
Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο
- Terminator: Dark Fate
- 2019
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Δράσης, Επιστημονικής Φαντασίας, Έπος, Περιπέτεια
- 31 Οκτωβρίου 2019
Έχουν περάσει περισσότερο από δύο δεκαετίες από τότε που η Σάρα Κόνορ εμπόδισε την Ημέρα της Κρίσης, άλλαξε το μέλλον και ξαναέγραψε τη μοίρα της ανθρωπότητας. Η Ντάνι Ράμος ζει μια απλή ζωή στην Πόλη του Μεξικού με τον αδερφό της και τον πατέρα της, όταν ένας υψηλά προηγμένος και θανάσιμος Εξολοθρευτής, ο Rev-9, ταξιδεύει πίσω στοn χρόνο για να την κυνηγήσει και να τη σκοτώσει. Η επιβίωση της Ντάνι εξαρτάται από τη συνεργασία της με δύο πολεμιστές: την Γκρέις, μια παντοδύναμη πολεμίστρια από το μέλλον, και μια σκληραγωγημένη Σάρα Κόνορ. Καθώς ο Rev-9 καταστρέφει τα πάντα στο πέρασμά του χωρίς οίκτο κυνηγώντας την Ντάνι, οι τρεις τους στρέφονται σε ένα T-800 από τον καιρό της Σάρα, που μπορεί να είναι η τελευταία τους ελπίδα.
Σκηνοθεσία:
Tim Miller
Κύριοι Ρόλοι:
Arnold Schwarzenegger … T-800 ‘Model 101’/Carl
Linda Hamilton … Sarah Connor
Mackenzie Davis … Grace
Natalia Reyes … Daniella ‘Dani’ Ramos
Gabriel Luna … Gabriel/Rev-9
Diego Boneta … Diego Ramos
Edward Furlong … John Connor
Steven Cree … Rigby
Tom Hopper … William Hardell
Tristan Ulloa … Felipe Gandal
Alicia Borrachero … Alicia
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: David S. Goyer, Justin Rhodes, Billy Ray
Στόρι: James Cameron, Charles H. Eglee, Josh Friedman, David S. Goyer, Justin Rhodes
Παραγωγή: James Cameron, David Ellison
Μουσική: Junkie XL
Φωτογραφία: Ken Seng
Μοντάζ: Julian Clarke
Σκηνικά: Sonja Klaus
Κοστούμια: Ngila Dickson
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Terminator: Dark Fate
- Ελληνικός Τίτλος: Εξολοθρευτής: Σκοτεινό Πεπρωμένο
- Εναλλακτικός Τίτλος: Terminator 6 [ανεπίσημος]
Άμεσοι Σύνδεσμοι
Σεναριακή Πηγή
- Χαρακτήρες franchise: Terminator των James Cameron, Gale Anne Hurd.
Παραλειπόμενα
- Έκτο μέρος της σειράς, αλλά άμεσα σίκουελ μόνο του Ο Εξολοθρευτής και του Εξολοθρευτής 2: Μέρα Κρίσης, παραβλέποντας ουσιαστικά τα άλλα μέρη. Είναι την ίδια ώρα και reboot.
- Ενώ το αρχικό σχέδιο μιλούσε για συνέχεια του Γένεsys, η μέτρια αποδοχή του ανέβαλε το σχέδιο. Τότε επανήλθε στο προσκήνιο ο James Cameron και ανέκτησε τα δικαιώματα του franchise.
- Πριν ξεκινήσει να γράφεται το σενάριο, ο Tim Miller ζήτησε από μια ομάδα γνωστών συγγραφέων να προτείνουν ιδέες (όπως τον Warren Ellis). Ανάμεσα σε αυτούς, ο Joe Abercrombie είχε προτείνει έναν θηλυκό χαρακτήρα μισό άνθρωπο και μισό μηχανή. Αυτό εξελίχθηκε στην Γκρέις.
- Ο David Goyer έγραψε το κεντρικό στόρι έχοντας κατά νου μια νέα τριλογία.
- Για τον ρόλο του κακού εξολοθρευτή, υποψήφιοι ήταν οι: Stephen Lang, Ron Perlman, Liam Neeson, Jean Claude Van Damme, Dolph Lundgren, Mickey Rourke, Sylvester Stallone, Dave Bautista, Dwayne Johnson, Vin Diesel, Mel Gibson, Harrison Ford, Richard Gere και Bruce Willis.
- Οι φήμες ήθελαν τον Michael Biehn να παίζει ξανά τον Κάιλ Ρις, μέχρι που τις διέψευσε ο ίδιος.
- Ο Edward Furlong δήλωσε δισαρεστημένος για την τόσο μικρή συμμετοχή του, που απαιτούσε μόνο μία ημέρα γυρισμάτων.
- Κατά τα γυρίσματα, ο σκηνοθέτης αναγκάστηκε να υποδείξει στη Linda Hamilton ότι δεν έπρεπε να χαμογελάει καθώς πυροβολούσε…
- Ο Schwarzenegger πρόσθεσε ή άλλαξε ατάκες μόνος του επί των γυρισμάτων.
- Η ταινία γυρίστηκε στις ΗΠΑ, την Ισπανία και την Ουγγαρία.
- Industrial Light & Magic (ILM) και Scanline VFX παρείχαν τα 2.600 πλάνα ειδικών εφέ.
- Αντίθετα με τις δύο προηγούμενες ταινίες που ήταν PG-13, αυτή πήρε τον χαρακτηρισμό του R. Ο Miller είπε για αυτό ότι ήταν απαίτηση των φαν, και ότι ήταν στο DNA του Εξολοθρευτή.
- Ο Cameron δεν κατάφερε να επισκεφτεί καθόλου τους χώρους γυρισμάτων, μια και ήταν απασχολημένος με τα σίκουελ του Avatar. Όπως όμως επίσης δήλωσε, δεν ήθελε να επέμβει καθόλου στη δουλειά του Miller.
- Τα ταμεία επέφεραν 261,1 εκατομμύρια δολάρια, έναντι ενός μπάτζετ των 196 (μοιρασμένο στα τρία στις Skydance, Paramount Pictures και 20th Century Fox). Προσθέτοντας όμως και τα έξοδα προώθησης, η ταινία μπήκε μέσα κατά 122,6 εκατομμύρια δολάρια, και ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη εμπορική αποτυχία της χρονιάς. Πηγές της Skydance μιλούσαν μετά από αυτό για μηδενική πρόθεση της εταιρίας να συνεχίσει περαιτέρω το franchise, ακόμα κι αν σχεδιάστηκε ως πρώτο τριλογίας.
Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης
Έκδοση Κειμένου: 26/10/2019
Μετά τη «Νύχτα με τις Μάσκες», ακόμη ένα franchise επιχειρεί να ξαναγράψει την ιστορία του σβήνοντας «ανεπιθύμητα» προηγούμενα κεφάλαια, ξανά με αμφίβολης ποιότητας αποτελέσματα. Πέραν της καλοδεχούμενης επιστροφής της Linda Hamilton, δεν υπάρχει κάτι το τόσο ξεχωριστό στην υπόλοιπη κατασκευή, ειδικά σε σεναριακό επίπεδο, που να δικαιολογεί το ότι το συγκεκριμένο φιλμ επιλέχθηκε να είναι άμεση συνέχεια του «Εξολοθρευτής 2: Μέρα Κρίσης».
Η ιστορία είναι ένα μείγμα στοιχείων σχεδόν όλων των ταινιών της σειράς που έχουν προηγηθεί (ακόμη και των «απορριπτέων» σίκουελ που ακολούθησαν μετά το 1991), συγκολλημένων άτσαλα σε ένα σύνολο «κουρελού». Το εύρημα μιας γυναικοκεντρικής στροφής της μυθολογίας που ακολουθείται εδώ θα μπορούσε να λειτουργήσει, αν ήταν στην υπηρεσία μιας πλοκής που να προσέθετε κάτι ουσιαστικό στον κύκλο ταινιών στον οποίο ανήκει αυτή η συνέχεια. Δεν αποκλείεται κι ένα μέρος της βάσης των φαν της συγκεκριμένης σειράς, που είναι ως επί το πλείστον ανδρικό, να κατηγορήσει με επιπολαιότητα το φιλμ ακόμη κι ως «μισανδρικό» στα πλαίσια του αντιφεμινιστικού αναθεωρητισμού που εδώ και χρόνια έχει αρχίσει να αναπτύσσεται σε μερίδα του κοινού που καταναλώνει προϊόντα ποπ κουλτούρας. Τα προβλήματα στην πραγματικότητα που υπάρχουν εδώ είναι άλλα και πολύ πιο πεζά. Εν ολίγοις, πρόκειται για ένα μπλοκμπάστερ άκρως διεκπεραιωτικό σε νοοτροπία, έστω κι αν είναι στημένο με μια στοιχειώδη για τον προϋπολογισμό του αρτιότητα.
Η όλη έλλειψη έμπνευσης αποτυπώνεται και στους πρωτοεμφανιζόμενους χαρακτήρες, εκ των οποίων κανένας δεν είναι αξιομνημόνευτος. Ακόμη κι αν η Mackenzie Davis έχει το παρουσιαστικό και τον δυναμισμό για να πείσει ως ηρωίδα δράσης, το σεναριακό υλικό που της δίνεται για να αναπτύξει τον ρόλο της είναι πενιχρό, με αποτέλεσμα να μην υπάρχει για αυτόν ένα επαρκές δραματουργικό υπόβαθρο. Περισσότερο αδύναμη η Natalia Reyes, δυστυχώς δεν έχει από κάπου να πιαστεί μιας και της ανατίθεται ένας αρκετά άχαρος χαρακτήρας, ενώ δεν μπορεί να κρύψει και τη σχετική ερμηνευτική απειρία της. Αλλά και ο «κακός» του Gabriel Luna είναι εντελώς άχαρος και άνευρος, όπως κι ελάχιστα απειλητικός. Μια σύγκριση με Arnold Schwarzenegger και Robert Patrick (ακόμη και η Kristanna Loken διαθέτει σχετικά μια ψυχρή χαρισματικότητα παρά τη γενική αποτυχία του φιλμ στο οποίο συμμετείχε) αποβαίνει καθοριστική για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Κάπως έτσι, το ενδιαφέρον αναγκαστικά επικεντρώνεται στους παλαίμαχους της σειράς. Ο μεν Schwarzenegger παρελαύνει μάλλον ρουτινιάρικα, με κάποιες διάσπαρτες «πιασάρικες» ατάκες (και με το κείμενο να του επιφυλάσσει μια άγαρμπη ιδέα ως κεντρικό σημείο της ανάπτυξης του ήρωά του), η δε Hamilton προσδίδει με δεξιοτεχνία ένα υπολογίσιμο βάθος στη Sarah Connor που την καθιστά MVP του καστ.
Όσον αφορά τη συνεισφορά του Tim Miller σκηνοθετικά, εδώ γίνεται πιο φανερό αυτό που για κάποιους είχε μείνει κρυφό στο «Deadpool» λόγω ιδιοσυγκρασίας του σεναρίου, ότι πρόκειται δηλαδή για κινηματογραφιστή δίχως προσωπική υπογραφή. Είναι ένα προϊόν κινηματογραφημένο με τον πλέον ουδέτερο τρόπο. Πέραν της όντως καλοστημένης σκηνής στο αεροπλάνο, οι σεκάνς δράσης είναι ανέμπνευστες, έχοντας ως μπούσουλα και πάλι παλιότερες δόξες του franchise σε αυτό τον τομέα. Αν και το επίπεδο μονάχα στιγμιαία πέφτει σε ποιότητα Χρυσού Βατόμουρου (κάποια εφέ είναι απαράδεκτα κακοφτιαγμένα για παραγωγή τέτοιου βεληνεκούς), το στοίχημα για μια αναγέννηση του σύμπαντος του «Εξολοθρευτή» χάνεται.
Το καλό που προκύπτει από αυτή την προσθήκη στον κόσμο που έπλασε πρωτίστως ο James Cameron είναι ότι πλέον γίνεται ξεκάθαρο πως η συνέχιση της σειράς αυτής έχει φτάσει σε αδιέξοδο, επομένως καθίσταται μη βιώσιμη και ανορθολογική επιλογή η παραγωγή περαιτέρω σίκουελ. Πράγματι, σε αυτό το σημείο είναι σαφές πως το καλύτερο δυνατό σενάριο για τη συγκεκριμένη saga θα ήταν να έκλεινε ο κύκλος, και να υπήρχε η γλυκιά ανάμνηση δυο πραγματικά δυνατών περιπετειών επιστημονικής φαντασίας και μερικών αρκετά λιγότερο πετυχημένων συνεχειών. Δεν υπάρχει καμία ντροπή στην παραδοχή πως κάποτε κάποιες κινηματογραφικές εποποιίες είπαν ό,τι είχαν να πουν…
Βαθμολογία: