Η Κέι και η κόρη της, Σαμ, φτάνουν στο απομονωμένο σπίτι της γηραιάς Έντνα, μητέρας της Κέι, για να ανακαλύψουν ότι η Έντνα έχει εξαφανιστεί μυστηριωδώς. Οι έρευνες δεν οδηγούν σε κάτι, μέχρι που η γηραιά γυναίκα εμφανίζεται εξίσου μυστηριωδώς από μόνη της. Κανείς δεν μπορεί όμως να της αποσπάσει το πού ήταν ή τι γενικά συνέβη, με την Κέι και τη Σαμ να παραμένουν σπίτι για να τη βοηθήσουν.
Σκηνοθεσία:
Natalie Erika James
Κύριοι Ρόλοι:
Emily Mortimer … Kay
Robyn Nevin … Edna
Bella Heathcote … Sam
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Natalie Erika James, Christian White
Παραγωγή: Jake Gyllenhaal, Riva Marker, Anna McLeish, Sarah Shaw
Μουσική: Brian Reitzell
Φωτογραφία: Charlie Sarroff
Μοντάζ: Denise Haratzis, Sean Lahiff
Σκηνικά: Steven Jones-Evans
Κοστούμια: Louise McCarthy
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Relic
- Ελληνικός Τίτλος: Απομεινάρι
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για 6 κατηγορίες στα εθνικά βραβεία της Αυστραλίας, μεταξύ αυτών και καλύτερης ταινίας.
Παραλειπόμενα
- Έκανε πρεμιέρα στο φεστιβάλ του Sundance, αλλά λόγω της υγειονομικής κρίσης πήρε μικρή κινηματογραφική διανομή, πριν καταλήξει άμεσα στο ίντερνετ.
- Anthony Russo και Joe Russo βοήθησαν ενεργά την παραγωγή.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 31/7/2020
Σίγουρα είναι χαρά μας να βλέπουμε συνδυασμούς του πλέον λαοφιλούς είδους ταινίας με τον σινεφιλισμό. Αυτός είναι ολοφάνερα ο σκοπός της πρωτόβγαλτης Natalie Erika James, όπως κι εξίσου ολοφάνερη είναι η επιρροή από το πολυδιάστατα συγγενικό Η Διαδοχή του Ari Aster. Και μια και δεν τυχαίνει να είμαι θαυμαστής της εν λόγω επιρροής, πιστεύω ότι η νεαρή δημιουργός πετυχαίνει ουσιαστικότερα πράγματα από τον δάσκαλο.
Δεν χωράει εδώ κάποιος να μιλήσει για ατολμία λόγω ντεμπούτου, μια και μοιάζει η James να ολοκλήρωσε αυτό που είχε εξαρχής κατά νου. Δεν παράγει ένα θρίλερ που θα σου κόψει το αίμα, ούτε θέλει στο παραμικρό να θυσιάσει προς κάτι τέτοιο τη νοηματική της ανάπτυξη. Βασικά κάποιος από το σεναριακό ντουέτο, στο οποίο βρίσκεται και η δημιουργός, πρέπει να είχε αυτούσια εμπειρία από ενήλικα άνθρωπο με σοβαρό πρόβλημα υγείας. Αυτό επεκτείνεται στο πώς επηρεάζει μια τόσο δύσκολη κατάσταση τους ανθρώπους που θέλουν να βοηθήσουν, και πιο συγκεκριμένα αυτούς που μοιράζονται οικογενειακούς δεσμούς.
Όλο αυτό λειτουργεί ως δοκιμιακός καμβάς, που πάνω του η James χρωματίζει το καθετί για να του δώσει μια καλλιτεχνική ταυτότητα. Πέρα από τις ευθείς νύξεις επί του θέματος, τα περισσότερα είναι «μεταμφιεσμένα» σε σκοτεινές εικόνες και μεταφυσικά ένστικτα, με απόγειο τον ψυχολογικό κόσμο της γιαγιάς υπό τη μορφή λαβυρίνθου πίσω από τους τοίχους του πατρικού σπιτιού. Τα πάντα θέλουν να σε καθυποβάλλουν στον δικό τους σκοτεινό και αποπνιχτικό κόσμο, περίτεχνα σχεδιασμένο πάνω στην ψυχολογία των ηρωίδων. Το ίδιο και οι αργοί ρυθμοί, και η έντονη υπαινικτικότητα που διαγράφεται εν είδει μυστηρίου στον χώρο. Τα πάντα καμωμένα στην εντέλεια… αλλά δεν λειτουργούν σε απόλυτο βαθμό.
Το arthouse σινεμά δεν είναι αυτόματα αριστουργηματικό, αλλά έχει και το εξτρά πρόβλημα να σου ανεβάζει πολύ ψηλά τον πήχη. Κι αυτός ο πήχης θα ξεπερνιόταν στην παρούσα περίπτωση αν περνούσε και κάτι αληθινά τρομακτικό στον θεατή, μια και στην πραγματική ζωή ο άνθρωπος μονάχα με απόλυτο τρόμο βιώνει μια παρόμοια κατάσταση. Η έκρηξη του φινάλε δεν είναι η ιδανικότερη, ακόμα κι αν δεν ξεφεύγει από το νόημα, αφού δεν είναι αρκετή για να ξεπληρώσει τη στωική μας -λόγω των αργών ρυθμών- αναμονή για αυτήν. Καλύτερα, δε, να μην υπήρχε καν έκρηξη, ακόμα κι αν κινδύνευε έτσι να χαθεί η επαφή με τον μέσο θεατή του είδους. Καλό και το εύρημα της μεταφορικής «αλλοίωσης» καταστάσεων με μεταφυσικές εικόνες, αλλά μικρή πρωτοτυπία επιτυγχάνεται κι εδώ λόγω του μικρού και λιτού όγκου υλικού.
Συνοπτικά, θα χειροκροτήσουμε το καλημέρα της Natalie Erika James σαν ένα από τα πιο ελπιδοφόρα των τελευταίων ετών, αλλά θέλουμε από αυτήν κάτι το ακόμα πιο μεστό δημιουργικά. Πάντως, θα γίνονταν ένα σπουδαίο θεατρικό, μια κι εκεί οι απαιτήσεις είναι διαφορετικές.
Βαθμολογία:
Γκαλερι φωτογραφιων
