Τρεις κακοποιοί με υπερφυσικές δυνάμεις έχουν αποδράσει κατά λάθος από τη Σκοτεινή Ζώνη της φυλακής του πλανήτη Κρύπτον. Τώρα το σχέδιο τους είναι να κατακτήσουν τη Γη, τη στιγμή που ο Σούπερμαν αποφασίζει να δείξει τη ρομαντική του πλευρά στη Λόις Λέιν.

Σκηνοθεσία:

Richard Lester

Richard Donner

Κύριοι Ρόλοι:

Christopher Reeve … Clark Kent/Superman

Gene Hackman … Lex Luthor

Margot Kidder … Lois Lane

Terence Stamp … στρατηγός Zod

Sarah Douglas … Ursa

Jack O’Halloran … Non

Ned Beatty … Otis

Jackie Cooper … Perry White

Valerie Perrine … Eve Teschmacher

Susannah York … Lara

Clifton James … ο σερίφης

E.G. Marshall … ο πρόεδρος

Marc McClure … Jimmy Olsen

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Mario Puzo, David Newman, Leslie Newman

Στόρι: Mario Puzo

Παραγωγή: Pierre Spengler

Μουσική: Ken Thorne

Φωτογραφία: Robert Paynter, Geoffrey Unsworth

Μοντάζ: John Victor Smith

Σκηνικά: John Barry, Peter Murton

Κοστούμια: Yvonne Blake, Sue Yelland

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Πολύ θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Superman II
  • Ελληνικός Τίτλος: Σούπερμαν Νο 2
  • Εναλλακτικός Τίτλος: Superman 2

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Σεναριακή Πηγή

  • Σειρά κόμικς (χαρακτήρες): Superman των Jerry Siegel, Joe Shuster.

Παραλειπόμενα

  • Παρότι είχε αποφασιστεί το γύρισμα του σίκουελ ταυτόχρονα με αυτό του πρώτου μέρους, το 1978 υπήρξαν εντάσεις ανάμεσα στους παραγωγούς και τον Richard Donner, και η νέα απόφαση ήθελε την παύση των γυρισμάτων αυτού, και το τελείωμα του πρώτου μέρους. Παρόλα αυτά, το 75% είχε ήδη γυριστεί από το δεύτερο. Μετά την πετυχημένη έξοδο του πρώτου στις αίθουσες, οι εντάσεις οδήγησαν σε απόλυση του Donner, ενώ ακολούθησαν παραιτήσεις από το συνεργείο. Ο νέος σκηνοθέτης, ο Richard Lester, γύρισε εκ νέου το μεγαλύτερο από το ήδη έτοιμο φιλμ, ενώ άλλαξε και το φινάλε. Το 2006, ο Donner έβγαλε το Superman II: The Richard Donner Cut για το Home Cinema, με νέο μοντέρ τον Michael Thau. Αυτή η εκδοχή διαρκεί 116 λεπτά, και σε αυτήν εμφανίζεται ο Marlon Brando.
  • Ο πρώτος σκηνοθέτης που προσεγγίσθηκε μετά την απόλυση του αρχικού, ήταν ο Guy Hamilton.
  • Ο διευθυντής των σκηνικών John Barry αντικαταστάθηκε λόγω ενός τραγικού γεγονός, αφού στα γυρίσματα του δεύτερου Πόλεμου των Άστρων κατέρρευσε και ξεψύχησε λόγω χρόνιας ασθένειας.
  • Ο Christopher Reeve δεν ήταν διαθέσιμος όταν ανακοινώθηκε η νέα έναρξη γυρισμάτων, με τους παραγωγούς να τον μηνύουν για αθέτηση συμβολαίου. Παρόλα αυτά, ο Reeve επέστρεψε, απαιτώντας όμως περισσότερο καλλιτεχνικό έλεγχο.
  • Ο Brando δεν υπάρχει εδώ, μια και μήνυσε τους παραγωγούς επειδή δεν του είχαν αποδώσει τα συμφωνημένα ποσοστά του από τα κέρδη της πρώτης ταινίας. Έτσι, παρότι του δόθηκε ένα μέρος από αυτά, αποφασίστηκε να κοπεί η παρουσία του από το σίκουελ.
  • Η Warner Bros. προσέγγισε την ένωση σκηνοθετών για να τους καταθέσει τα δύο ονόματα για τη σκηνοθεσία, με τη διαφωνία να έγκειται στο αν ο Lester είχε δουλέψει για παραπάνω από το απαιτούμενο 40% του φιλμ. Παρότι πίστευε ότι το όνομα του δεν θα μπει εντέλει στους τίτλους, ο Lester απευθύνθηκε στον Donner και τον ρώτησε αν επιθυμούσε εκείνος να μπει στους τίτλους, ακούγοντας ως απάντηση ότι “δεν μοιράζομαι κρέντιτ”.
  • Η ταινία έκανε πρεμιέρα τον Δεκέμβριο του 1980 στην Αυστραλία, αλλά στον υπόλοιπο κόσμο άργησε λίγους μήνες. Αυτό οφείλονταν στα προβλήματα προβολής λόγω ενός νέου εξελιγμένου συστήματος ήχου, του Megasound.
  • Όχι τόσο κερδοφόρο όσο το πρώτο, αλλά και πάλι είχε υψηλά έσοδα (και κριτικές). Αυτά έφτασαν στα 190,4 εκατομμύρια δολάρια, κι ενώ το κόστος ήταν στα 54.

Μουσικά Παραλειπόμενα

  • Ο John Williams αποχώρησε επειδή, όπως δήλωσε ο ίδιος, δεν μπορούσε να συνεργαστεί καθόλου με τον Lester. Παρόλα αυτά, ο νέος συνθέτης έκανε εκτενή διασκευή των θεμάτων του από το ορίτζιναλ μέρος.

Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur

Έκδοση Κειμένου: 10/6/2013

Η διαδικασία παραγωγής της συνέχειας του κλασικού πρώτου «Superman» ήταν ιδιαιτέρως επεισοδιακή, με τις διαφωνίες του Richard Donner με τους παραγωγούς να οδηγούν στην αντικατάστασή του από τον Richard Lester (σκηνοθέτη των «Three Musketeers»), αλλά και στην αποχώρηση του Gene Hackman, την διακοπή των γυρισμάτων που ήδη πραγματοποιούσε ο Donner και την τρίχρονη καθυστέρηση της συνέχισής τους.

Έχοντας κατορθώσει εντέλει να μην δείχνει εμφανώς στιγματισμένο από τις δυσκολίες της παραγωγής του, το «Superman 2» στέκεται αξιοπρεπώς ως ένα (σχεδόν) ισάξιο του πρώτου φιλμ σίκουελ. Ο Christopher Reeve εξακολουθεί να φαντάζει ιδανικός για τον ρόλο του Σούπερμαν, συμβάλλοντας καθοριστικά στο ευχάριστα ανάλαφρο ρομαντικό ύφος που συχνά υιοθετείται από την ταινία. Ο Gene Hackman διατηρεί τον ξεκάθαρα χιουμοριστικό ρόλο του, καθώς όμως συμμετέχει μόνο σε σκηνές που σκηνοθέτησε ο Donner (αρνήθηκε να συμμετάσχει μετά την απόλυσή του), ο κινηματογραφικός του χρόνος είναι περιορισμένος. Παρόλα αυτά, κάθε φορά που εμφανίζεται είναι, πραγματικά, ολοένα και πιο απολαυστικός. Σε γενικές γραμμές, ο δεύτερος «Superman» κινείται στο ίδιο ύφος της ταινίας του 1978, με τις τοποθεσίες των γυρισμάτων του να είναι εντυπωσιακές και το χιούμορ, ιδίως σχετικά με το love-story του, πολύ διασκεδαστικό.

Η κυριότερη διαφωνία του Donner με τους παραγωγούς βρισκόταν στην επιθυμία των τελευταίων να προσδώσουν στην ταινία μια έκδηλη camp αίσθηση –δηλαδή χιούμορ μέσω καταστάσεων που δεν παίρνουν τον εαυτό τους καθόλου σοβαρά, σε σημείο να αγγίζουν τη σκόπιμη γελοιότητα. Η ηθελημένη camp διάθεση όμως είναι ευπρόσδεκτη και διασκεδαστική μέχρι να περάσει τα όρια που μπορεί να γίνει αποδεκτή σε μια σουπερηρωική περιπέτεια. Δυστυχώς λοιπόν, συχνά καθιστά το έργο σαφώς πιο γελοίο απ` όσο θα ήθελε να μοιάζει και οι διόλου διακριτικές διαφημίσεις τσιγάρων και αναψυκτικών δεν μπορούν παρά να συμβάλλουν σε αυτό. Ταυτόχρονα, το camp «αλληλοσυμπληρώνεται» και με μια έκδηλη αφέλεια, αρκετά μεγαλύτερη από αυτή του original, η οποία μάλιστα ανοίγει περισσότερα κενά από εκείνα του πρώτου φιλμ που το σενάριο προσπαθεί να καλύψει. Ο βασικός λόγος όμως που η ταινία είναι υποδεέστερη από εκείνο, είναι πως της λείπει η ιδανική ισορροπία περιπέτειας και κωμωδίας που διακρινόταν στο πρώτο «Superman»…

Βαθμολογία:


Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 15/6/2015

Αφιερώνοντας μεγάλο μέρος της πρώτης ταινίας στην καταγωγή του Σούπερμαν και τα χρόνια πριν φορέσει τη στολή, ο Ρίτσαρντ Ντόνερ, αφού έδωσε το καλύτερο μέχρι σήμερα origin σε ταινία με σούπερ ήρωα, γύριζε παράλληλα το δεύτερο μέρος, θέλοντας να δώσει περισσότερο βάρος στην περιπέτεια και στην αναζήτηση της θέσης του ήρωα στον κόσμο μας. Η σύγκρουση όμως με τους παραγωγούς, οι οποίοι ήθελαν μια περισσότερο campy διάθεση, τον βρίσκει ηττημένο και απολυμένο, έχοντας ολοκληρώσει μάλιστα το 75% του δεύτερου φιλμ. Κάπου εκεί έρχεται ο Ρίτσαρντ Λέστερ να ολοκληρώσει το φιλμ, κάνοντας τα χατίρια των παραγωγών, και το αποτέλεσμα είναι αυτό που όλοι γνωρίζουμε μέχρι σήμερα ως Superman II.

Μια σύγχυση νιώθω πλέον, για τον δεύτερο Σούπερμαν. Παραμένει διασκεδαστικός αλλά μπορείς να διακρίνεις (όχι εύκολα, είναι η αλήθεια κι αυτό είναι μεγάλο κατόρθωμα των μοντέρ) μια μικρή απώλεια συνοχής και διαφορετικής οπτικής της ιστορίας, προφανώς λόγω της διαφορετικής άποψης των δύο σκηνοθετών. Πολλά πράγματα αναφέρονται και μετά ξεχνιούνται ενώ αρκετά δεν εξηγούνται ποτέ. Χαρακτηριστικά αναφέρω τη σκηνή που ο Κλαρκ επιστρέφει στο Οχυρό ανακτώντας τις δυνάμεις του από ένα πράσινο κρύσταλλο, που ποτέ δεν καταλαβαίνουμε πως λειτουργεί ενώ επίσης υπάρχει η απλούστευση του τελευταίου φιλιού του Κλαρκ στη Λόις, το οποίο επιδρά μαγικά επάνω της, κάνοντας να ξεχάσει τη διπλή ταυτότητα του Κλαρκ. Αυτά και αρκετά άλλα (οι δυνάμεις τηλεκίνησης των κακών, η κραυγή: “Πατέρα!” του Κλαρκ όταν επιστρέφει στο Οχυρό, το περίφημο S που βγάζει από το σήμα του ο Σούπερμαν και τυλίγει τον Νον κλπ) διορθώνονται στην εκδοχή του Ρίτσαρντ Ντόνερ, που είδε το φως 26 χρόνια μετά, η οποία όμως, όπως είχα γράψει πριν λίγο καιρό, δεν μπορεί να παρακολουθηθεί σαν μια κινηματογραφική ταινία αλλά σαν δείγμα του πως θα ήταν ο δεύτερος Σούπερμαν αν ο Ντόνερ δεν είχε απολυθεί.

Ωστόσο, εδώ έχουμε την εκδοχή του Λέστερ (ή πιο σωστά τις δύο εκδοχές μαζί) οπότε σε αυτή θα παραμείνουμε. Τα θετικά της εκδοχής αυτής δεν είναι λίγα, απλώς επισκιάζονται από τη διάθεση του Λέστερ για περισσότερο χιούμορ. Η κορυφαία σκηνή του φιλμ με τη μάχη των τριών υπεράνθρωπων κακών με το Σούπερμαν στη Μητρόπολη, παραμένει μέχρι σήμερα κλασική. Υπάρχουν όμως οι σκηνές σλάπστικ κωμωδίας, πινελιές του Λέστερ, που, στο συγκεκριμένο σημείο, προσωπικά με εκνευρίζουν παρότι δεν μπορούν να καταστρέψουν τα όσα συμβαίνουν στην κεντρική σκηνή. Αν πραγματικά υπάρχει κάτι που με εκνευρίζει, τόσο στο Superman II όσο και στο Superman III, είναι η τάση του Λέστερ για κωμωδία. Σαφώς χρειάζεται ανάλαφρες σκηνές ένα φιλμ τέτοιας θεματικής (μιλάμε για το 1980, μην το ξεχνάτε) όμως ο Λέστερ επιθυμεί να διακωμωδήσει τα πάντα κάτι που συνέβη στο τρίτο μέρος, στο οποίο δε μοιράστηκε τη σκηνοθετική καρέκλα με τον Ντόνερ.

Απ’ την άλλη έχουμε την χημεία Κίντερ-Ριβ να σώζει κάπως την κατάσταση στην όχι ιδιαίτερα προσεγμένη σεναριακά απεικόνιση του έρωτα της Λόις με τον Σούπερμαν-Κλαρκ και να λειτουργεί θετικά ακόμα και και στις χιουμοριστικές σκηνές. Η Κίντερ είναι μια αρκετά γήινη Λόις αλλά ενώ θεωρητικά είναι μια έξυπνη γυναίκα [η Λόις], το σενάριο δεν την βοηθά στο να παρουσιαστεί σαν τέτοια, κάτι που διορθώνεται με μικρές κινήσεις στην εκδοχή του Ντόνερ.

Ο Κρίστοφερ Ριβ ήταν, είναι και θα είναι η απόλυτη ενσάρκωση του Σούπερμαν και του αντιήρωα, Κεντ. Ο καμπούρης, ατζαμής, συνεσταλμένος Κλαρκ Κεντ, δεν βγάζει απλώς το γυαλί του για να μεταμορφωθεί αλλά αλλάζει όλη τη στάση του σώματός του, τέχνασμα για το οποίο πρέπει να δοθούν συγχαρητήρια σε όποιον το σκέφτηκε αλλά και στον Ριβ για τον τρόπο που το εκτέλεσε. Το μοναδικό πράγμα που γίνεται καλύτερο στην πορεία των ταινιών του Σούπερμαν, είναι η ερμηνεία του Κρίστοφερ Ριβ. Χωρίς υπερβολή, παρά τα ξεπερασμένα πια εφέ της εποχής, ακόμα και σήμερα, ο Ριβ σε κάνει να πιστέψεις ότι μπορεί να πετάξει.

Στο αντίπαλο στρατόπεδο έχουμε τον πολύ καλό Τζην Χάκμαν αλλά την παράσταση κλέβει ο Ζοντ και η παρέα του. Μπορεί ο Ζοντ του Τέρενς Σταμπ να μειονεκτεί σωματικά μπροστά στον Σούπερμαν του Ριβ, όμως η ερμηνεία του εξαλείφει τη διαφορά, ενώ η ατάκα “Γονάτισε μπροστά στο Ζοντ”, παραμένει μέχρι σήμερα αγαπημένη για τους απανταχού geeks.

Αυτό που λείπει από το συγκεκριμένο φιλμ, είναι η αίσθηση του επικού που υπήρχε στην πρώτη ταινία. Λείπει η σοβαρότερη ενασχόληση με τον ψυχισμό του ήρωα, πράγμα που απαιτείται από την εξέλιξη της ιστορίας. Απουσιάζει επίσης κάθε διάθεση των σεναριογράφων να εξηγήσουν ορισμένα πράγματα ενώ οι απαντήσεις που δίνονται αλλού, είναι πρόχειρες. Αυτό που δεν λείπει, είναι το χιούμορ, το οποίο υπάρχει σε υπερβολικές δόσεις όπως ανέφερα και πιο πάνω. Είμαι σίγουρος ότι οι φανατικοί φίλοι του ήρωα θα ήθελαν να φωνάξουν με μια φωνή στον Ρίτσαρντ Λέστερ : “Kneel before Donner!”

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

40 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *