Κρυμμένα Μυστικά

Κριτικός: Ορέστης Μαλτέζος

Έκδοση Κειμένου: 20/5/2024

Η άνοια είναι μια ασθένεια που εμφανίζεται στο σινεμά κυρίως σε σοβαρά δράματα οσκαρικών προδιαγραφών, εντούτοις τα τελευταία χρόνια έχει κάνει την εμφάνισή της και στις ταινίες είδους. Μέσα σε ελάχιστο χρονικό διάστημα από το αξιοπρεπές “Knox Goes Away” του Michael Keaton, εμφανίζεται η ταινία του Adam Cooper με παρόμοιες φιλοδοξίες αλλά μεγαλύτερη αδυναμία στην υλοποίησή τους. Και επειδή εδώ έχουμε να κάνουμε με ταινίες είδους, η άνοια εργαλειοποιείται ως ένα τέχνασμα για να ορίσει τη συνθήκη στην οποία κινείται η ιστορία ή για να δικαιολογήσει σε ένα βαθμό τις ανατροπές που θα έρθουν. Μπορεί η εναρκτήρια σεκάνς να θυμίζει όχι και τόσο αόριστα το “Memento”, επειδή όμως η άνοια και η αμνησία δεν είναι το ίδιο, δεν μπορεί να οδηγήσει σε κάποιου είδους αναλογία.

Τα “Κρυμμένα Μυστικά” αναμειγνύουν το αστυνομικό θρίλερ με μια βαριά εσάνς whodunnit όπου ο ένας κλισέ χαρακτήρας διαδέχεται τον άλλον, επιτελώντας μια διαδικαστική παρουσίαση κινήτρων και ευκαιριών για τη διάπραξη του εγκλήματος. Και το πρόβλημα της ταινίας ξεκινά με το σενάριο που χρησιμοποιεί μια πληθώρα αφηγηματικών στοιχείων εν είδει αντιπερισπασμών, όπως ο αναξιόπιστος αφηγητής σε διπλό ταμπλό αφού από τη μία έχουμε τον αστυνομικό με το Αλτσχάιμερ και από την άλλη τα απομνημονεύματα ενός νεκρού υπόπτου.

Πέρα από την ανομοιογένεια του ύφους που μοιραία προκύπτει, το νήμα μπλέκεται σε βαθμό που γίνεται σαφές πως οι χαρακτήρες, συμπεριλαμβανομένου και του πρωταγωνιστή, δεν είναι τίποτα περισσότερο από απλές φιγούρες που οι σεναριογράφοι κινούν όπως θέλουν, με το προβλέψιμο φινάλε να μην πρόκειται ούτε κατά διάνοια για την καινοτόμα ιδέα που η ταινία υποστηρίζει ότι διαθέτει. Είναι ίσως στα υπέρ της τελικά που διατηρεί ακατάπαυστα έναν σοβαρό τόνο χωρίς ίχνος χιούμορ, αφού η εξισορρόπηση αυτού του έξτρα στοιχείου θα ήταν μεγάλος άθλος για τον Cooper με βάση τις απαιτήσεις που ήδη αδυνατεί να φέρει εις πέρας, με το θέαμα να αποκτά σταδιακά όλο και περισσότερο τη γοητεία μιας τηλεοπτικής ταινίας του ‘90.

Η ταινία διαθέτει αρκετά ενδιαφέροντα ονόματα στο καστ με επικεφαλή τον Russell Crowe που καταφέρνει να μην παίζει μια τετριμμένη εκδοχή του παλαιότερου εαυτού του, έχει προσαρμοστεί σε ρόλους που ταιριάζουν με το παρουσιαστικό και την τρέχουσα σωματική του διάπλαση, και αν το σενάριο διαθέτει ένα υποτυπώδες ενδιαφέρον (βλέπε επίσης “Έκρηξη Θυμού”) κατορθώνει να είναι απολαυστικός. Στα διακριτικά υπέρ συνυπολογίζονται οι παρουσίες του Tommy Flanagan και της Karen Gillan παρότι οι επί της οθόνης μεταμορφώσεις των χαρακτήρων τους φαντάζουν αυθαίρετες, ενώ στα κατά η εκτός τόπου ερμηνεία του Marton Csokas που μάλλον έχει ξεχάσει πώς να μην υποδύεται αποκλειστικά κακούς, και ο Harry Greenwood που αναλαμβάνει χρέη πρωταγωνιστή για μισή ώρα σερί προτού το σενάριο τον ρίξει στη λήθη.

Το γενικό επιστέγασμα είναι πως η ταινία δεν είναι ιδιαίτερα καθαρή ούτε από άποψη σκηνοθεσίας ούτε σχεδιασμού ενώ τα αφηγηματικά πλαίσια υποτίθεται ότι χωρίζονται χρονικά αλλά οι πανομοιότυπες οπτικές προσεγγίσεις όπου κυριαρχούν οι μπλε-γκρι τόνοι είναι απλώς οι τυπικοί για ένα θρίλερ που γυρίζεται με σκοπό τη βραδινή τηλεοπτική κατανάλωση, η απόλυτη εμβέλεια δηλαδή του σκηνοθετικού ντεμπούτου του Cooper.

Βαθμολογία: