Το Αλάνι

Κριτικός: Πάρις Μνηματίδης

Έκδοση Κειμένου: 15/1/2024

Αν θα ήταν αναγκαίο να συνοψιστεί σε μερικές λέξεις αυτό το μεγάλου μήκους ντεμπούτο, θα ήταν ταιριαστός και ο χαρακτηρισμός «παραμύθι της βρετανικής εργατικής τάξης». Πιο συγκεκριμένα, από μια σεναριακή αφετηρία που θα μπορούσε να είναι κοινωνικό δράμα του Ken Loach, στήνεται ένα φιλμ στιλιζαρισμένο, με ακόμη και φανταχτερά χρώματα ανά φάσεις, που μοιάζει να φιλτράρει μια υπαρκτή πραγματικότητα στην Αγγλία μέσα από ένα συνειδητοποιημένα ποπ και παιδικό καλειδοσκόπιο, σαν μια εναλλακτική πρόταση θεώρησης. Υπό αυτό το πρίσμα φαίνεται να υπάρχουν κι επιρροές από το σινεμά του Sean Baker εκτός από την έμπνευση που έχει αντληθεί από τον Waititi σύμφωνα με τη Regan. Το σύνολο λειτουργεί σε πρωτοτυπία, χάνει όμως εκεί που υπάρχει σύγκρουση με το ρεαλιστικό, μιας κι έτσι αποδυναμώνεται το δράμα. Ενδεικτικά, η εσκεμμένη ολοκληρωτική απουσία «βρόμικου» λεξιλογίου φαίνεται κάπως περίεργη με δεδομένο το πλαίσιο στο οποίο εκτυλίσσεται η δράση. Και η αφέλεια που διέπει πολλά κομμάτια της πλοκής, ακόμη και αν υπάρχει από άποψη και όχι από λάθος, τελικά περισσότερο αποσυντονίζει παρά προσθέτει πόντους στην ταυτότητα του εγχειρήματος.

Τα συναισθήματα που εκπέμπονται πάντως είναι γνήσια και όχι επιτηδευμένα, ειδικά σε ό,τι αφορά τις στιγμές ξενοιασιάς και χιούμορ αλλά και τη συγκίνηση, που είναι συσσωρευμένη κατά το μεγαλύτερο μέρος προς το φινάλε. Και σε γενικές γραμμές η ματιά που υιοθετείται απέναντι στη μικρή πρωταγωνίστρια και το περιβάλλον της φαίνεται να έχει ένα γνήσιο ενδιαφέρον για τους μυθοπλαστικούς ανθρώπους που εμπλέκονται στην εν λόγω ιστορία, δεν είναι μια εξωτική εκμετάλλευση της φτωχολογιάς για να υπάρξει ανταπόδοση σε κριτικές και βραβεία. Από την άλλη, είναι κάπως προφανές ότι η Charlotte Regan θέλει ίσως λίγο περισσότερο χρόνο για να μπει σε μια άλλη νοοτροπία από τη φόρμα του μικρού μήκους, από το ότι υπάρχουν νεκροί χρόνοι που τραβάνε ελαφρώς παραπάνω από το αναμενόμενο (έστω και «πασπαλισμένοι» με σκηνοθετικά κολπάκια) προκειμένου να «πιαστεί» μια ελάχιστη διάρκεια.

Η πρωτοεμφανιζόμενη Lola Campbell είναι γεμάτη αυθορμητισμό κι ενέργεια, και σίγουρα χωρίς τη δική της συμβολή το τελικό αποτέλεσμα δεν θα φάνταζε εξίσου φρέσκο κι ενθουσιώδες. Ωστόσο η έκπληξη ερμηνευτικά έρχεται από τον Harris Dickinson (ο σύντροφος της αδικοχαμένης Charlbi Dean στο «Τρίγωνο της Θλίψης»), που για πρώτη φορά φαίνεται να διευρύνει την γκάμα του και να στοχεύει επιτυχημένα για το κάτι παραπάνω, με ένα πορτρέτο ενός ελαττωματικού πατέρα που πείθει για τη συναισθηματική του αδεξιότητα, αλλά που πάντα μένει στην πλευρά του «φωτός», ευτυχώς με τρόπο λειτουργικό και όχι γλυκανάλατο, λόγω της διαδρομής προς την ωρίμανση που του χαράζει το σενάριο.

Το σινεμά με ευαισθησία προς τα κατώτερα στρώματα που προέρχεται από το Ηνωμένο Βασίλειο άραγε ξεκινάει να περνάει προς μια νέα φάση (αν ληφθεί στα υπόψιν και το «Μην Πετάξεις Τίποτα» που ακόμη δεν έχει προβληθεί ευρέως); Μακάρι πάντως αν έρθουν αλλαγές στη συγκεκριμένη σχολή να γεννήσουν κάτι που θα φέρει ουσιαστικές σινεφιλικές προτάσεις στο τραπέζι. Το «Αλάνι» είναι ένα ενδιαφέρον βήμα προς αυτήν την κατεύθυνση, αλλά έχει και ατέλειες που το εμποδίζουν να απογειωθεί. Πάντως υπάρχουν στοιχεία που τελικά ωθούν τον νου να καταγράψει το όνομα της Charlotte Regan για να ακολουθήσει τη μελλοντική του πορεία.

Βαθμολογία: