Παρακαλώ, Γυναίκες, Μην Κλαίτε… (1992)

ΣΥΝΟΨΗ

Ο αγιογράφος Θεοφάνης κι ο βοηθός του Θεοδόσιος, ένα ιδιότυπο δίδυμο, φθάνουν σ’ ένα χωριό της ορεινής Αρκαδίας όπου πρόκειται να αποκαταστήσουν τις τοιχογραφίες ενός ιστορικού ναού. Εγκαθίστανται στον περίβολο της εκκλησίας και παρατηρούν τον ουρανό και τους κατοίκους του χωριού με το τηλεσκόπιο, οργανώνουν μια δημοπρασία με τη βοήθεια της Άννας, μιας νεαρής γυναίκας που έχει έρθει για να μαθητεύσει κοντά τους, συζητούν, κάνουν δηλαδή τα πάντα εκτός από αυτό για το οποίο έχουν κληθεί. Ο καιρός περνάει και όταν έρθει ο χειμώνας αποφασίζουν να αναχωρήσουν για πιο ζεστά μέρη.

Σκηνοθεσία:

Σταύρος Τσιώλης

Χρήστος Βακαλόπουλος

Κύριοι Ρόλοι:

Αργύρης Μπακιρτζής … Θεοδόσης

Δημήτρης Βλάχος … Θεοφάνης

Δώρα Μασκλαβάνου … Άννα

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Σταύρος Τσιώλης, Χρήστος Βακαλόπουλος

Παραγωγή: Γιάννης Γαβρήλος, Σταύρος Τσιώλης

Μουσική: Μάκης Μπέκος

Φωτογραφία: Βασίλης Καψούρος

Μοντάζ: Κώστας Ιορδανίδης

Σκηνικά: Κατερίνα Καραθανάση, Μένια Μπουλή-Παρασκευά

Κοστούμια: Κατερίνα Καραθανάση, Μένια Μπουλή-Παρασκευά

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

Αυθεντικός Τίτλος: Παρακαλώ, Γυναίκες, Μην Κλαίτε…
Διεθνής Τίτλος: Please, Ladies, Don’t Cry
Διεθνής Εναλλακτικός Τίτλος: Please Women Don’t Cry

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

Βραβείο σκηνοθεσίας και σεναρίου στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.

Παραλειπόμενα

Άνοιγμα για τον Σταύρο Τσιώλη της τριλογίας «Γυναίκες», η οποία συνεχίστηκε με το Ας Περιμένουν οι Γυναίκες και το Γυναίκες που Περάσατε από Δω.
Τα γυρίσματα στην Αρκαδία έγιναν στη γενέτειρα του Τσιώλη.
Με 50.000 εισιτήρια, ήρθε στη 2η θέση ανάμεσα σε 11 ελληνικές ταινίες της σαιζόν.

ΚΡΙΤΙΚΗ

Κριτικός: Χάρης Καλογερόπουλος
Έκδοση Κειμένου: 26/3/2015

Από τη δεκαετία του 1970, αρκετοί έλληνες σκηνοθέτες προσπαθούσαν να συμβιβάσουν τη γαλλική Νουβέλ-Βαγκ και το ανεξάρτητο διεθνές σινεμά με την ελληνική πραγματικότητα, συχνά με αβέβαια αποτελέσματα. Τα πράγματα γίνονταν ακόμη πιο δύσκολα με την κωμωδία. Προ πάντων, έδιναν σημασία σε ένα σενάριο που να περιέχει ευφυολογήματα και μια ανεκδοτολογική άποψη της ζωής, με σινεφιλικές αναφορές, άλλοτε ορατές κι άλλοτε κατανοητές μόνο από τους συντελεστές. Αυτό όμως που προέκυπτε ήταν κάτι σαν θεατρικά σκετς, όχι ακριβώς το σινεμά που ονειρεύονταν. Υπάρχει κάτι το χαριτωμένο σε αυτή την κοινή προσπάθεια των Σταύρου Τσιώλη και Χρήστου Βακαλόπουλου, αλλά διαρκώς σκέπτεσαι ότι το έργο θα λειτουργούσε καλύτερα στο σανίδι.

Βαθμολογία: