
Ο Τσέκο απολαμβάνει μια εύπορη ζωή ανάμεσα στους περιοίκους του σε μια μικρή πόλη της νότιας Ιταλίας. Είναι από τους λίγους που έχουν μια εγγυημένη θέση στο δημόσιο. Όταν μια νέα ρεφορμιστική κυβέρνηση ορκίζεται να κάνει περικοπές στη γραφειοκρατία, ο Τσέκο αναγκάζεται να αναλαμβάνει όλο και χειρότερα πόστα για να διατηρήσει τον μισθό του, τα προνόμια και τη δια βίου εργασία. Η Δρ Σιρόνι, εκπρόσωπος της νέας κυβέρνησης που έχει ως αποστολή τις περικοπές δημοσίων μέσω εθελούσιας εξόδου, βλέπει με θέρμη την περίπτωση του Τσέκο, ο οποίος εξαναγκάζεται να αυνανίζει πολικές αρκούδες σε μια ιταλική εξερευνητική ομάδα, παρά από το να παραδοθεί.
Σκηνοθεσία:
Gennaro Nunziante
Κύριοι Ρόλοι:
Checco Zalone … Checco
Eleonora Giovanardi … Valeria
Antonino Bruschetta … υπουργός Magno
Sonia Bergamasco … Δρ Sironi
Maurizio Micheli … Peppino
Lino Banfi … γερουσιαστής Nicola Binetto
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Gennaro Nunziante, Checco Zalone
Παραγωγή: Pietro Valsecchi
Μουσική: Checco Zalone
Φωτογραφία: Vittorio Omodei Zorini
Μοντάζ: Pietro Morana
Σκηνικά: Valerio Girasole, Alessandro Vannucci
Κοστούμια: Francesca Casciello
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Quo Vado?
- Ελληνικός Τίτλος: Πού Πάω, Θεέ μου;
- Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Where Am I Going?
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Πού Πάω Πάλι ο Άνθρωπος; (2022)
Κύριες Διακρίσεις
- Υποψήφιο για δεύτερο γυναικείο ρόλο (Sonia Bergamasco) στα David di Donatello.
Παραλειπόμενα
- Έγινε η μεγαλύτερη εγχώρια εμπορική επιτυχία του ιταλικού κινηματογράφου. Τα έσοδα του μετρήθηκαν στα 65,2 εκατομμύρια δολάρια, ενώ το κόστος ήταν στα 10.
- Μετά από 6 χρόνια έγινε ριμέικ στη Γαλλία.
Κριτικός: Σταύρος Γανωτής
Έκδοση Κειμένου: 20/8/2017
Με τη λογική της παλιάς ελληνικής σάτιρας της Φίνος Φιλμ, αλλά και της δεκαετίας του 1980, η ταινία του Τζενάρο Νουνζιάντε θα αρέσει με βεβαιότητα σε όσους αρέσκονται στο λαϊκό σινεμά. Το χιούμορ του είναι απλούστατο, μονοδιάστατο και φαρσικό, αλλά ταυτόχρονα αυθόρμητο, μπόλικο και κατανοητό. Η αλήθεια είναι ότι το φιλμ αργεί να βάλει μπρος, προσδιορίζοντας και τα όρια της σύγχρονης ιταλικής φάρσας, με μια πλοκή γεμάτη ευκολίες και κλισέ χαρακτήρες και καταστάσεις (θα μπορούσαν να ανήκουν σε επιθεώρηση), αλλά από ένα σημείο κι έπειτα όλο αυτό στρώνει και αποκτάει ένα νόημα. Μιλάμε και για ένα one-man-show του δημοφιλή στην Ιταλία Κέκο Ζαλόνε, που πάντα πάνω στη λαϊκή λογική, έχει έναν αέρα που θα παρομοίαζες με του παλιότερου, ανώτερου όμως, Τοτό. Μια ξεκούραστη κωμωδία, με σάτιρα ανοιχτή σε όλα τα επίπεδα κατανόησης, που προσφέρεται για μια εύπεπτη, αλλά και σίγουρη στιγμή γέλιου.
Βαθμολογία: