Μετά τη βάναυση δολοφονία ενός νεαρού μεσίτη, ένας σκληρόπετσος ντετέκτιβ προσπαθεί να αποκαλύψει την αλήθεια σε μια υπόθεση γεμάτη ανατροπές, η οποία τελικά διαλύει τις ψευδαισθήσεις της δικής του ζωής.
Σκηνοθεσία:
Grant Singer
Κύριοι Ρόλοι:
Benicio Del Toro … ντετέκτιβ Tom Nichols
Justin Timberlake … Will Grady
Alicia Silverstone … Judy Nichols
Eric Bogosian … αστυνόμος Robert Allen
Ato Essandoh … ντετέκτιβ Dan Cleary
Domenick Lombardozzi … Wally
Michael Pitt … Eli Phillips
Karl Glusman … Sam Gifford
Frances Fisher … Camille Grady
Matilda Anna Ingrid Lutz … Summer Elswick
Mike Pniewski … Marty Graeber
Sky Ferreira … Renee
Owen Teague … Rudi Rackozy
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Grant Singer, Benjamin Brewer, Benicio Del Toro
Στόρι: Grant Singer, Benjamin Brewer
Παραγωγή: Thad Luckinbill, Trent Luckinbill, Molly Smith
Μουσική: Yair Elazar Glotman
Φωτογραφία: Mike Gioulakis
Μοντάζ: Kevin Hickman
Σκηνικά: Patrick M. Sullivan Jr.
Κοστούμια: Amanda Ford
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Reptile
- Ελληνικός Τίτλος: Ερπετά
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Reptiles
Παραλειπόμενα
- Μυθοπλαστικό ντεμπούτο στη μεγάλη οθόνη για τον Grant Singer, διάσημο για τα μουσικά του βίντεο.
- Πριν καταλήξει στην πλατφόρμα του διανομέα της, του Netflix, η ταινία προβλήθηκε στο φεστιβάλ του Τορόντο και σε επιλεγμένες αμερικανικές αίθουσες.
Κριτικός: Νίκος Ρέντζος
Έκδοση Κειμένου: 2/10/2023
“ερπετό το [erpetó] Ο38 : 1. (ζωολ.) ομοταξία ζώων που είναι ψυχρόαιμα, έχουν δέρμα από κερατίνη, αναπνέουν ατμοσφαιρικό αέρα και μετακινούνται έρποντας: Aπό τα ερπετά που υπάρχουν σήμερα πιο γνωστά είναι τα φίδια, οι σαύρες, οι κροκόδειλοι και οι χελώνες. 2. (μειωτ., υβρ.) για άνθρωπο ύπουλο ή κόλακα.”
Ένα ακόμα χαρακτηριστικό των ερπετών, που δεν αναγράφεται στο παραπάνω απόκομμα από το λεξικό Τριανταφυλλίδη, είναι η αλλαγή του δέρματος, κάτι που γνωρίζουμε οι περισσότεροι για τα φίδια. Έχει και αυτό τη σημασία του για τους ήρωες της πρώτης ταινίας που υπογράφει ο σκηνοθέτης μουσικών βίντεο Γκραντ Σίνγκερ, συνυπογράφοντας το σενάριο με τους Μπέντζαμιν Μπρούερ και Μπενίσιο Ντελ Τόρο.
Ένα σύγχρονο νουάρ με φανερές φιντσερικές επιρροές, το Reptile μοιάζει κι αυτό να έρπει στα σκοτεινά, όπως οι πρωταγωνιστές του, και να περιμένει υπομονετικά να επιτεθεί στον θεατή. Νιώθεις σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, με τη βοήθεια του μουσικού υπόβαθρου, μια υπόγεια ένταση που πηγάζει από τα πλάνα (καθόλου τυχαίο ότι διευθυντής φωτογραφίας είναι ο ελληνικής καταγωγής Μάικ Γιουλάκης των It Follows, Us και Old…), τις κινήσεις και τα βλέμματα των ηθοποιών, με τον Ντελ Τόρο να δείχνει για άλλη μία φορά ότι μπορεί να παίζει μόνο με το βλέμμα του.
Η ταινία του Σίνγκερ βασίζεται κυρίως στην ατμόσφαιρα και στην ανάγνωση που μπορεί να κάνει ο θεατής πίσω από τις λέξεις και τη συμπεριφορά των πρωταγωνιστών αλλά και μέσα από τους συμβολισμούς που χρησιμοποιούνται μέχρι και στο τελευταίο πλάνο. Ουσιαστικά έχουμε να κάνουμε με μια αστυνομική ιστορία όπου αναζητείται ο ένοχος μιας δολοφονίας, αλλά οι χαρακτήρες που εμπλέκονται και ο τρόπος που ενεργούν κάνει την προβολή της ταινίας πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία, κυρίως γιατί σε κάνει να αναζητάς πράγματα πίσω από αυτά που βλέπεις, έστω κι αν αυτά δεν υπάρχουν πάντα.
Μπορεί το Reptile να μη σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό στο τέλος της προβολής με την αποκάλυψη της πλεκτάνης, στην οποία βρίσκεται μπροστά ο πρωταγωνιστής μας και δεκτό είναι το σχόλιο κάποιου που θα πει ότι για ταινία που βασίζεται στους χαρακτήρες, δεν προσφέρει ιδιαίτερο βάθος στους περισσότερους από αυτούς. Αυτό θα μπορούσαμε να το πιστώσουμε στις αδυναμίες της ταινίας, αλλά αν αφεθείς στους ρυθμούς που επιβάλλει ο Σίνγκερ μπορεί να σε ρουφήξει στον κόσμο της έστω και χωρίς την καλύτερη ανάλυση χαρακτήρων. Θα νιώσεις τη διαφθορά που υπάρχει γύρω από και μέσα στους πρωταγωνιστές, μέσα από τα υπνωτιστικά πλάνα. Το κυριότερο εδώ είναι ότι έχουμε μια ταινία που πρέπει να τη νιώσεις και όχι απαραίτητα να την “καταλάβεις”.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
