
Νεκρωταφίο Ζώων
- Pet Sematary
- Νεκροταφείο Ζώων
- 2019
- ΗΠΑ
- Αγγλικά
- Θρίλερ, Μεταφυσικό Θρίλερ, Τρόμου, Φαντασίας
- 04 Απριλίου 2019
Ο Δρ. Λούις Κριντ, ο οποίος μετακόμισε με τη σύζυγό του Ρέιτσελ και τα δύο μικρά παιδιά τους από τη Βοστόνη στο Μέιν, ανακαλύπτει έναν μυστηριώδη τόπο ταφής κρυμμένο βαθιά μέσα στο δάσος που βρίσκεται δίπλα στο νέο σπίτι της οικογένειας. Όταν μια τραγωδία τον χτυπά, ο Λούις στρέφεται στον ασυνήθιστο γείτονά του, Τζαντ Κράνταλ, ξεκινώντας μια επικίνδυνη αλυσιδωτή αντίδραση που απελευθερώνει ένα άνευ προηγουμένου κακό με τρομακτικές συνέπειες.
Σκηνοθεσία:
Kevin Kolsch
Dennis Widmyer
Κύριοι Ρόλοι:
Jason Clarke … Louis Creed
Amy Seimetz … Rachel Creed
John Lithgow … Jud Crandall
Jete Laurence … Ellen ‘Ellie’ Creed
Obssa Ahmed … Victor Pascow
Alyssa Brooke Levine … Zelda Goldman
Κεντρικό Επιτελείο:
Σενάριο: Jeff Buhler
Στόρι: Matt Greenberg
Παραγωγή: Lorenzo di Bonaventura, Steven Schneider, Mark Vahradian
Μουσική: Christopher Young
Φωτογραφία: Laurie Rose
Μοντάζ: Sarah Broshar
Σκηνικά: Todd Cherniawsky
Κοστούμια: Simonetta Mariano
Διεθνής Κριτική (μ.ο.): Μέτρια.
Τίτλοι
- Αυθεντικός Τίτλος: Pet Sematary
- Ελληνικός Τίτλος: Νεκρωταφίο Ζώων
- Εναλλακτικός Τίτλος: Νεκροταφείο Ζώων
Άμεσοι Σύνδεσμοι
- Νεκροταφείο Ζωντανών (1989)
- Νεκροταφείο Ζωντανών Νεκρών (1992)
- Νεκρωταφίο Ζώων: Η Αφετηρία (2023)
Σεναριακή Πηγή
- Μυθιστόρημα: Pet Sematary του Stephen King.
Παραλειπόμενα
- Ήταν το 2010, οπότε και η Paramount Pictures ανακοίνωσε ότι ετοίμαζε μια νέα εκδοχή του βιβλίου του Stephen King, μετά την πρώτη το 1989. Μόλις όμως τον Οκτώβριο του 2017, η εταιρία έδωσε το πράσινο φως για την παραγωγή.
- Ο ίδιος ο Stephen King είχε κάποτε δηλώσει πως από όλα τα έργα του, αυτό ήταν που τον είχε τρομάξει αληθινά.
- Ο Andy Muschietti είχε εκφράσει τη θέληση να το σκηνοθετήσει. Υποψήφια ονόματα ήταν και των Sean Carter και Johannes Roberts.
- Ο David Kajganich βοήθησε στο σενάριο, δίχως να μπει στους τίτλους.
- Ο τίτλος γράφεται ανορθόγραφα, λόγω της πλοκής που θέλει τα παιδιά να γράφουν λάθος τη λέξη νεκροταφείο.
- Ο di Bonaventura άμεσα ανακοίνωσε ένα πρίκουελ, που αφορά όμως ταινία απευθείας για το Paramount+.
Μουσικά Παραλειπόμενα
- Οι Starcrawler διασκευάζουν για την ταινία το Pet Sematary των Ramones (από την ορίτζιναλ εκδοχή).
Κριτικός: Δημήτρης Κωνσταντίνου-Hautecoeur
Έκδοση Κειμένου: 2/4/2019
Το «Νεκροταφείο Ζώων» που έγραψε ο Stephen King το 1983 θεωρείται κατά κοινή ομολογία ένα από τα καλύτερα κι εφιαλτικότερα μυθιστορήματά του. Όπως στις καλύτερες ιστορίες horror, ο τρόμος στο «Νεκροταφείο» δεν προκαλείται από την παρουσία φαντασμάτων, το τρίξιμο πορτών και τον διαμελισμό ανθρώπινων σωμάτων, αλλά από τις βαθύτερες θεματικές του, όπως την αποτύπωση μιας ανθρώπινης τραγωδίας και τον εγγενή ανθρώπινο φόβο του θανάτου. Στη δεύτερη κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου (μετά την εκδοχή του 1989), αυτές οι διαστάσεις της ιστορίας είναι σαφέστατα διακριτές. Η προσπάθεια κατανόησης του θανάτου από ένα παιδί, αλλά και η αδυναμία αντιμετώπισης προσωπικών τραυμάτων του παρελθόντος αποκαλύπτουν ένα θεματικά πλούσιο στόρι. Μάλιστα, το τέλος στην συγκεκριμένη διασκευή -σε μια καλοπροαίρετη δημιουργική κίνηση- έχει αλλαχθεί, για να αναπτύξει ακόμα περισσότερο τις εν λόγω θεματικές με μια «πειραγμένη» προσέγγιση πάνω στην ανάγκη του να ανήκεις σε μια οικογένεια.
Βέβαια, αυτό που κυρίως καταφέρνει το φιλμ με αυτήν του την προσπάθεια να τιμήσει τη θεματική πληρότητα του βιβλίου, είναι… να μας κινήσει το ενδιαφέρον για εκείνο. Γιατί, δυστυχώς, η ταινία των Dennis Widmyer και Kevin Kolsch, παρά τις καλές προθέσεις, πάσχει εξόφθαλμα στην εκτέλεση. Μάλλον ανέμπνευστα γυρισμένη, συχνά στηριζόμενη σε -παντελώς- αχρείαστα jump-scares για να υπερκαλύψει την βραδύκαυστη εσωτερική ένταση της ιστορίας, μοιάζει πολύ σπάνια ως κάτι που δεν έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στο παρελθόν. Κι αν οι θεματικές του βιβλίου εξακολουθούν να είναι παρούσες, το σενάριο των Matt Greenberg και Jeff Buhler (ή τέλος πάντων ό,τι έχει απομείνει από αυτό στο τελικό cut) υπεραπλουστεύει, για χάρη του κοινού των μούλτιπλεξ, την προσωπική αναζήτηση των χαρακτήρων πάνω στην έννοια του θανάτου σε προφανείς διαλόγους εύκολης πέψης με συνοδεία ποπ-κορν, αφήνοντας στο τελικό προϊόν μονάχα το κουκούλι της. Κι όσο η ευφυής πλοκή του King λάμπει ακάθεκτη πίσω από τη συμβατική πλανοθεσία, διατηρώντας μας άξια το ενδιαφέρον, στην τελευταία πράξη του το φιλμ πλήττεται οριστικά κι αμετάκλητα από τη δυστυχώς ατυχότατη επιλογή της νεαρής πρωταγωνίστριάς του, μια από τις χειρότερες παιδικές ερμηνείες της πρόσφατης μνήμης, υπεύθυνη για τις μόνες αληθινά άβολες στιγμές της θέασης…
Έτσι, και η θεματικά ενδιαφέρουσα στροφή του φινάλε φαντάζει σαν τελικό αποτέλεσμα άστοχη, υποταγμένη σε μια συνολική δημιουργική αμηχανία που έχει στήριγμα μονάχα τα σταθερά, διακριτής ποιότητας θεμέλια του πρωτότυπου έργου του King.
Βαθμολογία: