Δύο άνεργοι άντρες προσλαμβάνονται να φυλάξουν τσίλιες σε ένα αθηναϊκό σπίτι, οπού χτίζεται αυθαίρετα ένα επιπλέον δωμάτιο. Από τον δρόμο περνούν πολλοί περαστικοί, πιθανόν πολεοδόμοι, ελεγκτές του ΙΚΑ που υποκρίνονται τους ανυποψίαστους διαβατές, για να συλλάβουν τους παραβάτες επ` αυτοφώρω. Ο δρόμος είναι ένα πέρασμα. Οι άνθρωποι που θα τον διαβούν κουβαλάνε ο καθένας τα δικά́ του όνειρα, τις δίκες του πληγές και ελπίδες, αλλά ούλους τους ενώνει η ασβέστη ανάγκη για θαλπωρή που υπόσχεται η κάθε ανθρώπινη επαφή. Κατά τη διάρκεια μιας ημέρας και μιας νύχτας, οι δύο άνεργοι άντρες θα βρεθούν θεατές και δρώντες στο δράμα και στις ζωές του συνανθρώπων τους.

Σκηνοθεσία:

Σταύρος Τσιώλης

Κύριοι Ρόλοι:

Κωνσταντίνος Τζούμας … Βασίλης

Ερρίκος Λίτσης … Παναγιώτης

Ελένη Ουζουνίδου … Ελένη

Κωνσταντίνα Τάκαλου … Αφροδίτη

Τάκης Χρυσικάκος … Κος Παπαοικονόμου

Αινείας Τσαμάτης … Βαλάκης

Έλλη Τρίγγου … η χωρισμένη

Ρόζα Προδρόμου … η κυρία με τα διαμάντια

Μιχάλης Σαράντης … ο “πολεοδόμος”

Σταμάτης Τζελέπης … Ίναχος

Αργύρης Μπακιρτζής … άντρας στον σταθμό τρένου

Κεντρικό Επιτελείο:

Σενάριο: Σταύρος Τσιώλης

Παραγωγή: Κώστας Κεφάλας, Χρήστος Κωνσταντακόπουλος, Ράνια Ψημένου

Φωτογραφία: Ολυμπία Μυτιληναίου

Μοντάζ: Γιώργος Μαυροψαρίδης

Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Θετική.

Τίτλοι

  • Αυθεντικός Τίτλος: Γυναίκες που Περάσατε από Δω
  • Διεθνής Τίτλος: Women Who Passed My Way

Άμεσοι Σύνδεσμοι

Κύριες Διακρίσεις

  • Υποψήφιο για καλύτερο ταινία, σκηνοθεσία και σενάριο στα βραβεία Ίρις.

Παραλειπόμενα

  • Έσχατη ταινία του Σταύρου Τσιώλη, μια και τον Ιούλιο του 2019 έφυγε από τη ζωή.
  • Το φιλμ είναι αφιερωμένο στον Βασίλη Καψούρο, παλιό συνεργάτη και φίλο του δημιουργού, που απεβίωσε σε δυστύχημα.
  • Γυρίστηκε στην Άνω Κυψέλη.
  • Κλείσιμο για τον Σταύρο Τσιώλη της τριλογίας «Γυναίκες», η οποία ξεκίνησε με το «Παρακαλώ Γυναίκες Μην Κλαίτε» και συνεχίστηκε με το «Ας Περιμένουν οι Γυναίκες».

Κριτικός: Φίλιππος Χατζίκος

Έκδοση Κειμένου: 23/12/2018

Δύο μεσήλικες στέκουν παράμερα μίας οικοδομής στην οποία εκτελείται κάποιο έργο. Σταματημένοι σε κομβικό σημείο, πωλούν κουλούρια και καφέ στους περαστικούς. Στην πραγματικότητα βέβαια η αποστολή τους είναι άλλη: φυλούν τσίλιες για τυχόν έφοδο της πολεοδομικής υπηρεσίας καθώς εργασίες εκτελούνται χωρίς τη σχετική άδεια.

Κατά τη διάρκεια μίας ημέρας και μίας νύχτας, οι δύο άνδρες θα έρθουν σε επαφή με μια σειρά περαστικών που κουβαλούν τα δικά τους φορτία, πότε ελαφρά κ πότε ασήκωτα, θα αποπειραθούν να γίνουν μέρος της λύσης των συχνά άλυτων προβλημάτων τους, θα αποτελέσουν ευήκοα ώτα για κάθε λογής διαβάτη. Ένα πράγμα μόνο δε θα κάνουν ποτέ: δε θα μετακινηθούν από τη θέση τους.

Η διαδρομή του Σταύρου Τσιώλη στην ιστορία του ελληνικό σινεμά ε χρειάζεται συστάσεις. Ο άνθρωπος είναι ένας ζωντανός θρύλος, παρότι προσπαθεί συνεχώς να ξεγλιστρήσει του ίδιου του μεγέθους του. Το κλείσιμο της τριλογίας των γυναικών δεν είναι η πιο πυκνή ταινία του και σε καμία περίπτωση η πιο μεστή. Είναι όμως και αυτή μία ακόμα σημαντική στάση στην αναζήτηση στην οποία έχει επιδοθεί εδώ και δεκαετίες ο Τσιώλης. Στην αναζήτηση μιας Ελλάδας που είναι γεμάτη αντιφάσεις, καλές προθέσεις και οικτρές εκτελέσεις, μίας χώρας που διασκεδάζει τα προβλήματά της για να μπορεί να κλάψει άηχα όταν τα φώτα σβήσουν.

Γυναίκες -αλλά και άντρες- περνούν από το μέρος του μπεκετικού διδύμου που αποτελεί τον κεντρικό άξονα του φιλμ. Γίνονται μάρτυρες εξομολογήσεων, βλέπουν τραύματα ολάνοιχτα και οι ίδιοι παραμένουν έμπλεοι στα νερά της αδυναμίας τους να προσφέρουν καταφύγιο. Γιατί η συναντήσεις είναι εξ ορισμού εφήμερες. Εφήμερος όμως είναι και ο πόνος της ψυχής και αυτό ο Τσιώλης το ξέρει καλά. Η ζωή η ίδια άλλωστε, είναι μία συλλογή συμπτώσεων και ματαιωμένων ονείρων, που αν κανείς τη δει σοβαρά, κάηκε.

Η ημερήσια παρέλαση απίθανων τύπων μπροστά στα έκθαμβα μάτια των Λίτση και Τζούμα περιλαμβάνει αρκετούς ορεξάτους, νέους ή λιγότερο νέους Έλληνες ηθοποιούς. Αυτοί, παρά τα βραχύτατα περάσματα τους, είναι που κουβαλούν και τις συναισθηματικές διακυμάνσεις της ταινίες. Η σύντομες παρουσίες τους δίνουν σ’ ένα φιλμ καθ’ όλα στατικό μία αέναη αίσθηση κίνησης -άρα και συνέχειας της ζωής- και οδηγούν το φιλμ καθολικά, σε βαθμό που του δίνουν την αντιφατική πλην κινηματογραφικά πολύτιμη αίσθηση του ακίνητου road movie.

Οι «Γυναίκες που Περάσατε Από Δω» είναι μία άξια συνέχεια σε μία φιλμογραφία τόσο προσωπική, όσο και βαθύτατα φολκλορική (με την καλύτερη δυνατή έννοια). Στο σινεμά του Σταύρου Τσιώλη μπορεί κανείς να βρει ετερόκλητα στοιχεία, θυμοσοφίες, αποθεωτικούς τραγέλαφους, χαμηλωμένα μάτια, αδικαιολόγητες εντάσεις και μία μελαγχολία που όσο και αν κάνει ότι δεν τη βλέπει αποτελεί το αφηγηματικό χαλί πάνω στα οποία όλα εκτυλίσσονται. Όλα βρίσκονται εδώ: οι χαρακτήρες είναι ολοζώντανοι, οι αυτοαναφορές συγκινητικές. Ενυπάρχει και ένας χαρακτήρας φιλμικής διαθήκης, που ελπίζουμε να διαψευστεί. Γιατί αυτή την απλότητα που υποδύεται την εύπεπτη αλλά κουβαλά ωκεανούς άδολης συναισθηματικής φόρτισης την έχουμε ανάγκη.

Αντί επιλόγου, μία σκέψη. Τον Σταύρο Τσιώλη τον αγαπάμε και θα τον αγαπάμε μέχρι να διαγραφεί ο κινηματογράφος από την ανθρώπινη ιστορία. Δυστυχώς, όπως μαρτυρά και η διαδρομή της περί ης ο λόγος ταινίας η οποία πέρασε των παθών της τον τάραχο μέχρι να ολοκληρωθεί και να βρει το δρόμο για τις αίθουσες, η δεδηλωμένη αγάπη του κόσμου δεν αρκεί για να εξασφαλίσει μία ομαλή πορεία στη σύγχρονη κινηματογραφική πραγματικότητα.

Βαθμολογία:


Γκαλερι φωτογραφιων

15 φωτογραφίες

Μοιραστειτε ενα σχολιο

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *