
Όχθες
- Όχθες
- Riverbanks
- 2015
- Ελλάδα
- Ελληνικά, Τουρκικά, Γερμανικά
- Αισθηματική, Δραματική, Δραματικό Θρίλερ
- 05 Μαρτίου 2015
Ένα ποτάμι σύνορο. Στην όχθη του ένα φονικό ναρκοπέδιο, που μια διμοιρία φαντάρων ναρκαλιευτών προσπαθεί να το καθαρίσει. Ένας από αυτούς ο Γιάννης, σκορπά γύρω του τη φήμη ότι γητεύει το Κακό και ξετρυπώνει τον θαμμένο θάνατο εκεί, όπου τα μηχανήματα δεν μπορούν να βοηθήσουν. Κάτι ανάμεσα σε σαλό και άγιο, καλλιτέχνης του επίφοβου, χορευτής μπροστά στο στόμα του Άδη, έλκεται από την ιδέα του προσωπικού χαμού. Κανείς δεν τον περιμένει πουθενά. Δεν έχει κανέναν. Τα βράδια συμμορίες περνούν παράνομους μετανάστες από το ποτάμι και κάποιες ώρες το ναρκοπέδιο λύνει τη σιωπή του μες στη νύχτα, όταν οι άτυχοι πέφτουν μέσα. Μια νέα γυναίκα, η Χρύσα, περνάει τα παιδιά των εξαθλιωμένων. Κάποιες φορές, εκτός από τα όνειρά τους, κουβαλούν στην πλάτη εν αγνοία τους ναρκωτικά. Έχει να θρέψει στόματα η Χρύσα. Τον πατέρα της, τον αδερφό της, το μωρό της. Τη Μυρτώ τη γέννησε πολύ νέα. Καρπός ενός βίαιου έρωτα με τον Λέβο, που κάνει κουμάντο στην μαφία του ποταμού. Είναι ο βασιλιάς στην όχθη και όλοι οι άγγελοι του ανήκουν, όπως λέει. Ο Λέβο με το κρύο αίμα και μια ρωγμή βαθιά στην καρδιά. Ακαθόριστης εθνικότητας, πολεμιστής χωρίς αφέντη. Η Χρύσα, ένοχη στο κάθε της κοίταγμα στον καθρέφτη, θα πέσει πάνω στον Γιάννη και θα αναμετρηθεί με τη ματιά του αγίου της όχθης. Το παιχνίδι με τον θάνατο είναι η κοινή τους μοίρα. Ένας βαθύς δεσμός. Η ατίθαση ψυχή της Χρύσας βρίσκει απάγκιο. Με τον Γιάννη, μπορεί να φύγει μακριά από όλα αυτά. Κι ο Γιάννης βρίσκει την οικογένειά του. Το παιδί της Χρύσας, η Μυρτώ, γίνεται και δικό του παιδί. Ο έρωτας, γίνεται ο αρχάγγελος όλων των παιδιών, που περιφρουρεί το δικαίωμα στην αθωότητα.
Σκηνοθεσία:
Παναγιώτης Καρκανεβάτος
Κύριοι Ρόλοι:
Ανδρέας Κωνσταντίνου … Γιάννης Αγαλιώτης
Έλενα Μαυρίδου … Χρύσα
Levent Uzumcu … Levo
Γιάννης Καλατζόπουλος … Μιχάλης
Έκτωρ Καλούδης … διοικητής
Ταξιάρχης Χάνος … αρχηγός αστυνομίας
Σίμος Τσακίρης … ανθυπασπιστής
Έφη Δρόσου … διευθύντρια ορφανοτροφείου
Κίμων Κουρής … λοχίας Γκίκας
Στέργιος Τζαφέρης … Πέτρος
Μιχάλης Φωτόπουλος … μάγειρας
Kamil Guler … Zelgai
Αλέξανδρος Μούκανος … ιδιοκτήτης καντίνας
Γιώργος Σφυρίδης … βαρκάρης
Θανάσης Ταταύλαλης … αστυνόμος
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Παναγιώτης Καρκανεβάτος, Ισίδωρος Ζουργός
Παραγωγή: Παναγιώτης Καρκανεβάτος
Μουσική: Nils Kacirek
Φωτογραφία: Δημήτρης Κατσαΐτης
Μοντάζ: Kenan Akkawi
Σκηνικά: Ιουλία Σταυρίδου
Κοστούμια: Ιουλία Σταυρίδου
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Όχθες
- Διεθνής Τίτλος: Riverbanks
Παραλειπόμενα
- Η ταινία πήρε διανομή στις γερμανικές αίθουσες, αλλά προβλήθηκε και στη γερμανική τηλεόραση.
- Με μόλις 1709 εισιτήρια, κατατάγηκε 18η ανάμεσα στις ελληνικές παραγωγές της χρονιάς.
Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 4/3/2015
Ο Γιάννης, ένας φαντάρος κλεισμένος στον εαυτό του, είναι ναρκαλιευτής στις όχθες του Έβρου, σε ένα σημείο όπου τα βράδια ένας βαλκάνιος λαθρέμπορος, μάλλον Τούρκος, περνάει μετανάστες και ναρκωτικά που εν αγνοία τους κουβαλούν, και οι οποίοι κάποιες φορές σκοτώνονται, πατώντας σε νάρκες. Στο όλο λαθρεμπόριο βοηθάει και η Χρύσα, καθώς έχει να φροντίσει πατέρα, μικρό αδελφό κι ένα μωρό απ` τον λαθρέμπορο. Ο Γιάννης θα γνωρίσει τη Χρύσα και θα θελήσει να την πείσει να ξεφύγουν απ` αυτόν τον εφιάλτη.
Έχουμε όλα τα στοιχεία που θα μας έδιναν ένα ενδιαφέρον φιλμ του σύγχρονου, αυστηρού δραματικού ρεαλισμού. Το στόρι είναι από εκείνα που στηρίζονται στην κατάσταση των πραγμάτων, δεν χρειάζεται παρά να μιλήσουν οι εικόνες. Αλλά ο Πάνος Καρκανεβάτος («Καλά Κρυμμένα Μυστικά, Αθανασία») θέλησε να χωρέσει μέσα μια κινηματογραφική ποίηση «ελληνικού τύπου», όπου ο ήρωας είναι «αλούτερο» πλάσμα. Αισθάνεται τις νάρκες χωρίς όργανα ανίχνευσης, αισθάνεται το κακό και τη δυστυχία στους άλλους με τρόπο, έτσι, κάπως μεταφυσικό, και το χειρότερο απ` όλα, εγκρίνεται απ` τον σκηνοθέτη μια ερμηνευτική προσέγγιση απ` τον Ανδρέα Κωνσταντίνου καταγόμενη απ` τον παλιό κακό μελοδραματικό ελληνικό κινηματογράφο -θυμήθηκα τη «Μαρία της Σιωπής»… Ψελλίζει τις λέξεις σαν μόλις να συνέρχεται από ύπνωση -συχνά δεν γίνεται αντιληπτό τι λέει- χωρίς ρυθμό λόγου, σαν χαλασμένο ρομπότ, στις κινήσεις του παραπαίει κ.λπ. Με άλλα λόγια, η ιδιοσυγκρασία του ήρωα επιδεικνύεται ναρκισσιστικά κι αδέξια, όχι υπαινικτικά όπως θα άρμοζε σε δραματικό ρεαλισμό, τινάζοντας στον αέρα το όλο εγχείρημα, το οποίο άλλωστε, ακριβώς λόγω παρεμβολής αυτής της «ποιητικής φασαρίας, όλο σύμβολα και αλληγορίες», μένει ακατέργαστο. Πόσο μακριά είμαστε απ` το «Παγωμένο Ποτάμι» του 2008… Η Έλενα Μαυρίδου, με την ερμηνεία της, μας δείχνει πώς έπρεπε να είναι ο σωστός τόνος, το ύφος της ταινίας. Οι δυο τους είναι σαν να παίζουν σε διαφορετικά φιλμ. Εκείνος είναι ένας τρελός άγιος, εκείνη μια γυναίκα προσγειωμένη που ταλανίζεται ανάμεσα στην αναγκαιότητα και την ηθική της. Τουλάχιστον, ας μελετούσε ο Καρκανεβάτος δραματουργικά τη ζύμωση αυτών των δυο ηρώων, την αντιπαράθεση και σύνθεση αυτών των δυο επιπέδων. Αλλά αυτό θα απαιτούσε δυνατό σενάριο (και πάντα, άλλη ερμηνεία απ` τον πρωταγωνιστή ) που εδώ δεν υπάρχουν. Απλά και μόνο η λιτότητα της αφήγησης, δεν σώζει το αποτέλεσμα.
Βαθμολογία: