούτε το γιατί, αλλά το πώς. Ο Ροθ παίρνει ένα ακραία ταλαιπωρημένο είδος και του δίνει μια υπέροχα διασκεδαστική πνοή ζωής, χρησιμοποιώντας κάθε κλισέ του είδους ώστε να τα παρουσιάσει, αν όχι με ανατρεπτική διάθεση, σίγουρα αφουγκράζοντας τη διαδικασία λογικής του θεατή, εμπλέκοντάς τον στο παιχνίδι.
Το highlight της ταινίας είναι κυρίως οι σκηνές θανάτου. Είτε πρόκειται για έναν τεμαχισμό μηρού, για μια γυναίκα που χτυπάει σε ένα μαχαίρι ενώ γδύνεται σε ένα τραμπολίνο, είτε για ένα ακέφαλο σώμα που ψεκάζει αίμα σε μια παρέλαση, ο Ροθ ξέρει με χειρουργική ακρίβεια πού να κόψει στο μοντάζ ώστε η γραφικότητα των πλάνων να μη γίνει κακόγουστη ή σαχλή. Σε συνδυασμό με την τραχιά φωτογραφία του Μίλαν Τσιαντίμα (“Hostel: Η Αρχή της Παράνοιας”), ο Ροθ παρουσιάζει μια προσομοίωση ρεαλισμού μέσα στο γεμάτο χιούμορ, ένταση αλλά και γκρίνια παραμύθι του, μια απροκάλυπτα επιθετική και προκλητική σάτιρα για την καταναλωτική κουλτούρα της αμερικανικής κοινωνίας και την παρακμή της εποχής μας, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της προσέγγισης από ηθική σκοπιά. Οι χαρακτήρες που υποτίθεται ότι υποστηρίζει ο θεατής είναι ξεδιάντροπα αντιπαθείς, ενώ ο κατάμαυρος κυνισμός του Ροθ ξεδιπλώνεται με τόση τρέλα που δεν θα ήταν διόλου απρόσμενο αν η ταινία τελείωνε απλώς με τον δολοφόνο να έχει σφάξει όλα του τα θύματα. Ταυτόχρονα, δεν έχει την πρόθεση να απωλέσει το κίνητρο της ψυχαγωγίας, ασκώντας με σοβαρότητα μια ευθεία κριτική. Προσφέρει άρτο και θεάματα δείχνοντας πώς οι άνθρωποι γίνονται αρπακτικά και θηράματα αναζητώντας… άρτο και θεάματα. Και το κάνει καλά.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
