Ρόκυ Νο 4: Η Γιγαντομαχία

Κριτικός: Νίκος Ρέντζος

Έκδοση Κειμένου: 1/9/2014

Το τρίτο σίκουελ του Ρόκυ είναι το πιο επιτυχημένο εισπρακτικά φιλμ ολόκληρου του franchise, χωρίς φυσικά να είναι το καλύτερο. Κατά τη δική μου άποψη, είναι το χειρότερο και το πιο ανέμπνευστο, παρότι είναι το φιλμ που η δική μου γενιά μνημονεύει περισσότερο, ίσως λόγω των συχνότερων προβολών του από την ιδιωτική τηλεόραση, ίσως και λόγω του ότι ήταν το μοναδικό φιλμ του Ρόκυ που περιείχε έναν πραγματικά «κακό» τύπο απέναντι στον συμπαθή μας μποξέρ.

Μέχρι το τρίτο Ρόκυ, τα πράγματα πήγαιναν πολύ καλά, με το πρώτο να αποτελεί πλέον ένα all-time-classic της 7ης Τέχνης και το δεύτερο και τρίτο μέρος να είναι αρκετά καλά σαν φιλμ και αρκούντως διασκεδαστικά, με καλό γράψιμο από τον Σταλόνε, αλλά και θεαματικές, καλογυρισμένες σκηνές πυγμαχίας. Εδώ, μοιάζει να υπάρχει μια στασιμότητα. Οι χαρακτήρες, ενώ μέχρι τώρα σε κάθε ταινία παρουσίαζαν ενδιαφέρον, καθώς ο Σταλόνε φρόντιζε να προσθέτει στοιχεία στον καθένα τους, σε αυτό το φιλμ, είναι άψυχοι.

«Άψυχος» είναι ίσως η λέξη κλειδί για το συγκεκριμένο φιλμ. Ούτε η σχέση Άντριαν- Ρόκυ μάς βγάζει κανένα συναίσθημα πια, ούτε ο μικρός γιος του Ρόκυ μάς αφορά, ούτε ο Πόλυ έχει την ίδια διάθεση για καλαμπούρι παρότι μαζί με τον Απόλλο είναι οι δύο της παλιάς φρουράς που ξεχωρίζουν. Αυτός που όλοι θυμούνται από το Ρόκυ 4, είναι ο θηριώδης Ντολφ Λούντγκρεν, στον ρόλο του ρώσου Ιβάν Ντράγκο. Ο Λούντγκρεν παίζει έναν τύπο που μιλάει τρεις-τέσσερις φορές σε όλο το φιλμ και θυμίζει τους κακούς των φιλμ του Τζέιμς Μποντ, όπως πολύ εύστοχα είχε γράψει στην κριτική του το 1985 ο Ρότζερ Έμπερτ. Η άχρηστη πληροφορία που έχω για εσάς, είναι ότι ο Λούντγκρεν, λίγο πριν τα γυρίσματα του Ρόκυ, είχε παίξει έναν μικρό ρολό σε ταινία Τζέιμς Μποντ (Επιχείρηση Κινούμενος Στόχος).

Αν πρέπει να βρω θετικά στοιχεία στο 4ο Ρόκυ, εκτός της επιβλητικής παρουσίας του Λούντγκρεν, θα δυσκολευτώ. Υπάρχει ένα ενδιαφέρον διπλό μοντάζ προπόνησης των Ρόκυ και Ντράγκο, με τον Ρόκυ να προπονείται στα χιονισμένα τοπία της Ρωσίας και τον Ντράγκο σε υπερσύγχρονο γυμναστήριο, δείχνοντας τη διαφορά νοοτροπίας των αντιπάλων, ενώ βλέπουμε και μια δυνατή σκηνή ανάμεσα στον Σταλόνε και τον Γουέδερς (Απόλλο Κριντ), κατά τη διάρκεια του αγώνα του Απόλλο με τον Ντράγκο, στην οποία οι δύο ηθοποιοί βγάζουν αρκετό πάθος, παίζοντας με τα μάτια κυρίως, αλλά γενικά το Ρόκυ 4 είναι στεγνό από συναίσθημα και καλό γράψιμο. Κορυφαία στιγμή, ο νικητήριος λόγος του Ρόκυ μπροστά σε ένα όρθιο κοινό Ρώσων που φωνάζουν ρυθμικά το όνομά του. Νομίζω ότι άνετα η σκηνή αυτή παίρνει τον τίτλο της πιο χαζής και πιο ντροπιαστικής σκηνής ολόκληρου του franchise, κατατάσσοντας και το Ρόκυ 4 μέσα στις ταινίες απροκάλυπτης προπαγάνδας της κυβέρνησης Ρίγκαν, πρόεδρο με τον οποίο ο Σταλόνε είχε πολύ καλή σχέση.

Στο μουσικό κομμάτι, τώρα, γράφοντας για το Ρόκυ 5 λίγο καιρό πριν, είχα αναφερθεί στο Ρόκυ 4, ως το Ρόκυ της γενιάς του MTV. Ο λόγος που το έκανα αυτό, ήταν γιατί, εκτός από το ξεκάθαρα ποπ ύφος ολόκληρης της ταινίας, τα μουσικά βίντεο καλύπτουν σχεδόν το 1/3 της διάρκειάς της. Έχουμε ένα ενδιαφέρον μοντάζ προπόνησης με Ρόκυ και Ντράγκο να προπονούνται παράλληλα και το μουσικό θέμα του Vince DiCola, πιο ηλεκτρονικό εδώ, αλλά ακόμα στη λογική του μεγαλειώδους θέματος του Bill Conti, να τους συνοδεύει, αλλά έχουμε και άλλα 3 μουσικά κομμάτια να παρεμβάλλονται κατά τη διάρκεια του φιλμ, κάνοντας το να θυμίζει βίντεο κλιπ των 1980.

Τα φιλμ του Ρόκυ ξεχείλιζαν από πάθος και συναισθήματα, όπως ο ίδιος ο πρωταγωνιστής τους, και είχαν χαρακτήρες αληθινούς μέσα τους. Στον τέταρτο Ρόκυ είναι όλα τόσο αναληθή και τα πρόσωπα τόσο ξύλινα, που χάνεται η μαγεία των προηγούμενων ταινιών. Ο Ρόκυ δεν μας γοήτευσε ποτέ γιατί ήταν ανίκητος, γιατί ήταν εξαιρετικός πυγμάχος με στιλ και τεχνική, ούτε γιατί εκπροσωπούσε τα αμερικανικά κυβερνητικά ιδεώδη. Μας γοήτευσε γιατί ήταν ένας «αληθινός» κινηματογραφικός ήρωας που δεν πάλευε για να κερδίσει, αλλά για να αποδείξει ότι υπάρχει και να ξεχωρίσει από τη μιζέρια που μας θέλει κολλημένους στον πάτο. Ο κινηματογραφικός πάτος του αγαπημένου μου «ήρωα» είναι δυστυχώς εδώ. Ξέρω ότι πολύ θα διαφωνήσουν, οπότε ας ξεκαθαρίσω κάτι. Σαν ροή, το φιλμ δεν είναι βαρετό, όπως είναι ίσως το Ρόκυ 5, και παρά τις υπερβολές του βλέπεται ευχάριστα. Όμως, το Ρόκυ 4 είναι πολύ μακριά από την «καρδιά» ολόκληρης της κινηματογραφικής διαδρομής του διασημότερου πυγμάχου που γνώρισε η μεγάλη οθόνη.

Βαθμολογία: